Er was eens een koninkrijk. Een koninkrijk waar er geen groter goed was dan schoonheid. Waar hoe mooi je bent je status bepaalt en waar je uiterlijk meer doorweegt dan je karakter. Een koninkrijk waar iemand als Assepoester, in haar afdankertjes en de door haar stiefmoeder opgedrongen slavenrol nooit echt zal meetellen. Hoe graag ze ook naar het bal van de prins zou gaan, voor mensen als zij zijn de poorten van het kasteel gesloten. Het is ook iets waar haar stiefmoeder en haar stiefzussen geen twijfel over laten bestaan. Het bal van de prins is geen plaats voor lelijke meisjes als zij.
Althans zo lijkt het, tot ze Roodkapje ontmoet. Al vanaf de eerste ontmoeting kunnen de twee vrouwen het goed met elkaar vinden en wanneer Roodkapje Assepoester laat kennis maken met de heks Barbara, lijkt er plots dat klein sprankeltje hoop te zijn op meer. Met de hulp van een beetje heksenmagie krijgen de twee niet alleen splinternieuwe baljurken te dragen maar ook op maat gemaakte glazen muiltjes én een koets. Niks lijkt hen nog te kunnen tegenhouden van naar het bal te gaan. Niet dat de avond ook maar op enige manier zal verlopen zoals de twee dames hadden gedroomd.
Het feest wordt namelijk opgeschrikt door het vreselijke nieuws dat in het bos het lichaam van de koninklijke stylist Hans is gevonden. Dit verandert een gezellige avond van dansen en proberen te dingen naar de royale hand van de prins in een moordonderzoek waarbij niet één van de aanwezigen boven verdenking staan. Iedereen kan het geweest zijn en om te achterhalen wie het is, moet iedereen ondervraagd worden en hun alibi’s gecheckt worden. En laat dat nu net iets zijn waar Roodkapje wel kaas van gegeten heeft…
De modernisering van volkssprookjes is erg populair in fictie. Van het samenbrengen van bekende sprookjesfiguren en elementen in gloednieuwe fictiewerelden tot klassieke vertelsels in een volledig ander genrejasje steken, iedereen lijkt het weleens te willen proberen en de mogelijkheden zijn dan ook eindeloos om de klassiekers een nieuwe eeuw in te lozen, waarbij de traditionele vertellingen verrijkt met meer hedendaagse ideeën. En dit levert toch regelmatig best vermakelijke resultaten op met als ‘exhibit A’: Once Upon A Crime.
Deze Japanse fantasy-detective komedie, gebaseerd op de 2020 roman van auteur Aito Aoyagi, Akazukin, Tabi no Tochuu de Shitai to Deau (deze mondvol is trouwens ook de originele Japanse titel van de film), verandert het bekende Assepoesterverhaal in een luchtig whodunit moordmysterie. Niet het eerste waar je aan denkt als je Assepoester hoort, toch? En toch, het werkt eigenlijk best aardig. Het verhaal begint al goed met het samenbrengen van twee erg bekende sprookjesfiguren, zo deelt Assepoester in dit verhaal het spotlicht met Roodkapje en gaan ze nu samen, als twee vriendinnen, naar het bal.
Het is vooral bij het bal dat het verhaal pas echt interessante wendingen begint te nemen, terwijl het meer en meer zijn sprookjeswortels loslaat voor een detectiveverhaal. En toch verliest het nooit het Assepoestergevoel. Zo is het geinig te zien hoeveel van het originele verhaal ze eigenlijk weten over te houden, zij het met hier en daar een creatieve spin om het te laten werken met het nieuwe detectivegenre. Cruciaal hierbij is natuurlijk opnieuw Roodkapje, die veel van de ondervragingen stuurt en op tijd eens de rest van de cast terugfluit wanneer die overhaaste conclusies beginnen te trekken. Ja, dit is niet meer het meisje dat tergend traag was in het verschil op te merken tussen haar eigen grootmoeder en een wolf in een nachtjapon. Deze versie is bijzonder scherpzinnig, met uitstekende deductieskills.
Het moordmysterie zelf zit trouwens ook niet slecht in elkaar. Het is verrassend, met enkele leuke ideeën, maar niet zo moeilijk om te volgen. Maar zoals eerder gezegd, ondanks de hoge focus op het detectiveaspect van het verhaal, vergeet het nooit dat ook deels sprookje is en je kan niet sprookje zeggen zonder moraal. Het overdreven belang die het koninkrijk hecht aan schoonheid, wordt regelmatig op de korrel genomen in het verhaal en zeker naar het einde toe begint dit meer en meer een rol te spelen. Het is een simpel moraallesje maar toch tijdloos. Maar ook visueel ziet de film er erg sprookjesachtig uit. Van de prachtige bossen, tot een indrukwekkend kasteel, dit is duidelijk een sprookjesland en zeker wanneer het prinsen en een bal bevat, weet je dat de kostumering ook top zal zijn en daar stelt deze film zeker niet teleur. De afdeling kostumering heeft duidelijk overuren gedraaid voor de balkledij.
Maar net zoals de baljurken, is ook het verhaal toch wel wat lang van stof. Zeker het begin van het verhaal, de ontmoeting van Roodkapje met heks Barbara voelt onnodig aan en het moordonderzoek zelf neemt ook zijn tijd. Bij dit laatste komt daarbij nog eens, jammerlijk genoeg, dat je als kijker niet veel aanmoediging krijgt om mee te puzzelen naar wie Hans vermoord heeft. De film reikt namelijk niet zoveel puzzelstukjes aan waarmee je zelf aan de slag kan. Er zijn een paar kleine aanwijzingen doorheen de film, maar niet bijster veel en extra informatie krijgen we eigenlijk gelijktijdig met de personages. Daardoor blijf je al kijker vooral veel aan de zijlijn staan. Ook de humor is niet altijd even goed. Vaak net iets te simpel, te onnozel (zeker in het begin), de humor van de film is zonder twijfel het zwakste punt van de film.
Once Upon A Crime doet een verdienstelijke poging om een moderne twist te geven aan het verhaal van Assepoester en transformeert dit in een leuke, zij het iets te lange whodunit. Het is geen combinatie waar je meteen aan zou denken, maar het resultaat is niet onaardig. In het algemeen begrijpt het de opdracht die het voor zichzelf heeft uitgezet best goed en weet de elementen van zowel detective als van het originele sprookje in balans te houden, waarbij het één nooit overschaduwd wordt door het ander. De grote ster van het verhaal is zonder twijfel Roodkapje die nu niet alleen ook een rol krijgt in dit verhaal, maar een drijvende kracht is in het ontrafelen van het mysterie, dat een geestige ontknoping met zich meebrengt.
Spijtig dat wij als kijker eigenlijk niet worden geëngageerd om ook mee te puzzelen. Daarvoor krijgen we teveel van de informatie pas samen met de personages mee, waardoor het de moeite niet langer loont om nog veel zelf de waarheid proberen te achterhalen. De thematiek is anderzijds wel niet verkeerd, een beetje klassiek (niet geheel ongepast) maar wel tijdloos. Het is verre van de te streamen film van dit najaar, maar zeker als je wel een sprookjesfan bent, is het een aardig tussendoortje. Once Upon A Crime is nu te zien op Netflix.
GENRE: Fantasy, komedie, misdaad
JAAR: 2023
REGISSEUR: Yûichi Fukuda
CAST: Kanna Hashimoto, Yûko Araki, Takanori Iwata, Sato Jiro
LAND: Japan
