Bizar, gedurfd en niet-alledaags. Dat is zo wat de filmstijl van Gregg Araki in een notendop. In de jaren 90 maakte dit icoon van de new queer cinema zijn Teenage Apocalypse Trilogy die bestaat uit Totally Fucked Up, Nowhere en The Doom Generation. Wie een conventionele film verwacht, begint beter niet aan het oeuvre van deze Amerikaan want zijn arthousefilms zijn meer trip dan film.
Araki is een cineast die vooral opvalt door zijn zeer aparte muziekkeuze. Net zoals The Doom Generation zit er ook heel wat shoegaze in Nowhere verwerkt, en begint de prent bijvoorbeeld met een masturbatiescene op de tonen van het Slowdive-nummer Avalyn II. Jawel! We zegden het al, Araki is niet je alledaagse filmkost. Het volledige verhaal (nou ja, niet dat er veel verhaal er in deze film zit) speelt zich in Los Angeles af. Alles is er wel hip, maar de mensen zijn er volledig verloren. Het is ook de eerste zin van de film: “everybody who lives in L.A. is lost.” Nihilisme ten top.
Een van de leeglopers is Dark (James Duval). Hij loopt de hele dagen rond met zijn camera in de hand, naar eigen zeggen omdat hij zijn eigen dood wil filmen. Alles wat zijn aandacht trekt wordt door hem opgenomen. Zijn liefje Mel (Rachel True) laat hem maar begaan. De twee zijn wel een stel, maar elkaar bedriegen hoort er ook bij en terwijl zijn liefje meer en meer optrekt met de bitcherige Lucifer (Kathleen Robertson), wordt hij zelf verliefd op zijn homofiele klasgenoot Montgomery (Nathan Bexton). Alle dagen (zelfs alle uren) lijken hetzelfde. Samen met zijn hippe vrienden gaat Dark naar zijn favoriete kroeg The Hole. De conversaties in Nowhere leiden naar één niet te missen feestje bij ene Jujyfruit (Gibby Haynes).
Het scenario dat Araki zelf bedacht raakt inderdaad noch kant noch wal. Net zoals zijn vorige films gaat deze film over het grote niets, het enige waarmee de jongeren zich bezighouden is seks, drugs en hun favoriete muziek. Deze kids leven wel, maar daarmee is dan ook alles gezegd en het is net dat gevoel die Gregg Araki in Nowhere wil tonen, en daar glansrijk in slaagt, ook al blijft het een zeer aparte filmstijl die te nemen of te laten is. Net zoals veel van zijn films is ook Nowhere uitgegroeid tot een ware cultklassieker. Een van de redenen daarvan is de indrukwekkende cast die bestaat uit een heleboel acteurs die op dat moment nog niks betekenden, maar die ondertussen wel grote sterren zijn geworden. Voorbeelden daarvan zijn Ryan Philippe en Mena Suvari, de blondine uit American Beauty. Ook zijn er heel wat cameo’s: pornoster Traci Lords, soapster Shannen Doherty, Denise Richards, Beverly d’Angelo en een hele hoop anderen.
Wegens de eigenzinnige aanpak van Araki zullen heel wat mensen ervan overtuigd zijn dat Nowhere rommel is. Speciaal om speciaal te zijn, weet je wel, maar toch: wie ooit één seconde heeft nagedacht over de zin van het leven en er geen antwoord op heeft kunnen verzinnen zal beslist weten wat Araki met zijn film bedoelt.
GENRE: coming of age, drama
JAAR: 1997
REGISSEUR: Gregg Araki
CAST: James Duval, Rachel True, Ryan Phillippe, Mena Suvari, Denise Richards, Kathleen Robertson
LAND: USA
