Ongeveer 40 jaar geleden stond Steven Spielberg op de set van The Color Purple. Dit drama was gebaseerd op de controversiële, maar geliefde Pullitzer Price winnende novelle van Alice Walker. In de Verenigde Staten is het één van de boeken die het meeste door bibliotheken en scholen werd verboden. De reden hiertoe was aan de ene kant het onderliggende thema van homoseksualiteit, en aan de andere kant het expliciete geweld en misbruik die in de epistolaire roman worden beschreven. Dat eerste vinden wij uiteraard compleet voorbijgestreefd, maar gezien de zware thematiek waren we wel verbaasd toen we hoorden dat het precies dit bronmateriaal van het boek en de film was die aan de basis stond van een hoog succesvolle musical. Vorige week keerde The Color Purple terug naar het witte doek in de vorm van een verfilming van deze show.
Die verfilming is grotendeels geslaagd. Regisseur Blitz Bazawule brengt het spektakel knap in beeld. De choreografie tijdens de nummers bezit een oerkrachtige dynamiek. Het talent staat dus niet alleen achter de camera, maar ook ervoor. De castleden zijn één voor één echte performers. De vertolkingen zijn energiek en expressief. Toegegeven, niet elke acteur lijkt even ervaren te zijn en niet iedereen zong zelf liederen in. Maar toch doet The Color Purple ons geloven dat ze allemaal zijn geboren met een klankkast om U tegen te zeggen.
Voor de musical werd duidelijk gekozen om het verhaal zo toegankelijk mogelijk te maken. Hiervoor baseerde ze zich voornamelijk op het originele screenplay van Spielberg’s film, die zelf al enkele wijzigingen aanbracht om alles behapbaar te maken. Niet alleen het scenario werd grotendeels overgenomen, maar er zijn ook tal van knipogen naar het origineel zoals: gelijkaardig opgezette scènes, iconische lijnen die onveranderd zijn gebleven en kostuums die rechtstreeks uit Spielbergs klassieker lijken te komen. Toch koos men er ook voor om een aantal scenariopunten -ten goede of ten kwade- te vereenvoudigen, maar de essentie blijft zonder twijfel bewaard.
Wat wij ons wel afvragen is of deze toegankelijkere en vereenvoudigde aanpak wel de juiste was. De musical moet nog altijd een aantal zware thema’s behandelen waaronder: seksueel (kinder)misbruik, huiselijk geweld, mysogynie, kolonialisme en racisme. The Color Purple slaagt er in om de empowerende en hoopvolle boodschap van het origineel te bekrachtigen, maar de donkere kant wordt occasioneel wel onderbelicht. Wanneer het introduceren van een zwaar beladen verhaallijn plots wordt opgevolgd door een opzwepende zang-en-dansscène, wordt de emotionele impact van het narratief vrij sterk ondermijnd.
The Color Purple is dan ook nog eens, in tegenstelling tot het origineel, een vrij luide en ongenuanceerde film. De tijd die de prent moet spenderen aan musical performances is vaak tijd die niet wordt gespendeerd aan de uitdieping van zijn personages, waardoor sommige keuzes en romances moeilijk te volgen zijn.
Ten slotte moeten we ook melden dat deze adaptatie een stuk spiritueler is dan het bronmateriaal. Zowel in de novelle als de Spielberg-adaptatie was dit aanwezig, maar deze kozen voor een meer persoonlijke aanpak van dit onderwerp. Het beeldde de persoonlijke spirituele beleving van de personages uit. De musical kiest er voor om van het geloof, en zelfs God zelf, grotere actoren te laten zijn in het verhaal. We moeten toegeven dat het naar het einde toe met momenten de grens van het prekerige overschreed.
In welke mate je The Color Purple gaat appreciëren zal afhangen van hoe je er naar kijkt. The Color Purple is met veel liefde en talent gemaakt. Het is als musicalfilm heel competent en weet de essentie van zijn inspiratiebronnen te respecteren. Maar de adaptatie verliest veel van de nuance die zijn inspiratiebronnen narratief sterk maakten. Voor musicalfans is deze film een absolute aanrader, maar voor anderen kan dit gebrek aan nuance klinken als een valse nood.
Genre: drama, musical
Jaar: 2023
Regisseur: Blitz Bazawule
Cast: Fantasia Barrino, Taraji P. Henson, Danielle Brooks
Land: USA
Speelduur : 141 minuten
