Richard III is voor heel wat Britten niet meer dan een gebochelde tirannieke griezel die om zijn eigen troon veilig te stellen zijn eigen 12-jarige neefje Edward V zou hebben vermoord. Het geraamte van de vorst werd nooit teruggevonden omdat men ervan uitging dat men hem in en rivier had gedropt. Het kon de meeste Britten geen moer schelen of dat de nu waarheid is of niet, want er zijn in het leven andere problemen dan dit.
Behalve dan voor de Ricardianen, een groep mensen die dag in dacht uit met hun neus in de geschiedenisboeken zitten en ervoor ijveren dat hun geliefde vorst vrijgesproken wordt van deze laster. Sommigen gingen daar heel ver in zoals Philippa Langley die haar saaie kantoorjob in de steek laat om op zoek te gaan naar de verloren botten van de vorst.
Ondanks alle tegenstand slaagde de veertigjarige vrouw erin om iedereen ervan te overtuigen dat de koning die van 1483 tot 1485 aan de macht was en iedereen wel kent door de quote “A Horse, a horse, my kingdom for a horse” uit het gelijknamige Shakespeare-stuk verscholen lag onder het beton van een parkeerterrein in Leicester. Het werd een vondst waaraan de gewezen koning 500 jaar na datum een postume begrafenis overhield.
Een merkwaardig verhaal dat in Engeland de tabloids haalde en ook de aandacht trok van de Britse regisseur Stephen Frears die in betere tijden geroemd werd voor meesterwerken als My Beautiful Laundrette, Prick Up Your Ears, High Fidelity en The Queen maar tegenwoordig nauwelijks nog genoemd wordt buiten de grenzen van Groot-Brittanië. Misschien wel omdat het lijkt alsof zijn films louter en alleen maar voor de Britten zijn gemaakt, iets wat zeker en vast geldt voor The Lost King waarvan het scenario is geschreven door Steve Coogan. Naast het script speelt Coogan ook de hoofdrol als de bevriende ex-echtgenoot van Philippa Langley die eerst wat naast de pot mag missen, maar uiteindelijk toch zijn ex steunt met haar archeologische missie.
De rol van Philippa Langley staat op de rekening van Sally Hawkins die het grote publiek kent van haar rol in The Shape Of Water of als het vreemde vriendinnetje van Lady Di in Spencer. Het labiele, maar tegelijkertijd standvastige personage is op Hawkins lijf geschreven. Enerzijds ligt ze als ME/cvs-patiënte met zichzelf in de knoop maar anderzijds is ze vrouw genoeg om wie met haar sult de voordeur te wijzen.
The Lost King heeft best wel zijn momenten, en Frears weet als doorgewinterde cineast maar al te goed wat hem te doen staat al was het maar gewoon door de Forth Bridge in Edinburgh gepast in beeld te brengen, helaas wordt het ijzersterke spel van Hawkins tenietgedaan door de belachelijke keuze om haar personage steeds maar te laten praten met een waanbeeld. Een visionair personage dat, hoe kan het ook anders niemand minder dan Richard III is, en steeds maar de vastberaden Philippa aanspoort om ondanks alle tegenstand die van overal komt aanwaaien niet op te geven.
Dit concept kon één keer kon lukken, maar Frears koos er jammer genoeg voor om dit idiote uitgangspunt de hele film door te herhalen wat uiteindelijk ook dit feelgood-drama nekt. Jammer want anders hadden we er met The Lost King best nog wel een oerklassiek, maar degelijk Brits drama bij, ofschoon het er één is die alle traditionele patronen (te) netjes aanvinkt.
GENRE : drama, geschiedenis, feelgoodfilm
JAAR : 2022
REGIE : Stephen Frears
MET : Sally Hawkins, Shonagh Price, Helen Katamba, Lewis Macleod, Jenny Douglas, Steve Coogan
LAND: GROOT-BRITTANNIE
