Charles Brady lijkt op het eerste zicht je typische tiener. Net verhuisd van Paradise Falls, Ohio naar Travis, Indiana met zijn moeder Mary, is hij een vriendelijke, charmante jongen die al heel snel een crush ontwikkelt voor klasgenote Tanya Robertson. En Tanya ziet de jongen ook wel zitten, zich onbewust van de duistere geheimen die Charles herbergt. Zo weet niemand de ware toedracht van waarom hij en zijn moeder zijn verhuisd, noch over de verboden, incestueuze relatie die moeder en zoon hebben en nog minder over wat ze werkelijk zijn.
Zicht kan bedrieglijk zijn: de Bradys zijn geen mensen maar sleepwalkers, mogelijks zelfs de laatste van hun soort. Dit ras van energievampiers leeft op de maagdelijke energie van jonge vrouwen en ze hebben slachtoffers doorheen het land gemaakt, zonder dat iemand ze echt doorhad en hun volgende prooi is nu Tanya. Hoewel, niemand heeft ze door? Hun vermogens om zichzelf te camoufleren en illusies te gebruiken, mag dan erg efficiënt zijn op mensen, op hun aartsvijand katten blijkt dit toch veel minder effect te hebben…
Het nieuwe schooljaar is net begonnen en dat betekent voor heel wat kinderen en tieners ook een nieuwe school dus waarom die niet starten met een film waarbij het hoofdpersonage naar een nieuwe school gaat? Een horrorfilm zoals Stephen King’s Sleepwalkers. Als er één horrorschrijver synoniem staat voor succes, dan is hij het wel.
Van snelle kortverhalen tot deurenstoppers, heeft deze auteur zowat al alles geprobeerd in het horrorgenre. Verschillende van zijn boeken hadden, met gevarieerde resultaten, reeds hun weg naar het witte doek gevonden toen hij met Sleepwalkers eens iets nieuws wilde proberen. Sleepwalkers is de eerste keer dat Stephen King een screenplay schreef voor een film, dat geen adaptie was van een eerder geschreven kortverhaal of roman van hem.
Het resultaat van dit experiment was, laten we zeggen, bijzonder. Het verhaal is typisch voor hem, je herkent zijn stijl er zeker in maar het is wel meteen ook King op z’n zotst. Mensen die vertrouwd zijn met zijn repertoire weten dat naast de instant klassiekers, Stephens geest ook wel eens op erg ongewone plaatsen kan vertoeven en Sleepwalkers tapt voornamelijk uit dat rare vaatje.
Zo neemt hij het basismonster, de vampier, en transformeert dit naar demonische katachtige wezens, met een bizarre zwakte voor katten, alvorens ze te droppen in een verhaal van jacht en oordeel. Zelfs naar zijn ruime standaard mag je dit gerust exotisch noemen en dan zijn we nog niet aangekomen bij incestueuze ondertonen doorheen het verhaal. Moeder en zoon monster delen namelijk wel eens de lakens, en dit om een wel erg unieke reden. Vrouwelijke leden van hun ras kunnen enkel voeden door middel van seks en bij gebrek aan meer geschikte mannelijke partners is dit de oplossing. Umm, juist ja.
Maar als dit je nog niet heeft afgeschrikt, dan is Sleepwalkers misschien een film voor jou, mits de juiste mindset. Dit is door en door een B-film en bezit in die hoedanigheid ook wel zekere charmes. Te beginnen met de titulaire personages. Hun ongewone soortnaam terzijde, zijn de energievampiers opvallend memorabele filmmonsters (voor de B-filmliefhebber). Hun design zal bijvoorbeeld toch een tijdje nazinderen. Niet noodzakelijk ondersteund door de beste overgangseffecten, de gedrochtelijke gezichten die onder de menselijke façades verborgen zit, zien er niet mis uit. Het doet een beetje denken aan een monster uit Goosebumps-televisieserie uit het midden van de jaren 90. Zeker zij die met die reeks zijn opgegroeid, zullen de monsters ietwat nostalgisch vinden. Hun motieven van overleven en vervolging klinkt ook niet verkeerd en heeft moeder en zoon nog een tikkeltje sympathie.
Een tweede reden waarom een B-filmenthousiasteling deze film gerust een kans mag geven, zijn de moorden. Die zijn verrassend talrijk, zij het een beetje geconcentreerd, zijn ze tevens hilarisch creatief. We zeggen maar, hoeveel horrorfilms kan jij opnoemen waar iemand wordt vermoord met een groente? Hoe verzin je het zelfs maar? Nee, van alle verwijten die je de film kan maken, is gebrek aan originaliteit er niet één die je kunt maken. Zeker voor cameoliefhebbers is deze film een kleine goudmijn. Stephen King speelt wel graag eens een cameorolletje in films gebaseerd op z’n werk of waaraan hij anderzijds heeft meegewerkt en dat is hier niet anders, maar ditmaal is hij niet de enige. Zo is er een hilarisch moment in de film waarin zijn personage zijn beklag doet aan een groepje forensisch labotechnici op een plaats delict, gespeeld door horrorroyalty.
De term B-film is nu al enkele keren gevallen en dat leidt tot volgende bedenking: hoe minder serieus je deze film neemt, hoe makkelijk hij te verteren is. Door sommigen zelfs omschreven als de grappigste Stephen King-film, want van begin tot einde pure camp. Mede hierdoor is het dan ook niet bepaald in de smaak gevallen van heel wat critici van de tijd, die de film de grond hebben ingeboord. De waslijst aan punten waarop deze film kan worden afgekraakt, is dan ook niet klein. Het concept, het verhaal, de effecten, de dialogen… Ze zijn grappig maar niet van de hoogste plank. Dit is zeker niet het beste werk waar de King of Horror zijn naam heeft opgeplakt. De grootste zonde van de film is echter dat het zichzelf vooral net iets te serieus wil nemen. Het mist de zelfbewustheid die het verhaal had kunnen afwerken en laat anderzijds veel kansen schieten, die ernst hadden kunnen rechtvaardigen.
Er zijn zo van die dagen dat je thuiskomt van school (of je werk) en eigenlijk gewoon in je luie zetel of achter je computer wil ploffen om een uur en half naar iets gemakkelijks wil kijken, dat niet al te veel concentratie of nadenken vergt. Voor dergelijke dagen is Sleepwalkers zeker geen misse keuze. Bezwaarlijk geweldig te noemen, laat staan een meesterwerk, toch weet Stephen Kings eerste originele script een zekere amusementswaarde op je scherm te toveren. Cult uitademend uit elke porie, Sleepwalkers is een film met een bizarre charme, die zeker bij de Stephen King-fan zal aanslaan die al een zekere tolerantie heeft ontwikkeld voor de horrorgrootmeesters meer ridicule hersenkronkels.
Het verhaal, hoewel het hier en daar potentieel laat links liggen, is toch geinig bedacht, de moorden in de film zijn talrijk en onconventioneel en als een kers op deze guilty pleasure-taart hebben we een reeks aan excentrieke cameo’s van Stephen King en zijn vrienden. Tuurlijk, de film neemt zich net iets te serieus voor zijn eigen goed en kon wat zelfrelativering gebruiken, maar als je je zelf zo ver kan brengen om dit niet te doen, valt er toch heel wat plezier te beleven aan dit stukje jaren ’90 vreemdheid.
GENRE: HORROR
JAAR: 1992
REGISSEUR: Mick Harris
CAST: Brian Krause, Alice Krige, Mädchen Amick, Lyman Ward
LAND: Verenigde Staten
