MULTIPLICITY 

Eentje in het rijtje “te dwaas voor woorden en ongelooflijk dat zoiets gemaakt is kunnen worden” is Multiplicity. Het is wel niet zo bijzonder moeilijk om barslechte komedies te vinden, maar wat bij dit gedrocht uit 1996 vooral opvalt is dat het om een titel gaat met grote namen.

De regisseur is niemand minder dan Harold Ramis, de schrijver van klassiekers als National Lampoon’s Animal House, Meatballs, Stripes, Ghostbusters en Ghostbusters II. Maar ook achter de camera een verdienstelijke man, met als hoogtepunt Groundhog Day uit 1993 met Bill Murray dat door heel wat mensen gezien wordt als één van de beste Amerikaanse komedies ooit.

Maar met Multiplicity ging het dus behoorlijk fout, en dat heeft veel te maken met de onnozele premisse en ook – als we eerlijk mogen zijn – de toch wel barslechte vertolkingen van Michael Keaton. Keaton vertolkt de rol van Doug Kinney – wat refereert aan de National Lampoon-oprichter Douglas Kenney – die als zakenman in de bouwindustrie zijn handen vol heeft. Om van het gemekker van zijn vrouw (Andie MacDowell) af te zijn laat hij zich overhalen door Dr. Owen Leeds (Harris Yulin) om zich te laten klonen zodat hij de taken beter kan verdelen en overal op het gewenste moment aanwezig kan zijn, en daar komt uiteraard de nodige halfgare heibel van.

Het is duidelijk dat iedereen zijn lol beleefde tijdens de opnamen, zeker wat Keaton betreft want op diens overacting staan er dit keer geen grenzen. Helaas heeft men geen rekening gehouden dat er ook nog kijkers zijn die dit gedrocht moeten doorstaan. Op de rol van Eugene Levy na – vreemd dat we dit mogen schrijven – is de film evenwel geen seconde grappig, wel ronduit vervelend en op de koop toe tergend irritant.