Als er één woord is dat Orion als geen ander beschrijft, dan is het wel panofobisch. Angstig voor alles. Bang voor moordclowns, voor het vallen van wolkenkrabbers, voor aanvallen door honden en bijen, maar evengoed ook bang om te falen, van afwijzing en vernedering en voor één meisje in het bijzonder.
Het zijn angsten die zijn jonge leven overheersen, maar geen van zijn angsten zijn van dezelfde grote proporties als zijn angst voor het donker. Zijn nyctofobie is zo groot dat zelfs het Donker zich beledigd begint te voelen door de jongen. Beledigd genoeg voor het Donker om het heft in eigen handen te nemen.
Klaar met het constante geschreeuw van het kind neemt Donker hem mee om kennis te maken met de mooie aspecten van wat Donker eigenlijk biedt, zodat Orion eindelijk zijn angsten eens onder ogen kan komen en zichzelf er van verlossen. Een taak die toch lastiger zal blijken te zijn dan Donker had voorzien. Want Orion mag dan wel gebukt gaan onder zijn angsten, Donker heeft ook zo zijn complexen…
Iedereen heeft angsten, het is één van de vele emoties die ons maken tot wie we zijn. Angst waarschuwt voor gevaar en doet ons ons dapperder voelen wanneer we ze uiteindelijk overwinnen. Soms is het zelfs leuk om onze angsten op te zoeken, maar wanneer angsten fobieën worden, gaat het mis. Wanneer de angst niet alleen een eigen leven gaat leiden, maar nog eens ons leven begint te domineren, dan heb je een probleem.
En toch is ook dat een gevoel dat we allemaal wel eens zullen hebben meegemaakt en het is belangrijk hiermee leren om te gaan. Om kinderen hierbij te helpen, schreef kinderboekenauteur Emma Yarlett in 2014 Orion and the Dark, een boek dat nu 10 jaar later een animatiefilm mag worden.
Met angsthaas Orion als hoofdrolspeler en het Donker als zijn goedbedoelende gids tackelt deze laatste DreamWorks productie in de eerste plaats de zo prevalente angst voor het donker, maar ook zoveel andere angstbeelden die een kind uit hun slaap durven te halen. En dit doet het in een wonderlijke en fantasierijke trip over heel de wereld. Het Donker komt namelijk overal en als je het Donker volgt, krijg je heel wat te zien.
Zo ook zijn nachtcollega’s. Naast het duo van kind en personificatie van duisternis bestaat de cast namelijk ook uit Droom, Onverwachte Geluiden, Slaap, Slapeloosheid en Stilte. Samen met het Donker gaan zij de wereld rond en doen ze waar ze het beste in zijn, de nacht maken tot wat het is. Ja, wederom toont DreamWorks dat ze een erg aangename en kleurrijke fantasie hebben en dat ook complexere thema’s erg mooi kunnen worden uitgewerkt.
Doorheen een eerder ambitieus maar bovenal creatief verhaal maakt het angst in al zijn vormen prachtig bespreekbaar. Het pakt het onderwerp volwassen aan maar op een manier die perfect is voor kinderen. Zonder ooit iets al te simpel aan te pakken – de film berispt een dergelijke aanpak zelfs even – confronteert het hoe belemmerend angst kan zijn en hoe moeilijk het ook is om er vanaf te geraken. Hoe het niet met een vingerknip zomaar over zal zijn, hoeveel makkelijker dat ook zou zijn.
Maar in het bijzonder de manier waarop het de specifieke angst voor het donker tackelt, is bewonderenswaardig. Geen duistere, gemene dreiging, laat het aan Orion and the Dark over om de schoonheid van het Donker te belichten en te tonen welke belangrijke rol er voor de nacht eigenlijk is weggelegd.
Allemaal geweldig in beeld gebracht door een fantastische animatiestijl, die bestaat uit een combinatie van traditionele 3D-animatie zoals we dat nu al enkele jaren gewoon zijn computeranimatiefilms, en het alsmaar populairder wordende toon cel shading effect. Deze blend van stijlen zorgt voor een geweldig 2,5D effect, dat ondanks de populariteit van deze techniek in recente jaren, de film alsnog een uniek uitzicht weet te verschaffen.
En dan is er natuurlijk ook nog de humor om alles luchtig te houden. Zwaarwichtig als de thema’s af en toe kunnen aanvoelen, toch is er voldoende plaats om ook eens goed te lachen en sommige van de gags doorheen de film mogen gerust briljant genoemd worden (hoewel je als je deze film met je kroost bekijkt, misschien toch een woordje uitleg zal moeten verschaffen bij bepaalde van Slaaps methodes om haar job te doen…).
Ja, het is er duidelijk aan te zien dat de makers van deze film op haast elk vlak buitengewoon ambitieus waren – enkel het stemmenwerk springt er niet meteen uit, dat is gewoon oké – en misschien af en toe iets te ambitieus. Toch als we het verhaal wat nauwgezetter onder de loep nemen.
Zo komen ambitieuze narratieve keuzes vaak met lastige complicaties en daar ontsnapt ook niet aan Orion and the Dark. Door te kiezen voor tijdsprongetjes die weliswaar erg bijzonder ingeweven zijn in het verhaal, glijdt er een zekere voorspelbaarheid in het verhaal. We weten in zekere zin de uitkomst al erg vroeg en het is enkel nog wachten op de uiteraard wel mooi om te aanschouwen tussenstapjes.
Dat de “verteller” zich af en toe in een hoekje schildert, is op zich ook wel een leuk idee maar in executie heeft natuurlijk wel het nadeel dat het je wel makkelijk uit het verhaal haalt. Maar ergerlijker is wanneer onze nachtentiteiten uit hun rol vallen.
Aan het begin van de film maken ze niet mis te verstaan duidelijk hoe goed ze hun rol in het universum verstaan en hoe fragiel de balans is maar een paar ondoordachte uitspraken en onthullingen van een kind zijn toch voldoende om deze zekerheden van een half miljard jaar op de helling gezet? Vreemd… De film is leuk maar het plot begint toch op bepaalde plaatsen te ontrafelen als je er iets te diep over nadenkt.
We zijn nog maar een goede maand ver en 2024 is nu al goed op weg om een geweldig jaar te worden voor animatieliefhebbers. Met het langverwachte eerste seizoen van Hazbin Hotel heeft Amazon Prime ondertussen het meest bekeken werelddebuut voor een animatiereeks op z’n service te pakken en voor de filmliefhebbers (en jongere kijkers) komt Netflix nu aanwaaien met deze DreamWorks film over het aanvaarden, begrijpen en overkomen van angst.
Orion and the Dark is een Burtoniaanse animatiefilm voor de hele familie waarbij een kind leert om te gaan met zijn allesverslindende angsten door bevriend te geraken met de belichaming van het Donker. Volwassen maar evengoed op kindermaat tackelt de film lastige onderwerpen met charme, schoonheid en een prettig (en af en toe prettig gestoord) streepje humor. Ambitie druipt uit elke porie van deze film, van het gedurfde verhaal tot de prachtige animatie.
Het struikelt enkel hier en daar een beetje over zijn eigen ambities. Sommige ontwikkelingen zijn net iets weinig doordacht en door bepaalde beslissingen wordt je toch regelmatig even uit het verhaal geschud. Zonde, maar geen onoverkomelijk probleem en deze film blijft natuurlijk wel leuk. En het had op geen beter moment kunnen uitkomen, zo met de Krokusvakantie voor de deur.
GENRE: ANIMATIE, AVONTUUR, KOMEDIE
JAAR: 2024
REGISSEUR: Sean Charmatz
CAST: Jacob Tremblay, Paul Walter Hauser, Angela Bassett, Mia Akemi Brown
LAND: Frankrijk, Verenigde Staten
SPEELDUUR: 90 minuten
