Springsteen: Deliver Me From Nowhere 

Jeremy Allen White kruipt in de huid van de 31-jarige Bruce Springsteen in de periode van diens atypische meesterwerk Nebraska. Verwacht u niet aan een traditionele biopic want Scott Cooper (Crazy Heart) toont u The Boss zoals u hem nooit eerder zag.

Het is herfst 1981. We zien hoe Springsteen zijn tour beëindigt na het uitbrengen van het best succesvolle The River met daarop naast de titelsong de single Hungry Hearts die hoog in de hitlijsten belandt. Platenmaatschappij en publiek verwachten dat Bruce Springsteen dat momentum zal verzilveren en nieuwe opnames beginnen in die richting met een weergaloze versie van Born In the USA en dan besluit Springsteen het over een veel intimistischere boeg te gooien.

Regisseur Scott Cooper baseerde zijn film op het boek van Warren Zanes. Cooper verfilmde eerder al met Crazy Heart een muzikaal getint verhaal dat Jeff Bridges als vergane countryster een Oscar opleverde. Dat Jeremy Allen White als geen ander een getormenteerd personage kan neerzetten weten we dankzij de serie The Bear. Ook al is er op het eerste gezicht geen echte fysieke gelijkenis, dankzij sommige camerastandpunten zie je er toch af en toe Springsteen in. Patti Scialfa, the Boss’ eega herkende er de Bruce in van hun eerste kennismaking. White kreeg gedurende een half jaar zang- en gitaarles en mocht de originele 1953 Gibson G-2 bespelen waarmee Springsteen Nebraska opnam. Hij trachtte allerminst een kopie van The Boss neer te zetten. Zo vertolkt hij een Springsteen die vecht tegen zijn demonen uit het verleden (de relatie met zijn vader en hechtingsproblemen) en op de rand van een depressie balanceert. Springsteen vlucht weg naar een huis in Colt Necks, aan een meer niet ver van zijn geboorteplek Freehold, New Jersey en laat er door zijn trouwe geluidsman (korte maar krachtige rol van Paul Walter Hauser) een viersporen cassetterecorder installeren zodat hij zijn living omvormt tot een studio. De Terence Malick prent Badlands, en de verhalen van Flannery O’Connor beïnvloeden de kwetsbare Bruce diep. Het geschreeuw in het nummer State Trooper (uit Nebraska) komt in de buurt van het gekrijs van Alan Vega op het debuutalbum van Suicide, door Springsteen in de film de beste plaat allertijden genoemd. In een van de beste scènes hoort u het sinistere Frankie Teardrop uit die topplaat. De song Highway Patrolman (uit Nebraska) zou dan weer de basis worden van Sean Penns regiedebuut The Indian Runner.

Springsteen en zijn manager Jon Landau waren steeds aanwezig tijdens de opnames van Springsteen: Deliver Us From Nowhere. Landau kreeg er terecht een prominente rol in als personage. Hij vergaarde eerst roem als muziekrecensent onder andere voor Rolling Stone en meer bepaald in 1974 met de zinsnede uit een artikel in The Real Paper: “I saw rock and roll’s future and its name is Bruce Springsteen!” Vanaf 1975 vroeg Springsteen Landau als co-producent wat hij zou blijven tot 1992. Jeremy Strong vertolkt Landau met verve en toont hoe die veel meer was dan een muzikaal genie. Als toeverlaat zorgt hij er mee voor dat het album tot stand komt zoals Bruce het wou, zonder begeleidende tour, zonder Springsteen zelf op de cover, zonder promotiemomenten. Strong maakte al furore in de televisiereeks Succession en met zovele glansrollen in films zo uiteenlopend als The Gentlemen, The Apprentice of Armageddon Time en lijkt met elke vertolking nog te groeien. Ten slotte nog een eervolle vermelding voor de bijrol van Stephen Graham (Adolescence) als Springsteens vader.

Eerlijk is eerlijk. We trokken zonder veel verwachtingen (lees: we zijn geen overtuigde Springsteenfan) naar de bioscoop, maar kwamen buiten met een heel andere kijk op The Boss dankzij een psychologisch uitmuntend onderbouwde film. Andermaal: de kracht van cinema en een bioscoopscherm!

Genre: drama, biopic
Jaar: 2025
Regisseur: Scott Cooper
Cast: Jeremy Allen White, Jeremy Strong, Stephen Graham, Paul Walter Hauser
Odessa Young, David Krumholtz, Gaby Hoffmann
Land: Verenigde Staten
Duur: 114 minuten