EVERY HOME SHOULD HAVE ONE 

Bij ons is Marty Feldman weliswaar een bekend gezicht door zijn niet al te goed uitgelijnde ogen (een gimmick die in iedere film tot vervelens toe werd herhaald), maar op zijn rol als Igor in Mel Brooks’ Young Frankenstein na (hij zat ook in diens Silent Movie), is het voor de meeste mensen vrij moeilijk om een film van hem aan te halen waarin hij de hoofdrol speelt. Dat was in zijn thuisland Engeland wel eventjes anders. In de jaren ’80 was hij te zien in Yellowbeard (hij stierf er op de set), en in het begin van de ’70’s had je ook The Bed Sitting Room en Every Home Should Have One. Deze laatste was in 1970 één van de meest populaire komedies in de Britse cinema’s en wie er interesse voor heeft, is hij ook op Blu-ray beschikbaar.

Every Home Should Have One is een film die compleet politiek incorrect is, toch is de film in de eerste plaats een satire (of hij grappig is, is weer een andere zaak) en was vooral Mary Whitehouse de kop van jut. Deze Britse dame was oerconservatief en trok hard van leer tegen de Britse media die ze ervan beschuldigde dat ze de vrouw exploiteerden. Deze moraalridder werd de oprichtster van de National Viewers’ and Listeners’ Association waarmee ze ten strijde trok tegen de BBC. Een gewezen lerares seksuele voorlichting (jawel!) die uit christelijke overtuiging vond dat ze de wereld moest gaan veranderen. Een onverdraagzaam figuur die keer op keer in conflict raakte met de voorstanders van de seksuele revolutie, het feminisme en de LGBT-community en aan de basis lag van de gevreesde video nasties.

Feldman speelt Teddy Brown, een reclamejongen die van zijn baas de onmogelijke opdracht krijgt om de Mrs. McLaughlin’s Frozen Porridge een sexy imago te geven. Dat is allesbehalve naar de zin van zijn vrouw die zelf moet zorgen voor haar ontluikende tienerzoon die met het verzamelen van gedragen vrouwenonderbroekjes een nieuwe hobby heeft ontdekt. U leest het goed! Zijn echtgenote spant samen met de plaatselijke dominee die van oordeel is dat de reclamecampagnes zonder bloot moeten worden gemaakt. Van het één komt het ander, Teddy Browns nieuwe motto is “Think Dirty” en dat neemt hij maar al te letterlijk op.

Het probleem is niet zo zeer het onderwerp. We kunnen best wel tegen een stootje, alleen is Every Home Should Have One gewoonweg strontvervelend en te gedateerd. Feldman heeft wel een zeer leuk smoelwerk, maar het gekke bekkentrekken blijft maar duren en ook laat men de man om de haverklap met zijn bakkes alsmaar tegen een deur aanlopen dat het op den duur gewoonweg gênant is om naar te kijken. Net zoals in een Louis De Funès-film draait alles rond Marty Feldman en diens fratsen, met het feit dat de acteur veel te weinig in zijn mars heeft om een hele film te dragen. En dan heb je nog de grappen. Wat bijvoorbeeld met een reclamewagen die omgebouwd wordt tot een rijdende tube tandpasta die bestuurd wordt door dwergen?

Every Home Should Have One was één van de weinige films die Jim Clark maakte als regisseur. Vooral als editor genoot hij faam en voor de editing van The Killing Fields uit 1984 van Roland Joffé kreeg hij zelfs een Oscar en een BAFTA. Hij deed dat ook voor The Mission, Marathon Man van John Schlesinger en het abortus-drama Vera Drake van Mike Leigh.