Anno 2022 is het bijna onmogelijk geworden maar in de jaren 70 werd John Waters wereldberoemd door zijn slechte smaak en met films waarin heilige huisjes omver werden geblazen. Masturbatie met een paternoster, je moet het in katholiek Amerika maar durven! In de jaren ’70 waren dat goedkoop gemaakte cultfilms met bijna steeds Divine in de hoofdrol, een dragqueen die in de jaren ’80 zelfs een wereldhit scoorde met de discosong Shoot Your Shot. Maar in de jaren ’80 werden zijn films een pak toegankelijker. Minder tegen de schenen schoppend en het experimentele aspect werd overboord geworpen. Het begon in 1981 met Polyester, maar zijn grootste hit scoorde hij in 1990 met Cry-Baby en in het kielzog van dat succes verscheen vier jaar later Serial Mom.
Waters absorbeert net als Tarantino zijn liefde voor films in diens eigen werk. In het geval van Waters is dat bijvoorveeld het werk van Russ Meyer. Films die boordevol cameo’s zitten, zo heb je in Serial Mom een cameo van pornoster Traci Lords of fijne grapjes die alleen maar begrepen worden door fervente cinefielen. Of het goede films zijn laten we in het midden, maar ze zijn ongelooflijk plezant…
Een zwarte komedie over moraalridders. Beverly Sutphin (Kathleen Turner) lijkt op het eerste gezicht een kakmadam, een beetje zoals Carolyn uit American Beauty is dat. De ideale huisvrouw uit de hogere middenklasse die zich uitslooft voor haar echtgenoot Eugene (Sam Waterston) en haar twee tienerkinderen Misty (Ricki Lake) en Chip (Matthew Lillard). Maar het is niet meer dan schijn. In het geniep is ze een seriemoordenares die iedereen om het loodje legt die de morele normen niet naleeft. Alles wat ze in haar handen krijgt, wordt een moordwapen, van een schaar tot een lamsbout.
Tijdens de pre-productie had Waters voor de rol van Beverly Meryl Streep, Kathy Bates, Glenn Close en Susan Sarandon in gedachten. Die waren ofwel te duur of zagen de rol niet zitten. Na een tijdje kwam men bij Kathleen Turner terecht, die wel interesse toonde in de rol en Waters niet vroeg om het script te herschrijven zodat Beverly wat sympathieker werd. Een vrouw zonder eisen was de droom van Waters, en de enige die er een stokje kon voorsteken was Michael Douglas, die zijn tegenspeelster uit Romancing The Stone de raad gaf om niet zo’n rol te gaan spelen. Gelukkig luisterde Turner niet naar deze dwaze raad…
Met zijn 80 minuten runtime kijkt Serial Mom heerlijk weg, en hoewel geen meesterwerk blijft het een hilarische trip waarin er zo veel gebeurt, en dat gaat van het gastoptreden van L7 tot de meest hilarische rechtbankscène die je ooit zag. Geen grootse cinema, wel fijne.
GENRE: zwarte komedie
JAAR: 1994
REGISSEUR: John Waters
CAST: Kathleen Turner, Sam Waterston, Ricki Lake, Matthew Lillard, Justin Whalin, Traci Lords
LAND: USA
