Death Smiles on a Murderer (of in het Italiaans La morte ha sorriso all’assassino) is een Italiaanse horrorfilm uit 1973 die gemaakt werd met een budget van 150 miljoen Italiaanse lire. Het lijkt weinig, maar voor veelfilmer – en volgens velen prutser – Joe D’Amato die achter de camera stond was dit toch een aanzienlijk bedrag.
Joe D’Amato was de Italiaanse evenknie van Jess Franco. Hij maakte meer dan 200 films in alle genres en onder allerlei pseudoniemen. Voor vele fans blijft hij in de eerste plaats de man van de Black Emanuelle-series met Laura Gemser. Voor Death Smiles on a Murderer, op Arrow Video verschenen en ondertussen een echte culttitel geworden, gebruikte Joe d’Amoto met Aristide Massaccesi voor het eerst zijn echte naam.
De Italiaan was er immers van overtuigd dat met de naam van zowel Ewa Aulin (bekend van de culttitels Candy en Death Laid an Egg) als Klaus Kinski op de affiche zijn broodje gebakken was. Het bleek ijdele hoop. Aulin verdween vrij vlug van de radar en Kinski was via de gerenommeerde Werner Herzog-films wel een droomacteur om mee uit te pakken, maar helaas voor d’Amato was hij eveneens in een hele hoop andere Italiaanse films te zien waardoor er niks exclusief aan deze samenwerking was. Bovendien was Kinski peperduur en was hij dus maar twee dagen beschikbaar. Dat resulteerde in een bizar personage van een huisarts die iets doet wat Frankenstein zou doen, maar het verhaal is niet eens afgewerkt.
De film is qua scenario sowieso een zooitje. Dat hoeft niemand te verwonderen want Joe D’Amato, Romano Scandariato en Claudio Bernabei waren alle drie betrokken in het schrijven van het script. Ieder deed zijn eigen ding, maar D’Amato luisterde vooral naar zichzelf. Volgens Romano Scandariato telde het script van Joe D’Amato welgeteld één (!) pagina. Het moest dan ook allemaal zeer vlug opgenomen worden. Claudio Bernabei zou later zeggen dat de film opgenomen werd in één week tijd.
Death Smiles on a Murderer moet je dus zeker en vast niet kijken voor het verhaal. Het is niet eens zo origineel zelfs. Horrorkenners leggen dan ook gemakkelijk de link met Camille van Joseph Sheridan Le Fanu of met zowel The Black Cat als The Masque of the Red Death van Edgar Allan Poe. Het was dan ook een film van Italiaanse makelij en die draaiden er nu eenmaal hun hand niet voor om door met de originaliteit van anderen te gaan lopen.
Het verhaal draait rond de jonge Greta von Holstein (Ewa Aulin) die door een ongeluk met de paardenkoets bij een gastvriendelijk gezin belandt. De blondine heeft last van geheugenverlies en duikt zowel met de heer als de vrouw des huizes het bed in, wat aanleiding is voor D’Amato om in zijn film wat (onnodig) bloot te gaan stoppen. Het horrorgedeelte is qua spanning niet veel soeps, hoewel de scène met de naald en de pupil best wel bibberen is.
Visueel doet de gothic setting denken aan de erotische films van Jean Rollin waardoor de film een visueel pareltje wordt. Je ziet wel dat D’Amato niet goed weet wat hij met de camera moet doen, zo heb je kikvors- of vogelperspectieven en close-up’s (van vooral ogen) die nergens naartoe leiden, maar visueel wel toch overdonderend zijn. Eveneens grappig is de muzikale simpele (maar verduiveld goede) score van Berto Pisano die alsmaar door de film dwarrelt terwijl d’Amato er zich geen moer van aantrekt dat hij een neukscène afwisselt met iets goors of gewoon met een moment waarin à la Butch Cassidy & The Sundance Kid er vrolijk langs het bos gefietst wordt.
Death Smiles on a Murderer is dan ook een unicum dat iedereen moet gezien hebben die iets heeft met Italiaanse pulp of gewoon zichzelf wil trakteren op briljant verpakte visuele goth horror met giallo-invloeden.
GENRE: giallo, gothic horror
JAAR: 1973
REGISSEUR: Joe D’Amato, Aristide Massaccesi
CAST: Ewa Aulin, Klaus Kinski, Angela Bo, Sergio Doria
LAND: Italië
