Wanneer je als debuterend scenarist het grensverleggende Saw (2004) en een aantal jaren later Insidious (2010) uit je pen laat vloeien, hoef je eigenlijk niet echt een introductie, maar toch even over deze man ‘From the Land Down Under’, die toch wel een rijke geschiedenis hebben in het horrorgenre: Leigh Whannell is een acteur, schrijver en sinds 2015, met als debuut Insidious: Chapter 3, neemt hij ook plaats in de regiestoel. .Dat werpt zijn vruchten af met de cyberthriller Upgrade (2018) en The Invisible Man (2020). Door het succes van die laatste film kreeg de cineast het vertrouwen van Universal Pictures en visten ze Wolf Man opnieuw op.
In de filmgeschiedenis kropen al veel bekende acteurs in de gedaante van de Wolf Man. Scenarist Curt Siodmak schreef het verhaal van The Wolf Man in 1941 en gaf de weerwolf meteen een plaats tussen de andere monsters uit de zevende kunst. Lon Chaney Jr. vertolkte hem nadien en Benicio Del Toro kroop in 2010 onder de regie van Joe Johnston in de gedaante van de Wolf Man. In de nieuwste verfilming is het Christopher Abbott, bekend van It Comes at Night, First Man, Poor Things en Possessor. die van gedaante mag wisselen.
Helaas zijn de hoofdpersonages uit deze Wolf Man stereotiepe bordkartonnen figuren zonder enige inhoud. Blake (Abbott) is een schrijver met writer’s block, naast echtgenoot en ook vader van Ginger (knipoog naar Ginger Snaps?). Charlotte, vertolkt door Julia Garner, is een journaliste in een mannenwereld die door haar job het opvoeden van hun dochter aan Blake overlaat. Een verzand huwelijk waar beide naast elkaar leven. Kortweg alle clichés in een notendop.
Wanneer Blake slecht nieuws ontvangt van het thuisfront, grijpt hij deze kans om met zijn gezin naar de bosrijke omgeving te trekken om de plooien glad te strijken. Op weg worden ze aangevallen door een wezen, maar knipper met je ogen en je hebt de confrontatie van Blake met dit monster gemist. Aangekomen in het ouderlijk huis beseft Charlotte dat Blake zichzelf niet meer is en moet ze al vlug kiezen wat het erger is: het gevaar van buitenaf of de dreiging binnenskamers…
De body horror en de transformatie van Blake ziet er nog degelijk uit, maar is wat te braaf en vergelijkbaar met Jeff Goldblum’s transformatie in The Fly, maar dan niet in een vlieg maar in een weerwolf. Visueel heeft Wolf Man bitter weinig te bieden, hoewel de cineast toch wel een poging onderneemt door de visualisering van Blake’s zintuiglijke waarnemingen. Een leuke gimmick, maar die werkt de film eerder tegen, waardoor de weinige momenten van opgebouwde spanning teniet worden gedaan nog voor de eigenlijke schrikmomenten.
De verwachtingen lagen hoog met een curriculum vitae als dat van Leigh Whannell, maar we bleven op onze honger zitten. Na het teleurstellend resultaat van The Mummy uit 2017 zette Universal Pictures verdere projecten on hold. We vragen ons dan ook af of Wolf Man dit zal kunnen veranderen. Het positieve van de film zit hem in het mooie maar akelig sounddesign en een leuke knipoog naar zijn eerder werk als scenarist. Wolf Man werd uiteindelijk een flauw afkooksel, dat op geen enkele manier de groten in het genre benadert, gedoemd om een stille dood te sterven, wat bleek uit de belangstelling tijdens de openingsdag in de bioscoop.
Genre: body horror, weerwolf horror
Jaar: 2025
Regisseur: Leigh Whannell
Cast: Christopher Abbott, Julia Garner, Mathilde Firth
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 103 minuten
