Wanneer vrienden Nico Bradley en Steven Craven genoeg hebben van hun kleinburgerlijk bestaan onder het ouderlijke dak, besluiten ze de vlucht vooruit te nemen. Een tijdje alleen spenderen in Tijuana zal hen dan ook goed doen. Ten minste dat dachten ze. Een jaar later is iedereen overtuigd dat hun uitstapje fataal afliep, maar naar het hoe ervan lijkt iedereen in het duister te tasten.
Niemand heeft echter meer vragen omtrent het lot van de jongens dan Emma Craven, de zus van Steven en vriendin van Nico. Wat is er gebeurd? Wat staat er op hun videocamera dat ze van haar familie niet mag zien? Wat is dat vreemde puzzeldoosje? Vragen waarop ze plots antwoord zou kunnen krijgen, wanneer haar broer onverwachts voor de deur staat.
Zes jaar na de dubbele teleurstelling die Hellraiser: Deader en Hellraiser: Hellworld vormden, was het tijd voor Dimension Films om er het volgende deel van de reeks uit te persen. Voor zelfs de meest diehard-fans leek de bodem bereikt te zijn voor deze franchise, maar blijkbaar hadden de filmmakers spades meegebracht.
Haast als een soort zieke grap, slaagt deze film er mogelijks nog in om zwakker te zijn dan de laatste 2 stuiptrekkingen. Hellraiser:Revelations is gemaakt in enkele weken én enkel om de rechten te kunnen houden. Het resultaat is er dan ook naar. Het zou meer vergeven zijn mocht het een mockbuster van Asylum zijn, want dit is dus het kwaliteitsniveau waarbij we met deze film zitten.
Het enige dat nog een beetje meevalt is het design van de cenobieten. Dit is de eerste film waarin Doug Bradley vriendelijk heeft bedankt voor de rol van Pinhead (en als dat geen rode vlag is, kijk dan eens terug op de films die hij wel nog heeft willen doen!) en is het even wennen aan het nieuwe gezicht.
Pinhead moest overdubt worden door een stemacteur, maar de cenobieten zijn echt wel het beste dat deze film nog te bieden heeft. We zouden ook kunnen stellen dat de korte speelduur van 75 minuten een zegen is, maar zelfs daar valt wel iets op aan te merken. De film duurt net iets langer dan een uur én ondanks deze erg korte tijdsduur, lijkt Hellraiser:Revelations niet alleen eeuwig te duren, maar moet het ook nog eens zijneigen footage hergebruiken! U leest het goed: er zijn scènes in deze film die zichzelf herhalen. We zien wat er met de jongens is gebeurd op camerabeelden én dan nog eens exact hetzelfde in een flashback.
Om bij het thema te blijven, wordt ook het script van de originele Hellraiser herhaald. Maar natuurlijk veel zwakker, met vervelendere personages en vooral stompzinnigere keuzes. Geen idee waarom maar blijkbaar hadden we nood aan een fratboy zoals Frank Cotton, rampzalige acteerprestaties, plotse incest en een willekeurige prostitueemoord. En dan laten we de spoilerrijke stomme beslissingen nog onbesproken. Als je alle problemen van deze film en waar het de mist ingaat, in één video zou gieten, ben je waarschijnlijk langer aan het woord dan dat deze film duurde, want ook de filmstructuur en cinematografie is verre van aangenaam. Er is werkelijk geen schaamte in Hollywood als het erop aankomt om het behouden van rechten en als kijker heb je iets meer dan een uur verspild aan een foltering waar zelfs cenobieten voor zouden passen. Geen wonder dat Clive Barker zich zo kleurrijk heeft gedistantieerd van deze film. Nee, er is meer plezier beleefd aan het schrijven van de review dan het bekijken van de eigenlijke film!
Genre: horror
Jaar: 2011
Regisseur: Víctor Garcia
Cast: Nick Eversman, Tracey Fairaway, Jay Gillespie, Jolene Andersen
Land: USA
Speelduur: 75 minuten
