Enter the Void 

De Franse schilderszoon en professionele schenenstamper Gaspar Noé veegde 7 jaar na Irreversible, zijn controversiële uppercut, opnieuw alle cinematografische én burgerlijke waarden met een sarcastische grijns op een hoopje met Enter the Void, zijn licht geschifte, psychedelische en visuele shocker. Naast een inventieve genremix, is dit fucked up-melodrama ook een verrassende en fascinerende eyeteaser die je genadeloos van je sokken blaast.

Sinds kort wonen Oscar en zijn zus Linda in Tokyo. Zij hebben als kind hun ouders verloren. Oscar leeft hoofdzakelijk van de inkomsten van kleine drugsdeals, maar snuift zelf te frequent een stevig lijntje. Linda komt aan de bak als stripteasedanseres. Tijdens een inval van de politie wordt Oscar geraakt door een kogel. Hij is stervende, maar omdat hij ooit heeft gezworen om zijn zuster nooit alleen achter te laten, weigert hij de wereld van de levenden te verlaten. In deze getroebleerde ‘state of mind’ onderneemt hij een urbane mind-dwaaltocht waar de visioenen chaotisch ontsporen tot een ware nachtmerrie. Hij blikt hyperorigineel terug op zijn veel te korte leven. Stilaan vermengen zich het verleden, het heden en de toekomst in een haollucinogene mentale draaikolk.

Een vette kluif, maar laat je vooral niet afschrikken. Noé baalt van een rechtlijnig klassiek en braaf gestructureerd verhaal en walst met branie bijna letterlijk over je heen met een visueel spetterende beeldenlawine, kinetische montage, zwierig camerawerk, experimentele vondsten en bevreemdende avant-garde muziek. Jammer dat Noé soms zelf verloren loopt in zijn psyschonautisch labyrint. Kortom, een delirische acid-trip. Niet geschikt voor watjes, maar beslist voer voor macho’s met olifantenballen.

Genre: drama, fantasy
Jaar: 2009
Regisseur: Gaspar Noé
Cast: Nathaniel Brown, Paz de La Huerta, Cyril Roy
Land: Frankrijk, Duitsland, Italië, Canada, Japan
Speelduur: 161 minuten