Over ons

Van kindsbeen af had ik een grote obsessie voor alles wat met film te maken heeft. Het resultaat na vijftig jaar is een hoofd vol (nutteloze) informatie, een passie die er alleen maar groter op is geworden en als verzamelaar de bezitter van een filmcollectie waar weldra mijn huis te klein zal voor zijn. Als filmfanaat bekijk ik alles, toch met een (lichte) voorkeur voor titels waar een hoek aan af is. Helden achter de camera zijn Paul Schrader, Brian De Palma, Michael Mann, Jean-Pierre Melville en Andrzej Żuławski. Voor de camera zijn dat Alain Delon, Romy Schneider, Don Johnson, Philip Seymour Hoffman, Isabelle Huppert en Sharon Stone. Om nostalgische reden heb ik een liefde voor de eighties (inclusief de rommel).

Marc Bussens woont en leeft in Gent waar hij cultuur snuift en filmrecensies tokkelt die zijn verschenen in zowat alle Vlaamse kranten en in tal van nationale- en internationale filmtijdschriften en websites. In een ander leven was hij auteur van een gedichtenbundel, een handvol theaterstukken die hij zelf regisseerde, werden er enkele kortfilms gerealiseerd gebaseerd op zijn scenario’s en was hij filmprogrammator van enkele cinéclubs. Regelmatig staat hij voor ‘the blackboard’ als gastdocent en zetelt ook jaarlijks in de examenjury voor laatstejaarsstudenten film. Gedurende zes jaar was hij voorzitter van de Belgische Unie van de Filmkritiek (momenteel nog actief als vicepresident) en sedert enige tijd is hij heel regelmatig te spotten als model bij tal van expo-gelinkte fotoshoots. Zijn grootste passie is beslist film die op heel jonge leeftijd ontkiemde in de projectiecabine van een net-naast-de-deur-bioscoop die eigendom was van naaste familie en jaren fungeerde als ‘babysit’.

Een kind van de jaren ’90 zijn, het heeft zo zijn voordelen. Toch als je je zal ontwikkelen als een filmliefhebber. Je bent net geboren en er staat al zoiets prachtig op je te wachten als “Jurassic Park” (1993) dat net op VHS-cassette is uitgekomen. Je gaat naar de basisschool en daar draait “Harry Potter and the Philospher’s Stone” (2001) in de zalen, wat meteen ook de lezer in mij zal ontwaken. Maar niks was zo bepalend als een Halloweenactie van de lokale krant nog enkele jaren later die mij liet kennen maken met de iconen die mijn leven voor altijd zouden veranderen. Freddy Krueger, Pinhead, Michael Myers en één hele boze kampbezoeker, leidde mijn jonge geest naar het genre waarin ik mij nog steeds het meest welkom voel: het horrorgenre. Maar horror mag dan wel mijn eerste echte en nog steeds mijn grootste filmliefde zijn, kiezen is verliezen en ik ontzeg mij dan ook nooit de parels (de echte én als ik pech heb de valse) in genres als sciencefiction, fantasy, actie, komedie en de occasionele comicfilm. En omdat verandering van spijs doet eten, vind je mij ook wel af en toe volledig uit mijn comfortzone.

Raf Geusens (1979) is naast één van de drijvende krachten achter deze site ook programmator bij Razor Reel Flanders Film Festival en redacteur bij Cinemapp. Hij schuimt niet alleen filmfestivals in binnen- en buitenland af, maar je kan hem regelmatig tegenkomen in een muffe turnzaal of bruine kroeg voor een (film)quiz. Tussendoor is hij ook nog aan de slag als informaticus bij UGent.

Bjarne Meskens (1996) woont in Puurs en werkt als social media advisor. In het verleden heeft hij stage gelopen bij het filmproductiehuis Bulletproof Cupid, waar hij onder meer meehielp aan het beheren van de sociale media-kanalen en het lezen van scripts. Als echte cinefiel beslist hij ook mee over de filmprogrammatie van het cultureel centrum van Bornem en Puurs. Met een grote liefde voor de ietwat oudere films weet hij dagelijks wel wat kijken.

Mijn voorliefde voor film is in een stroomversnelling geraakt door mijn eerste bezoek aan filmclub62 te Oostende waar ik op dit moment lid ben van het bestuur. Het was niet zozeer de film die het hem toen deed ( The Constant Gardener, 2005 ), maar wel de ervaring van hoe iemand naar film kijkt. Dit liet een enorm grote indruk na en dit wou ik dan ook steeds opnieuw beleven. In datzelfde jaar (2007) ontdekte ik dan ook het Cinema Novo Filmfestival in Brugge en het hek was volledig van de dam. De interesse in film is hierbij niet vergroot maar wel heel wat ruimer geworden want films worden niet enkel in Hollywood gemaakt.

Nu kan je mij terugvinden op de vele filmfestivals ( Oostende, Gent, MOOOV, enz… ) dat ons land rijk is. Daarnaast heb ik een heel grote interesse in alles wat met filmgeschiedenis te maken heeft. Van hoe dit alles begon en waar we nog naartoe gaan. Persoonlijk vind ik dat een film, zeg maar iedere film thuishoort in een bioscoop. Dus we zijn nog niet echt op de trein van streaming gesprongen maar de interessantste uit heel het aanbod vind ik persoonlijk Mubi en moest je dit hier kunnen verkrijgen het Criterion Channel. Uit die interesse voor alles wat met film te maken heeft is er een bescheiden verzameling en filmcollectie geboren die nog steeds groeit. Een serieus uit de hand gelopen hobby zeg maar. Die liefde voor film wil ik dan ook delen met jullie filmliefhebbers.

Favorieten opnoemen, daarvoor zijn de lijsten te lang. Maar het regiedebuut van Celine Sciamma “Naissance Des Pieuvres” (Water lillies) voert op dit moment die lijst nog steeds aan naast “Párpados Azules (Blue Eyelids) van de Mexicaanse cineast Ernesto Contreras. Beide films zijn van 2007, blijkt een heel belangrijk jaar geweest te zijn voor mij op filmvlak.

Chris Craps studeerde biologie, audiovisuele communicatie, Shakespeare en journalistiek. Na zijn studies volgde hij scenarioworkshops onder leiding van Frank Daniel. Hij ging aan de slag bij de Radionieuwsdienst van Concentra, om vervolgens fulltime filmjournalist te worden bij Het Belang van Limburg. Daarnaast werkte hij ook nog voor Radio 2, Canal + en Metro. Intussen scheef Chris met Jean-Claude Van Rijckeghem de langspeelfilmscripts voor onder meer ‘De Bal’, ‘Science Fiction’, ‘Meisjes’, ‘Kruistocht in Spijkerbroek’ en ‘Koning van Katoren’. Het doorgeven van zijn passie voor cinema kreeg eveneens een plaats. Zo gaf hij cursussen filmanalyse en filmgeschiedenis in samenwerking met Fonk en Het Davidsfonds en reisde hij tot in Kyrgizstan om in opdracht van UNICEF een workshop scenarioschrijven te leiden. De kennis die hij al die jaren had gecumuleerd schreef hij ten slotte neer in ‘De Geheimen van de Cinema’, een studieboek over narratieve structuren en subtext en ‘Ik ben het die hier de vragen stelt!’, een verslag van ludieke momenten in de filmjournalistiek.

Joris houdt al zijn hele leven van films. Hij kreeg op zijn vijftiende een boek vol cultfilms en dat heeft voor een groot deel zijn (wan)smaak bepaald. Hij heeft een specifieke interesse in B-films, “So Bad It’s Good” en de betere horror, maar hij kan evenzeer genieten van een hartverwarmende familiefilm zoals Paddington 2. Hoewel hij veel opzoekwerk doet rond films, gaat hij het liefst blind naar de bioscoop. Zo vormt hij soms onvermengde meningen die soms tegen de stroom ingaan. Vraag hem gerust eens waarom Alien Resurrection de leukste is uit de franchise.

Stefan Eraly is Licentiaat Politieke Wetenschappen en bleef na zijn studies ‘plakken’ in Leuven. Daar schreef hij zijn eerste filmrecensies in de jaren 1990 voor Short Teek dat later uitmondde in het filmblad Teek! Nadien verzorgde hij samen met Chris Craps de filmpagina’s voor Surf-In, de cultuurwebstek van de toenmalige Regionale Uitgeversgroep. Hij was zes jaar voorzitter van de Unie van de Filmkritiek (UFK) en is nog steeds lid van het comité van de UFK. Gedurende een kwarteeuw was hij de vaste filmjournalist van Artsenkrant. Naast film is muziek zijn grote passie met een extra voorliefde voor soundtracks.

Gepassioneerde filmliefhebber zonder enige link met de filmwereld op professioneel vlak. Vanuit een buikgevoel de drang om nieuwe stemmen te ontdekken, nieuwe vensters te openen op de complexe wereld (mijn opleiding Geografie zal onbewust meegespeeld hebben bij mijn voorliefde voor wereldcinema over alle genres heen).

Aan de basis van mijn liefde voor film en filmmuziek staan drie heren en die eind de jaren ’80 de kiem gelegd hebben. Steven Spielberg, John Williams en Kirk Douglas met de films Indiana Jones and the Temple of Doom, Superman : the movie en Spartacus.

Filmbeleving voor mij vandaag is een onuitputtelijke ontdekkingstocht die zich in tijd en in geografische ruimte (en ver daarbuiten) afspeelt. Wat maakt dat ik qua genres, regio’s e.d niet echt een uitgesproken favoriet heb. Namen die mijn filmische ontdekkingstocht verrijkt hebben: Billy Wilder, Jean-Pierre Melville, Nuri Bilge Ceylan als regisseurs. Joan Crawford, Bette Davis, Jack Nicholson, Daniel Day-Lewis en Cate Blanchett op acteervlak. En op vlak van filmscores mensen als Jerry Goldsmith, Johann Johannsson, Carter Burwell en Daniel Pemberton.

Als kind van de jaren ’80 waren The neverending story en The dark crystal mijn favoriete jeugdfilms. Op twaalfjarige leeftijd ontdekte ik Star Wars en Star Trek. Als veertienjarige bekeek ik The silence of the lambs op VHS – nog steeds mijn favoriete film aller tijden – die mijn ogen naar het “betere” werk opende en ik heb niet meer achterom gekeken. Ondertussen verslind ik ongeveer 200 films per jaar, kampeer ik zowat 2 weken in de Gentse bioscopen tijdens het filmfestival daar en kan je mij altijd het huis uit krijgen voor nieuw werk van François Ozon of Hirokazu Kore-eda. Als daarenboven Isabelle Huppert, Jodie Foster of Virginie Efira op het grote doek te zien zijn, durf ik zelfs over de Belgische grenzen te gaan om een film te bekijken.

Fokke van der Meulen (1972) is de mede oprichter van comedy café The Joker in Antwerpen, is creative coach bij House of Comedy en heeft een podcast over film en comedy genaamd FOKCAST. Hij verzameld filmposters, DVDs, Blu-rays, Laserdiscs en pluche pinguïns.

Anthony Palaia (1982) woont en schrijft in Genk. Als auteur heeft hij reeds drie romans op zijn conto, de vierde verschijnt in juni 2023. Hij is gepassioneerd, nee, bezeten door de jaren 80, horror, VHS-tapes en punk. Naast de grandeur van de seventies Cinema met de grote C koestert hij ook een exuberante liefde voor Italiaanse genrefilms, meer bepaald de gialli en Poliziotteschi. Samen met kompaan Jordi host hij ook de horrorfilmpodcast Klokslag twaalf.

(ook bekend als HEXAGORE)
Een gepassioneerde en levenslange liefhebber van genrefilms, voortdurend op zoek naar verborgen parels terwijl hij zich een weg baant door talloze obscure films van over de hele wereld. Zijn interesse varieert van projecten in de categorie “zo slecht dat het goed is”, exploitation-, grindhouse- en drive-in cinema, Hongkongse martial arts- en CAT III-films, tot vermakelijke goedkope producties uit de Filipijnen en Italiaanse genrefilms uit het gouden tijdperk, en nog veel meer.

Hij waagde zich ooit aan doe-het-zelf-filmmaken met de nep-trailer “Vengeance in Pink (2007)”, een gender-omgekeerde parodie op “I Spit on Your Grave (1978)”. Deze trailer was gemaakt voor een wedstrijd van het inmiddels ter ziele gegane A-Film, ter gelegenheid van de première van Tarantino/Rodriguez’ “Grindhouse (2007)”. Hij behaalde de 3e plaats en werd vertoond in Amsterdam, samen met andere finalisten, bij de première van “Planet Terror (2007)”.

Op de sociale media-filmwebsite Letterboxd is hij zeer actief onder de naam “Hexagore”, waar hij enthousiaste recensies schrijft en lijsten samenstelt, zoals zijn populaire lijst: “Movies stuck on VHS without a physical release on DVD or Blu-ray (discounting VHS on DVD releases)”.

Bijna voorbestemd voor het BUT Film Festival, vindt hij voldoening in het vertonen van obscure films aan zijn avontuurlijke vrienden (minimaal zes films). Zijn passie komt volledig tot uiting door bij te dragen aan het festivalprogramma, het geven van introducties, en het verstrekken van analoge prints uit zijn eigen privécollectie.