HABLE CON ELLA 

Drie jaar na Almodóvars wereldwijde triomftocht met het balsturig opus Todo Sobre mi Madre, serveert de Spaanse controversiële postmodernist met Hable con Ella, alweer een integer en humaan melodrama vol pakkend sentiment.

Van bij de aanvang heeft dé director controvertido, het publiek ijzersterk in zijn greep. Het theatergordijn schuift open en het Duitse choreografiewonder Pina Bausch, loopt met gesloten ogen in haar Café Müller over de bühne terwijl een man alle obstakels koortsachtig wegwerkt. Op de lyrische klanken van Henry Purcells’ The Fairy Queen, draait El Pedro zijn camera 90 graden en zoomt in op twee naast elkaar zittende mannen uit het publiek. Ze kennen elkaar niet maar ze zijn beiden sterk geëmotioneerd door het spektakel. Deze metaforische en visionaire openingssequens zet op ingenieuze en atmosferische wijze de toon voor de verdere emotionele levensloop van de boeiende personages.

Benigno is een jonge, levenslustige en altruïstische verpleger. Hij verzorgt al twee decennia zijn zieke moeder. Gelukkig heeft hij een room with a view waardoor hij hoopvol kan dagdromen op het ritme van de sierlijke pirouettes in de balletschool tegenover z’n deur. Op een dag wordt hij verliefd op Alicia, een ambitieuze en knappe ballerina. Benigno ontsnapt uit z’n maison clos en hoopt in Alicia’s fascinerend leven een warm plaatsje te veroveren. Marco is een wat oudere, mysterieuze en nostalgische Argentijn. In een vorig leven was hij een gepassioneerde globetrotter en auteur van talrijke toeristische gidsen. Na een pijnlijke liefdeshistorie ondergaat hij nu als getekende vrijgezel zijn lot en komt hij als journalist aan de bak in Madrid. Wanneer Marco in opdracht van de krant wordt belast met een coverstory over Lydia, een succesvol kenau matador, raakt hij in de ban van haar sterke persoonlijkheid. Stilaan ontpopt er zich een passionele relatie tussen de twee eenzaten. Enkele maanden later ontmoeten Marco en Benigno elkaar in El Bosque, een private kliniek.

Benigno is werkzaam als persoonlijke verzorger van Alicia, die wegens een auto-ongeval in comateuze toestand verkeerd. Marco komt op bezoek bij zijn geliefde Lydia, die door een woeste stier zwaar is toegetakeld en daardoor eveneens in coma ligt. De kamers van de comateuze vrouwen palen aan elkaar en precies deze incidentele en amorfe situatie is de statisch doorprikkende stimulans tot het ontstaan van een hechte en rijke vriendschap tussen de twee totaal aan elkaar verschillende mannen. De tijd in de kliniek kruipt als een slak over een scheermes voorbij en tekent determinerend het verdere leven van het bizarre kwartet. De originele Kaapverdische dans uit la Bausch Masurca Fogo, kondigt het verrassend en dramatisch fatum aan dat het menselijk leed nog in petto heeft voor de reeds fel gehavende personages.

Niettegenstaande Hable con ella niet Almodóvars sterkste noch zijn meest opruiende prent is uit zijn flamboyante carrière, is het absoluut z’n meest tedere, beklijvende en indiepe film volgens de alweer beproefde en gesmaakte non-conventionele-mododrama-formule. Hoewel iets minder campy en kleurrijk dan gewoonlijk, bevat Hable con Ella nog voldoende Freudiaanse symboliek, spittante oneliners, humoristische scènes, sociale agitatie, eigengereide provocaties en seksuele spielerei om zelfs de verwoede anti-Almodóvaristen te bekoren.

Het vakmanschap waarmee de storyline en de relationele gebeurtenissen met een gevoelige muzikale ondersteuning –de manier waarop Caetano Veloso “Cucurrucucú Paloma” vertolkt, is aangrijpend- wars van elke tijdschronologie en met mondjesmaat worden vrijgegeven, is niet nieuw maar wel intrigerend attractief en wekt bij het publiek meteen de noodzakelijke empathie op voor de personages.

Naast de briljante hommages aan de choreografie (het Wuppertal Tanztheater) en de Duitse expressionistische film uit het interbellum (de zwart/wit kortfilm Amante Menguante die perfect correleert met het Benigno-Alicia koppeltje), slaagt deze roemruchte auteurscineast van het vrije Spanje er wonderwel in om na zijn boeiende vrouwenportretten, nu fascinerend binnen te dringen in de vaak ten onrechte afgeschermde mannelijke gevoelswereld en een perfecte staalkaart te etaleren over vriendschap, eenzaamheid, gebrek aan communicatie, romantiek, liefde en passie.

Voor het eerst zien mannen hun diepste gevoelens getransponeerd naar een groot scherm en zullen zelfs Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios worden overrompeld door de verborgen emotionele wereld van de kemphanen die emoeverend worden vertolkt door Javier Cámara en Darío Grandinetti.

Genre: drama
Jaar: 1987
Regisseur: Pedro Almodóvar
Cast: Javier Cámara, Darío Grandinetti, Leonor Watling, Rosario Flores, Geraldine Chaplin, Mariola Fuentes, Roberto Álvarez
Land: Spanje
Speelduur: 110 minuten