De rijke carrière van Jean-Paul Belmondo is altijd in twee delen opgesplitst. Voor de één blijft hij het nouvelle vague-icoon uit À bout de souffle of Pierrot Le Fou van Jean-Luc Godard, maar voor de doorsnee filmliefhebber is hij de man bij uitstek van de Franse actiefilm. Zeg maar de Franse Clint Eastwood, maar vaak zo clownesk dat het weleens te veel leek op Terence Hill & Bud Spencer-vertier.
Dat laatste was vooral in de jaren 80 het geval met films als Le Guignolo van Georges Lautner of L’As des as van Gérard Oury die de Franse bioscoopkassa’s deden exploderen. In de jaren 70 maakte Belmondo ook wel goede policiers zoals L’Alpagueur van Philippe Labro, een film die niemand zich nog voor de geest kan halen maar wel één die mits wat goede moeite aan de hielen geraakt van een Jean-Pierre Melville-film, al was het maar voor het knappe openingsschot dat gedraaid is op de kade van de Rotterdamse haven.
Zoals zo vaak speelt Belmondo een loner. In deze film is hij De Jager, een huurling die tegen betaling van hooggeplaatste personen op een illegale, maar bijzonder effectieve manier vijanden uitschakelt. Vaak in opdracht van de politie-inspecteur Doumecq (Victor Garrivier) die blijkbaar niet over de juiste manschappen beschikt om zelf de klussen te klaren zoals het grijpen van De Havik (Bruno Cremer), Frankrijk’s grootste crimineel die jonge delinquenten ronselt om zijn misdaden te plegen en om ze daarna meedogenloos uit te schakelen, want niemand mag weten wie De Havik is.
In 1975 had Belmondo de rechten opgekocht van de roman La Mare aux Diams van Charles Williams om er een film van te maken. Het was de bedoeling dat Claude Pinoteau dat zou doen met een scenario dat geschreven werd door Jean-Loup Dabadie, maar al gauw bleek het een te dure grap te worden waardoor Belmondo de stekker uit het project trok.
Belmondo wist in feite niet of hij voor de komedie of de serieuze politiefilm moest gaan – uiteindelijk koos hij voor een hybride – en na de komedie L’Incorrigible, keerde hij terug naar het policiergenre via L’Alpagueur van Philippe Labro met wie hij in 1973 al had samengewerkt aan L’Héritier. Belmondo wilde zelf geld in de film steken op voorwaarde dat Labro er meer een eenzaat van maakte waardoor L’Alpagueur soms wat lijkt op zijn eighties-hits Le Marginal en Le Solitaire, beide van Jacques Deray
Zoals zo vaak bij Belmondo-films is ook L’Alpagueur een mix van bittere ernst en dwaze humor waarbij je de wetten van de logica soms moet uitschakelen, zoals de scène waarin Belmondo een vrachtwagen achterna holt en hem nog inhaalt ook. Maar alles was wel echt, en zonder dubbelstunts, zo vernam Labro pas aan het einde van de dag dat Belmondo die de vrachtwagenscène in vier takes opnam enorme last had van een zenuwontsteking in zijn dijbeen, maar geen seconde had geklaagd.
GENRE: misdaad, politiefilm
JAAR: 1976
REGISSEUR: Philippe Labro
CAST: Jean-Paul Belmondo, Bruno Cremer, Jean Négroni, Patrick Fierry, Jean-Pierre Jorris
LAND : FRANKRIJK
