Barry Jenkins die we kennen van Moonlight en If Beale Street Could Talk toont hier in zijn langspeelfilmdebuut al wat voor een begenadigde sfeerschepper en verteller over menselijke relaties hij is. De film speelt zich af in één van de coolste Amerikaanse filmsteden: San Francisco. Het reliëf van de stad en de uitstraling van de stad zijn een godsgeschenk voor filmmakers (denk aan titels als als Vertigo, Bullitt en meer recenter The Last Black Man in San Francisco) .
Het verhaal draait rond de nasleep van een onenightstand en begint letterlijk bij het ontwaken. Van die onenightstand zie je niets en zal je ook niets te zien krijgen via (overbodige) flashbacks. Regisseur Jenkins weet in een zeer korte tijd die ongemakkelijke sfeer na een onenightstand van het scherm te laten springen. De blikken die de twee hoofdpersonages op elkaar afvuren zeggen alles over die ongemakkelijke mix aan gevoelens. Als kijker krijg je maar zoveel info mee als de twee personages via spaarzame dialogen tegen elkaar willen zeggen. Die onwetendheid als kijker en die moeilijke spaarzame communicatie maken dit eerste half uur zo sterk . Vandaar ook dat we hun voornamen hier niet zullen vermelden.
Hoe Jenkins erin slaagt om die twee mensen terug in contact te brengen, is dan weer niet het sterkste element in het scenario maar hun dialogen nadien blijven wel gevarieerd en pittig genoeg om te volgen. Maar het niveau van die eerste 20 minuten zou de film niet meer bereiken. De acteerprestaties van Wyatt Cenac en Tracey Heggins zijn absoluut top. Doorheen de film krijg je een duidelijk beeld over de twee karakters en hun duidelijke verschillen. Je voelt als kijker wel aan dat zij hogere studies gevolgd heeft terwijl hij meer een artistieke duizendpoot blijkt te zijn.
Doorheen hun rondtocht in San Francisco via passages in hun verblijfplaatsen bezoeken zij een museum, doen ze boodschappen en tussendoor komt de woningproblematiek in San Francisco ter sprake en wordt de stad een derde personage in de film : zowel visueel als via het scenario.
De combinatie van zwart-wit fotografie met behoud van matte kleuren voor een aantal objecten (bijvoorbeeld hun t-shirts) geeft de film extra schwung. In zijn latere films zouden kleuren veel prominenter worden maar hier al voel je zijn geweldige gevoel naar het gebruik van kleuren toe.
Het verhaal valt naar het einde toe wel zonder zuurstof : zowel visueel als op vlak van het scenario en voelde een beetje aan als onnodig rekken om tot aan de 90 minuten te raken. Dat neemt niet weg dat Jenkins’ langspeeldebuut een (visueel) boeiende opstap is naar zijn latere films.
Deze film is beschikbaar op Blu-ray via Criterion.
Genre: romantiek, drama
Jaar: 2008
Regisseur: Barry Jenkins
Cast: Wyatt Cenac, Tracey Heggins, Elizabeth Acker
Land: USA
Speelduur: 88 minuten
