Een gigantisch vol geladen containerschip klieft door zee en vaart bij helder daglicht de industriële haven van Le Havre binnen. Enkele uren later wordt in het holst van de nacht voor een appartementencomplex in hartje van de stad, een studente op gruwelijke wijze om het leven gebracht. Enige tijd later arriveren ‘les flics’ op de plaats van de misdaad. Alles wordt afgegrendeld en de rechercheurs vangen hun onderzoek aan. Ze gaan van deur tot deur in het grote appartementsblok. Op hetzelfde moment betreedt Louise (Sophie Quinton) haar flat na een afwezigheid van enkele dagen omwille van een zakenreis naar China. Plots staat ze oog in oog met een van de agenten en verneemt ze dat er de afgelopen nacht een afgrijselijke moord is gepleegd onder haar raam.
Louise kan de agent geen nuttige intel verschaffen, maar verwijst eventueel naar haar echtgenoot Pierre (Yvan Attal), die wellicht op het tijdstip van de misdaad, wel in de woning vertoefde. Hij is aan het werk, maar zal later mogelijks telefonisch contact opnemen met de politie. Hoewel speurders vaststellen dat men vanuit de meeste woningen rechtstreeks uitziet op de plaats waar de jonge vrouw koelbloedig werd vermoord, zeggen 38 bewoners desalniettemin dat ze uitgelezen die bewuste nacht niets hebben gezien of gehoord.
Onwaarschijnlijk, maar als niemand praat, loopt het onderzoek natuurlijk vast. Pierre wordt even later door Louise met de auto opgepikt in de haven waar hij werkzaam is als loodsman. Ook hij blijkt geen benul te hebben van wat er die nacht is gebeurd. Tot de introverte loods na een pijnlijke interne monoloog en psychische uitputtingsslag, besluit het grote stilzwijgen te doorbreken. Hij bekent aan de politie te zijn opgeschrikt door een wanhopige oerkreet. Een hartverscheurende schreeuw die zijn medebewoners onmogelijk kan zijn ontgaan. Maar waarom kwamen zij het slachtoffer, net als Pierre, dan niet te hulp? Waarom ontkennen ze collectief getuige te zijn geweest van de moord? Was het lafheid, schaamte, angst? Het zijn vragen die de getraumatiseerde Pierre blijven achtervolgen en die ook regisseur Lucas Belvaux openlijk stelt.
38 Témoins is gebaseerd op het boek Est-ce ainsi que les femmes meurent? van Didier Decoins waarin de moord op het 28-jarige barmeisje Kitty Genovese, in Queens in de VS 1964, kritisch wordt beschreven en geanalyseerd. Ofschoon Belvaux het verhaal transponeert naar het huidige Frankrijk, is de verfilming eigenlijk een onbevooroordeeld onderzoek. Waarom hebben mensen de neiging bepaalde zaken in de doofpot te stoppen?
38 Témoins is niet alleen knap geschreven, strak en beklemmend gefilmd, maar weet te ontroeren en zet iedereen aan om na te denken. Belvaux laat scherp zien wat emoties zoals angst en schaamte kunnen veroorzaken bij een doorsnee-mens en hoe deze kunnen inwerken op een relatie. 38 Témoins is een diepgravende psychologische studie en een naargeestig moordmysterie ineen. De onderkoelde cinematografie en de ingehouden soundtrack verhogen subtiel de spanning. Neem daarbij een ingetogen en overtuigend acterende cast, de ronduit uitstekende fotografie, de efficiënte montage (Ludo Troch), de strakke regie en de conclusie is vlug gemaakt: 38 Témoins is een beklijvende en bij momenten heel bangelijke Belvaux-grand cru!
GENRE: misdaad
JAAR: 2012
REGISSEUR: Lucas Belvaux
CAST: Yvan Attal, Sophie Quinton, Nicole Garcia, Natacha Régnier, Patrick Descamps, Pierre Rochefort
LAND: Frankrijk
