Hoewel je liefde accuraat kunt definiëren als een sterk gevoel van verbondenheid, respect, intimiteit en engagement voor een andere persoon, moet je toegeven dat liefde toch iets raars is. Soms overvalt het je plotseling. Vaak kun je niet uitleggen waarom je je steeds meer aangetrokken voelt tot een ander. Vooral als die persoon heel anders is dan jij. Schuilt er dan toch waarheid in de gekende Franse gevleugelde uitspraak: ‘les extrêmes se touchent’?
Wie zal het weten, maar dat is toch zowat de ervaring van de 20-jarige studente Margot. Ze werkt parttime achter de candy-balie van een kleine bioscoop. Op een avond koopt de veel oudere Robert wat zoets in haar snoephoekje. Er kriebelen meteen vlinders in de respectievelijke buiken. De twee wisselen al snel hun gsmnummers uit en beginnen een levendige chatflirt, die uiteindelijk leidt tot een eerste date. Hoewel Robert zich – ondanks zijn leeftijd – verschrikkelijk onhandig gedraagt, blijft Margot bij de les. Een kattenliefhebber kan immers toch geen slecht mens zijn?
Verdere ontmoetingen leiden tot meer irritatie. Margots mening over haar flirt verandert echter pas als ze op een avond met hem mee naar huis rijdt en tussen de lakens belandt. Na een van de diffuuste seksscènes uit de filmgeschiedenis, is niets meer zoals voorheen. Margot wil prompt hun contact verbreken, maar weet niet hoe ze dat voor elkaar kan krijgen. Robert voelt nattigheid en wat er zich dan tussen de twee prille ‘verliefden’ van verschillende leeftijd afspeelt, houden we hier lekker achter de hand.
Met Cat Person heeft de Amerikaanse Susanna Fogel een heel moeilijk te definiëren film gerealiseerd. Noem het een soort anti-liefdesfilm, het tegenovergestelde van een date-movie, een audiovisuele argumentatiehulp voor overtuigde singles of een amoureuze horrorthriller. Het dichtst in de buurt kom je als je Cat Person een satirisch amalgaam van dit alles noemt.
Zeker is dat deze ondeugende komedie gebaseerd is op het gelijknamig kortverhaal van Kristen Roupenian, dat in 2017 in het tijdschrift The New Yorker verscheen en instant viraal ging. Als je weet dat Susanna Fogel ooit furore maakte als co-scenariste van Booksmart, de destijds fel gehypete coming-of-age-high-shool-komedie, en de over the top-actie-klucht The Spy Who Dumped Me, dan heb je al een beter idee over de wat buitenissige sfeer van Cat Person.
Cat Person is halfbakken en een beetje vreemd. Bovendien worden briljante momenten afgewisseld met opvallend zwakke passages. De tegenstrijdige gevoelens en gedachten van de twijfelende en wat naïeve Margot, emoties die ze vaak niet echt zelf begrijpt of duidelijk kan uitleggen, worden door de filmmaker op het scherm uitgebeeld als donkere nachtmerries en overdreven geweldfantasieën en dat geeft het geheel een onconventioneel ambigue en diffuse toon mee.
Maar Cat Person is beslist een vrouwenfilm: geregisseerd door een vrouw, Susanna Fogel en geschreven door een vrouw, Michelle Ashford, die de bestseller van een kortverhaal van een vrouw, Kristen Roupenian, bewerkt en een heel interessante blik werpt op het oprechte verlangen van een jonge vrouw naar een volwassen man, op het ritme van een soundtrack gecomponeerd door een vrouw, Heather McIntosh.
Fogel behandelt het fascinerende onderwerp (de relatie tussen de seksen, weet je wel) analytisch onderzoekend terwijl ze tegelijkertijd de angsten die gepaard gaan met een dergelijke atypische relatie, realistisch in beeld brengt.
Met de kennis dat de thematiek van Cat Person eigenlijk een beetje controversieel kan worden genoemd in tijden van overdigitalisering, poneert ze bewust heel wat vragen over actuele items zoals: hoe werkt daten in tijden van MeToo? Welke grenzen moeten worden getrokken bij het kiezen van een partner? Wanneer is het nodig om een duidelijk standpunt in te nemen? En welke invloed hebben vooroordelen en verschillende verwachtingen?
Wat op het eerste gezicht een doordeweekse romcom lijkt, is eigenlijk een meerlagige kluif die naast het gedegen script, het aparte camerawerk, een onheilspellende soundtrack waarop uiteraard Cat People van Giorgio Moroder en David Bowie niet mocht ontbreken, valt of staat met de acteerprestaties van de beide protagonisten en het moet gezegd: rijzende ster Emilia Jones (Coda) als de overprikkelde jong volwassene en Nicholas Braun (Greg uit Succession) als de onhandige doch mysterieuze ‘lover’, vormen een perfect ‘katten’-koppel.
Cat Person werd vertoond in de officiële selectie op het Sundance Film Festival, maar bleek met zijn haarscherpe en boodschappelijke verkenning van de verschrikkingen van daten en zijn mixed-genre-stijl, eerder op zijn plaats in de categorie onafhankelijke films, wat uiteraard de aandacht trok van onder meer Netflix dat meteen een heus bod deed om de film aan te kopen, maar werd afgewezen omdat de producers een meer astronomisch bedrag voor ogen hadden. Over een kat op het spek binden gesproken!
Genre: komedie, drama, horror, thriller
Jaar: 2023
Regisseur: Susanna Fogel
Cast: Emilia Jones, Nicholas Braun, Geraldine Viswanathan, Isabella Rossellini, Hope Davis
Land: USA, Frankrijk
Speelduur: 118 minuten
