Het is oktober en de Halloween-periode is de periode dat we horrorfilms (moeten) kijken. Ik ben zelf een enorme broekschijter en heb The Thing (1982) in 2021 voor het eerste met het geluid aan durven kijken. Speciaal voor de mensen zoals ik, volgt hier een lijstje van horror films die wel heel leuk zijn maar totaal niet eng. Deze films kun je gewoon in het donker met het geluid aan bekijken… Graag gedaan.
DE OORSPRONKELIJKE UNIVERSAL MONSTER MOVIES (1931, 1932, 1933, 1941)
De basisfilms. De vijf personages: Dracula, (monster van) Frankenstein, Wolf Man, The Invisible Man en Mummy. Nee sorry, Phantom of The Opera en Creature from the Black Lagoon tel ik niet mee. 80 jaar voor het Marvel Universe was dit al een geweldig universum van personages die in elkaars film kwamen. Bijna 100 jaar oud, helemaal niet eng en toch fantastisch om te (her)bekijken. Ik ben zelf vooral fan van The Invisible Man (1933) en The Wolf Man (1941) vanwege de onderliggende metaforen en het feit dat ik vaak ook onzichtbaar wil zijn en heel (te) behaard ben. Al deze films zijn leuk, goed gemaakt en tijdloos. Zelfs die Abbott and Costello meet … films vind ik leuk. De film Gods and Monsters (1998) over Frankenstein regisseur James Whale met Ian McKellen en Brendan Frasier (die zelf in die Mummy-remakes speelde) is een zeer leuke drama film als extra companion piece.
BRAM STOKER’S DRACULA (1992)
Francis Ford Coppola heeft heel veel geweldige films gemaakt. Rumble Fish (1983), Tucker: The Man and His Dream (1988), The Conversation (1974) en iets met mafia en iets met Vietnam. En dus ook iets met Dracula! Een duidelijke liefdesbrief naar de oorspronkelijke films. De fantastische decors en geweldige fotografie voelen zelfs voor 1992 heel vreemd en oldschool aan. Het Engelse accent van Keanu Reeves is minstens even bevreemdend. Maar de grote held van deze film is natuurlijk Gary Oldman die Vlad Dracula speelt. Behalve de horror is het liefdesverhaal heel duidelijk. En het is soms bloederig en monsterachtig maar nooit echt heel eng. Een romantisch horror sprookje. Ideaal voor de angstige broekschijter met een date…
ELKE JAWS-SEQUEL. (1978, 1983, 1987)
Jaws (1975) is een meesterwerk. En is bijna 50 jaar later nog altijd geweldig en eng. Veel mensen durfden na het zien van deze film niet meer te zwemmen. Zelfs niet in een zwembad. Dus er kwamen vervolgen. En die zijn van een andere kwaliteit, zullen we zeggen. Maar ik ben van mening dat zelfs een matige Jaws-film nog altijd beter is dan geen Jaws-film. Plus er zitten in elke film altijd goede elementen. De twee heeft nog altijd de altijd geweldige Roy Scheider. Drie is, zoals bijna elke derde film in een horrorfranchise in matige 3D. En vier heeft zelfs Michael Caine! Deze sequels zijn allemaal leuk en echt niet eng. Ik hou enorm van het haaiengenre. Van Orca (1977) en Piranha (1978) via Deep Blue Sea (1999) en Open Water (2003) tot Sharknado (2013) en The Meg (2018). Maar die zijn soms wel eng. De Jaws-sequels niet. Na deze films durf je nog gewoon in een zwembad te gaan zwemmen.
WISHMASTER (1997)
Er bestaan geen guilty pleasures. Iets is gewoon leuk of niet leuk. Simpel. Maar Wishmaster is een guilty pleasure. Een geweldige en heel matige film over een djinn die uit een juweel komt en een portaal wil openen om de wereld te overmeesteren. Wes Craven heeft hier iets mee te maken gehad en niemand snapt precies waarom. Het is een zeer amusante film en elke keer als je denkt dat het eng wordt krijg je de slappe lach van die rare lage stem van die djinn. Het ziet er allemaal heel jaren 90 uit en ik hou er van. Een aantal acteurs uit andere horrorfranchises hebben een (heel klein) rolletje in deze film. Robert Englund (Freddy Kreuger), Kane Hodder (Jason Voorhees), Tony Todd (Candyman) en Reggie Bannister (Reggie uit Phantasm) komen allemaal voorbij. Er zijn 3 vervolgen gemaakt. Waar bij de laatste twee zelfs de originele djinn-acteur Andrew Divoff niet meer mee deed. Maar ik wel. Ik bleef mee doen…
SHAUN OF THE DEAD (2004)
De allerbeste niet enge horror film is deze romcomzom! Een romantische comedy met zombies! Na de geniale tv-reeks Spaced maken regisseur Edgar Wright en acteur/schrijver Simon Pegg met acteur Nick Frost deze fantastische grappige zombiefilm. De eerste van wat de Cornetto-trilogie zou worden. (Hot Fuzz (2007) en The Worlds End (2013) zijn de andere 2). Het script is zeer goed en grappig. De beeldvoering is geweldig. De acteurs zijn fantastisch grappig. En de liefde voor het zombiefilm genre spat van het scherm. Soms best spannend maar nergens echt heel eng. Ik zag deze film onlangs in London terug op 35 mm op groot scherm en genoot samen met de andere fans weer van elke seconde. En bijna even quotable als Ferris Bueller! How’s that for a slice of fried gold?
