Het sterke acteurstrio Casey Affleck, Laurence Fishburne en Emily Beecham onder regie van de straffe Zweedse scenarist slash regisseur Mikael Häfström, die eerder al grote ogen zette met een aantal opmerkelijke televisieseries en krachtige films als The Rite, 1408, Ondskan en Escape Plan, dat kan moeilijk op een sisser uitdraaien, alhoewel!
Häfström waagt zich met Slingshot aan het sciencefictiongenre en brengt een psychologische thriller die zich afspeelt in de kilte van de ruimte. Hoewel de film op technisch vlak indruk maakt, blijft het narratief toch wat achter bij de ambities.
Slingshot zoomt in op een groep astronauten die een risicovolle missie ondernemen naar een onbekend deel van het universum. Wat begint als een beloftevolle expeditie, ontaardt al snel in een psychologisch kat-en-muisspel wanneer de bemanning geconfronteerd wordt met onverwachte problemen. Niet alleen raken hun morele grenzen op de proef gesteld, maar ook hun grip op de realiteit begint langzaam te vervagen.
Deze space-thriller zet beslist heel interessante thema’s centraal zoals isolatie, wantrouwen en de fragiliteit van de menselijke geest in extreme omstandigheden. Helaas worden deze diepgaande ideeën niet terdege uitgewerkt. Het scenario hint naar grootse filosofische vragen, maar lijkt er steeds voor terug te deinzen om dieper te graven. Dit resulteert in een verhaal dat vaak meer suggereert dan daadwerkelijk levert.
Håfström toont beslist zijn meesterschap in het creëren van spanning en sfeer. De claustrofobische ruimtes van het schip en de onheilspellende leegte van de ruimte worden prachtig gevangen. De cinematografie, met zijn contrasterende kleuren en strakke camerabewegingen, versterkt het gevoel van isolatie en dreiging. Ook de muziek, met subtiele maar effectieve klanken, draagt bij aan de beklemmende atmosfeer.
Waar de regie echter tekortschiet, is het ritme. De opbouw is aanvankelijk traag. Dat kan in het kader van een psychologische thriller vaak passend zijn, denk maar aan de klassieker Solyaris van Andrei Tarkovsky of de verdienstelijke remake Solaris van Steven Soderbergh met George Clooney, doch daarvoor mist Slingshot psychologische diepgang. Cruciale momenten verliezen aan impact doordat de spanning soms te lang wordt gerekt zonder een bevredigende climax.
De cast, aangevoerd door Casey Affleck, doet zijn best om de personages diepgang te geven, maar wordt beperkt door het script. Affleck brengt zoals altijd een ingetogen, maar intense performance, Laurence Fishburne met zijn kollossale gestalte en diepe stem en de fragile Emily Beecham (Cruella, Little Joe, Hail Caesar!) als de mysterieuze achtergebleven echtgenote, leveren degelijk weerwerk. Hier spant het ruimtepak omwille van te oppervlakkige personages. De onderlinge dynamiek voelt trouwens vaak geforceerd en de dialogen, hoewel functioneel, missen authenticiteit en emotionele kracht.
Een van de betere aspecten van Slingshot is de manier waarop het ruimteschip zelf bijna als een personage wordt neergezet. Het strakke ontwerp en de verborgen ruimtes creëren een constante spanning, alsof het schip zijn eigen geheimen bewaart.
Daartegenover staat een climax die echt wel teleurstelt. Wat begint als een veelbelovende combinatie van suspense en mysterie, eindigt in een voorspelbare ontknoping die weinig verrassend is. Het gevoel dat de film iets belangrijks wilde zeggen, maar dat uiteindelijk dus niet doet, overheerst.
Slingshot is een visueel fraaie en sfeervolle film die ambitieuze thema’s aansnijdt, maar niet de narratieve diepgang bereikt die nodig is om echt indruk te maken. Het is een scifi die technisch vakmanschap toont, maar inhoudelijk teleurstelt. Håfström weet spanning te creëren, maar slaagt er niet in om die consistent om te zetten in emotionele of intellectuele impact. Een relatief interessante, maar dus onevenwichtige prent die vooral door zijn visuele flair blijft hangen, terwijl het verhaal net buiten het bereik van zijn eigen potentieel blijft.
Genre: scifi, thriller
Jaar: 2024
Regisseur: Mikael Häfström
Cast Casey Affleck, Laurence Fishburn, Emily Beechem, Tomer Capone
Land: USA, Hongarije, Indonesië
Speelduur: 108 minuten
