Iedereen droomt van hun eigen happy ending maar voor de kip Ginger is het niet langer dromen. Ze heeft voor haar sprookjeseinde gevochten én het kregen. Na een succesvolle vlucht van Tweedy’s Farm met al haar kipvrienden en -vriendinnen, is ze nu hun leidster van de pluimveemaatschappij die ze samen hebben uitgebouwd op een eilandje in het midden van een meer. Maar ook meer privé gaat het deze dappere kip voor de wind gegaan.
Met haar vriendje, de stoere haan en inspiratiebron, Rocky heeft ze nu een gezinnetje. Onze Ginger is nu de trotse moeder van een dochter Molly. Maar wat niemand echt zal verbazen is dat Molly ei zo na een perfecte kopie is van haar moeder. Toch op persoonlijkheidsvlak en terwijl ze snel groter en volwassener wordt, groeit ook háár drang op vrijheid. Het eiland wordt Molly al snel te klein en, net zoals Ginger jaren eerder, droomt ze steeds vaker van de wereld buiten haar ‘gevangenis’.
Maar Ginger wil het niet weten. Ze weet wat de wereld buiten het eiland te bieden heeft, het is een wereld waar kippen als een heerlijkheid worden gezien en de nachtmerries aan mevrouw Tweedy hebben haar nog steeds niet losgelaten. Ze wil niet dat haar dochter diezelfde horror zelfs maar onder ogen moet komen. Maar moederkip zal toch onder ogen moeten zien dat kleine kuikentjes ook groot worden. Of nuggets… Wanneer Molly toch de weide wereld intrekt, landt ze al snel in het paradijslijk ogende Fun-Land Farm maar hun beloofde happy end voor kipjes komt met een krokant korstje…
Claymation. Met de opkomst van CGI-mogelijkheden is een animatiegenre een beetje naar de achtergrond verdrongen, maar laat niemand ooit beweren dat geen plaats meer is in de wereld voor dit medium. Zeker niet zolang we bedrijven als het Britse Aardman Productions hebben. Met hun kleipopjes, charmante verhalen en droge humor weten ze al jaren kinderen en volwassenen prachtige momenten te schenken en hun laatste projectje is zonet van de band gerold.
Een sequel waar we wel enige tijd op hebben mogen wachten. Ja, het is ondertussen 23 jaar geleden (Ja, mensen, we worden oud!) dat Aardman ons naar de zalen lokte met het prachtige Chicken Run, maar eindelijk heeft het lang gespeculeerde vervolg het levenslicht gezien: Chicken Run: Dawn of the Nugget. Ditmaal moet je echter niet naar opmaken voor een avondje in de bioscoopzaal; dit vervolg is namelijk een streamertje geworden. Maar laat het skippen van een bioscooprelease je niet ontmoedigen. We durven zelfs meer te zeggen: het is verbijsterend dat deze al meteen op Netflix is gezet.
Deze charmante familiefilm had zeker het potentieel om goed te scoren aan de kassa en het is haast zonde dat het zal moeten settelen voor een Top 10 status op de streamingsdienst. Het verhaal oppikkend waar de eerste film geëindigd is, lijkt het haast alsof er geen tijd is voorbij gegaan en zeker als een oudere fan van de eerste film voel je je haast onmiddellijk weer kind. Kleurrijk, creatief en wederom enorm expressief, Aardman is het duidelijk nog niet verleerd om prachtige claymation te maken en neemt je wederom mee op een leuk en grappig avontuur.
De focus verschuift naar dochter Molly, toch heb je nooit het gevoel dat de oude crew aan de kant wordt geschoven in deze film. Nee, dit is een mooi voorbeeld van een positieve castuitbreiding waarbij oud en nieuw de veren in elkaar mogen slaan om de dag te redden. En de dag dient zeker gered te worden. Met dezelfde garen spinnend als de eerste film, staat ook in Dawn of the Nugget de kip nog steeds bovenaan het menu en krijgen we meteen ook onze eerste leuke twist.
Waar de eerste film zich vooral wist te profileren als een ontsnappingsfilm, brengt het verhaal hier een combinatie van een reddingsmissie en een inbraakjob, met de heerlijke inventiviteit die hierbij gepaard gaat. De kippenboerderij dit keer oogt namelijk niet zozeer als een concentratiekamp als wel Kentucky Fried Fort Knox. De humor en de spannende spionagefilmachtige actie, alsook het warme familiegevoel van de cast, leveren dan ook heel wat plezier op voor zowel jong als oud.
Dat Dawn of the Nugget in de eerste plaats een kinderfilm is, laat Aardman trouwens niet in de weg staan van zwaardere onderwerpen of intense momenten. Net zoals de originele film onderschat deze sequel zijn kijkers zelden en zeker in het begin van de film speelt het graag met thema’s als onverwerkt trauma en tienerrebellie, elk perfect belichaamd door respectievelijk moeder en dochter. De feministische flair waarvoor de eerste film ook heel wat prees mocht ontvangen, is hier tevens ook nog steeds aanwezig en levert een erg evenwichtige film op.
Maar op naar de vraag die eigenlijk op ieders lippen brandt, elke keer als er een vervolgdeel wordt aangekondigd in een franchise: Is het evengoed als het origineel? Chicken Run is een klassieker binnen het genre en nog steeds de commercieel meest succesvolle stop motion film ooit gemaakt (en dankzij het releasemodel van deze, zal het deze kroon nog een tijdje op haar gevederde hoofdje mogen houden). Grote schoenen dus om te vullen en leuk als deze film is, het slaagt niet in die toch al haast onmogelijke opdracht.
Daarvoor is het verhaal van dit vervolg gewoon net niet ambitieus genoeg in vergelijking met het eerste deel. Ook is het fantasierijker dan het relatief meer down-to-earth Chicken Run en net daardoor komt het ook allemaal een stukje braver over. Het mag dan de donkere elementen niet schuwen, het is onweerlegbaar kleurrijker dan zijn voorganger, zowel in kleurenpallet als in narratief en zeker de fans van de grimmigere atmosfeer van de originele prent, zullen net dit in deze Netflixrelease wat missen.
Een vreemdere kritiek die ook al elders gevallen is omtrent deze film, is de bemerking dat de claymation er nu te fris uitziet, te clean… En ja, het ziet er inderdaad een stuk scherper uit, de kleipoppen vertonen nu met nog minder imperfecties dan ooit te voren, maar blijkbaar missen sommige fans net die mankementjes. Wel jammer (en hoogstwaarschijnlijk opnieuw te wijten aan het gebrek aan bioscooprelease) is dat er geen Vlaams gesproken versie van bestaat. Wel een Nederlandstalige versie maar dat zal voor veel Vlaamse kijkers toch niet hetzelfde zijn.
Toen deze film op Netflix verscheen, waren we er natuurlijk als de kippen bij om ons ook eens aan een kijkbeurt te wagen en wat we zagen, was eigenlijk nog verrassend goed. Tuurlijk, de verwachtingen van 23 jaar wachten worden zelden ingelost en daar in slaagt Chicken Run: Dawn of the Nugget ook niet compleet. Maar wat het wel doet, is een gezellige familiefilm presenteren die nog steeds door het hele gezin kan genoten worden. Het is een fijne kijkervaring voor het kleine scherm die gerust ook het witte doek had mogen inkleuren.
Met frisse en kleurrijke claymation, die net geen CGI lijkt, toont het de waarden van deze onderbenutte animatiestijl en levert het een erg spannend en gezellig avontuur af voor zowel oude fans als nieuwe kijkertjes. Iets minder ambitieus en zeker fantasierijker dan de eerste film, toch zal de film erg nostalgisch aanvoelen met de oude cast aan personages die voltallig van de partij is, enkel aangesterkt door wat jeugd, maar zonder dat er ooit iemand tweede viool moet spelen voor een ander.
Ook de sappige, Britse humor en erg leuke inventieve actiescènes zijn weer volledig aanwezig en worden wederom afgewisseld met zwaardere thema’s. Ditmaal voornamelijk thema’s rond trauma en loslaten, maar de roep naar vrijheid blijft ook hier de luidste stem. Ja, met een speelduur van zo’n 85 minuten eigenlijke film (de aftiteling neemt een goed kwartier in beslag) zou Chicken Run: Dawn of the Nugget weleens de te streamen film van de Kerstvakantie kunnen worden. Het is dan ook warm aan te bevelen (enkel jammer dat we naar een Vlaamse versie hebben kunnen fluiten).
GENRE: Claymation, avontuur en komedie
JAAR: 2023
REGISSEUR: Sam Fell
CAST: Thandiwe Newton, Zacharary Levi, Bella Ramsey, Imelda Staunton
LAND: Verenigde Koninkrijk, Verenigde Staten, Frankrijk
SPEELDUUR: 101 minuten
