Madison Lake-Mitchel zit in een allesbehalve gezonde relatie. Na verschillende miskramen is ze nu zwanger van een dochtertje, maar dat wil niet zeggen dat ze veilig is voor haar gewelddadige en dominante partner Derek. Bij de zoveelste ruzie deelt ze weer in de klappen en knalt ze met haar achterhoofd tegen de muur, een wonde veroorzakend die maar niet wil genezen.
Het lijkt constant te bloeden en de klap heeft ook nog andere gevolgen. Zo begint ze steeds vaker vreselijke visioenen te zien. In elk van hen is ze getuige van een gewelddadige moord, gepleegd door een mysterieuze entiteit. Moorden die ook echt gebeurd blijken te zijn. Maar hoe is dit mogelijk, waarom ziet ze die beelden en wat kan ze er aan doen?
Ermee naar de autoriteiten stappen, resulteert enkel in een doelwit op haar rug, maar misschien zoekt ze ook gewoon in de verkeerde richting. Samen met haar zus Sidney duikt ze in haar verleden op zoek naar antwoorden, maar daar wacht een duister geheim.
Niet alle films krijgen de waardering die ze verdienen op het moment dat ze in de zalen draaien en dat is zeker het geval voor Malignant. Een film die menig lovende kritiek wist te verzilveren van critici en daarna ook vlot zijn weg vond naar online horrorfilmlijstjes, was allesbehalve een succes aan de kassa en dat is eigenlijk best jammer.
Dit James Wan-vehikel voelt namelijk erg verfrissend aan met een creatieve premisse en een geweldige executie van zijn vergaande ideeën. Na een onheilspellende opener die op vreemde maar passende wijze niet alleen het gevoel van een ziekenhuisthriller maar evengoed eventjes Jurassic Park (1993) weet te kanaliseren, neemt het ons al meteen mee naar een erg lastig te verteren scène.
De aanblik van een zwangere vrouw die niet alleen wordt uitgebuit, maar ook nog mishandeld door haar dominante partner is er geen die makkelijk wegkijkt en dat is nog voor de eerste vuist is geland. Het is een begin van een wilde, agressieve rit waarbij niks toevallig blijkt en waarbij er op spektakelwaarde niet bespaard werd.
Van geweldig camerawerk tot ronduit prachtige visuele praktische en computereffecten, de film is een ware streling voor het oog en een genot om naar te kijken, ondanks de zware thematiek. En dit is nergens zo sterk als bij de visioenen die ons hoofdpersonage Madison heeft. Het gebruik van visioenen om een verhaal te versterken, is uiteraard niks nieuws maar zelden waren ze zo mooi gebruikt als hier.
De overgang tussen locaties die hiermee gedaan wordt, is gewoon adembenemend maar ook wat er meestal volgt, mag er wezen. Deze visioenen luiden namelijk een volgende doodscène in, uitgevoerd door wat één van de meest creatieve moordenaars moet zijn van de laatste 10 jaar, en je voelt haast elke dolkstoot en de horror van zo’n exotische killer. Zeker in de laatste acte wordt de actie en het geweld van de hoogste plank geserveerd.
Ja, het is één van de meest originele horrorfilms van de laatste jaren en het is dan ook erg gevaarlijk om niet in spoilers te vervallen omtrent het geweldige verhaal dat barst van de leuke verrassingen en bijzondere onthullingen. Dus gaan we gewoon over naar de personages. Die zijn namelijk ook erg sterk.
Van dokters uit de intro over de twee zussen naar de politierechercheurs en hun forensische hulp, de personages in deze film zijn veelal erg aangenaam en de dialoog vaak erg grappig. Want wat deze film ook bewijst, is dat het niet allemaal zo serieus hoeft te zijn en er zelfs in zo’n grimmige film als deze, het ook af en toe eens wat luchtiger mag. Wat deze film echter zeker afwerkt, is de soundtrack. De film heeft een meesterlijk sounddesign die het geheel volledig strak trekt.
Maar je moet eventjes geduld hebben, voor het verhaal duidelijk begint te worden. Zo is het zeker in het begin niet altijd duidelijk wie bepaalde personages zijn en waarom ze belangrijk zijn. Dit gebeurt wel vaker in films natuurlijk, maar hier is het extra lastig omdat veel personages (toch de vrouwen) een gelijkaardig kapsel hebben, waardoor je toch begint te twijfelen en denkt: was jij niet die? Meestal, nee dus.
Ook zijn er een paar sets en scènes die eerder aanvoelen als: zo aangekleed omdat het cool was en veel minder dan om dat het praktisch is. En dit gaat zonder zeggen, de scènes van huiselijk geweld zijn niet de makkelijkste om aan te zien. Maar dat is het wel zo ongeveer van negatieve punten.
Als Mick Garris (of een ander Hollywoodgenie, we zijn niet kieskeurig) ooit nog eens een derde seizoen of een reboot zou maken van de horrorserie Masters of Horror, dan is James Wan toch echt wel een naam die vanboven op het lijstje zou mogen staan om een episode te regisseren (samen met Mike Flanagan en Alexander Aja).
Na het startschot te hebben gegeven voor drie van de grootste horrorfranchises ooit met Saw, Insidious en The Conjuring, keert James Wan terug naar het genre met in de bioscoopondergewaardeerde Malignant. Een liefdesbrief aan de meer gedurfde horror van weleer met een onvergetelijk verhaal en een camerawerk van een grootmeester, Malignant is een film die je gewoon moet gezien hebben.
En dat is zonder dat we het nog maar hebben over de geweldige actie en de killersoundtrack. Het is echter wel weer zo’n voorbeeldje van een film die een beetje geduld vergt in de opstart. In het begin is het niet zo gemakkelijk om te vatten waar het plot naartoe zal gaan, al helemaal doordat bepaalde personages best op elkaar lijken. Maar geduld loont en het eindresultaat is prachtig want dit is één van de meest originele films in een lange tijd. Zeker eens kijken, voor het internet deze film voor je spoilt!
Genre: Misdaad, horror, mysterie
Jaar: 2021
Regisseur: James Wan
Cast: Annabelle Wallis, Maddie Hasson, George Young, Michole Briana White
Land: USA, China
Speelduur: 111 minuten
