Durf en Italiaanse cinema kon je in de jaren 60 in één zin gebruiken. Terwijl Hollywood-cinema vromer was dan de paus, had je in Italië bijvoorbeeld een titel als Boccaccio 70 waarin de erotiek centraal stond.
Een vreemde titel, maar toch zit er een betekenis in. Boccaccio verwijst naar de Florentijnse schrijver Giovanni Boccaccio die in de 14e eeuw onder andere Decamerone schreef (en in 1971 verfilmd werd door Pier Paolo Pasolini), terwijl het getal 70 voor 1970 staat waarmee de makers een jaartal wilden aangeven waarvan ze hoopten dat hun film niet meer shockerend zou zijn.
Ook al lijkt het nu wat braaf, maakte deze film in 1962 de nodige tongen los waarbij alle schuld in de schoenen kon geschoven worden van de vier regisseurs achter dit project: Federico Fellini, Vittorio De Sica, Luchino Visconti en de veel minder bekende Mario Monicelli die in 1958 I soliti ignoti maakte en door de Russo-broers via Welcome to Collinwood zelfs een Amerikaanse remake kreeg. Iedere regisseur mocht in deze anthologie een deel maken van zo’n 50 minuten waardoor Boccaccio ’70 strandde op een runtime van 208 minuten en die -dankzij het Italiaans vernuft van de regisseurs maar zonder twijfel ook door het vrouwelijke schoon- geen seconde te lang duurt.
Het meest spraakmakende deel was de afsluiter La Riffa van Vittorio De Sica – maker van Ladri Di Biciclette die in 1952 de eerste plaats haalde in de beruchte top 100 van Sight & Sound – waarin een loterij georganiseerd wordt en de winnaar het bed met Sophia Loren mag induiken. Hoe vulgair het ook klinkt was het allemaal met veel stijl gedaan, want zo waren die Italianen wel.
Het meest klassieke deel van de vier, maar voor de roddelpers meest interessante, kwam van Luchino Visconti (Il Gattopardo, Morte A Venezia) door Romy Schneider een wulpse call-girl te laten spelen die net niet het mooiste van haar liet zien, en waarmee ze definitief komaf maakte met haar braaf Sissi-imago. Later zou Visconti met haar nog Ludwig maken, een verhaal over Sissi maar zonder de heimat-franjes.
Het meest bizarre deel komt van Federico Fellini die in Le Tentazioni Del Dottor Antonio op zijn typische circusachtige manier het verhaal vertelt van een puriteinse moraalridder die het niet kan verkroppen dat het raam van zijn kamer een uitkijk biedt op een gigantische reclameposter met Anita Ekberg die melk promoot, en op een nogal duidelijke wijze toont waar het goedje vandaan komt. Het begint allemaal grappig waarbij Fellini al zijn bekende registers opent, maar eens de film op een parodie lijkt van de B-film Attack of the 50 Foot Woman is de fun er toch van af.
Ten slotte – ook al is dit het eerste deel en werd het bij bepaalde cinemareleases zelfs weggelaten – is er het deel van Mario Monicelli over een jong koppeltje dat in de meest armetierige omstandigheden trouwt met een stijl die soms zeer bijzonder Jacques Tati-achtig aanvoelt, en op andere momenten alle ingrediënten heeft van een hysterisch Italiaans melodrama.
Vier uiteenlopende verhalen dus, ook al is de femme fatale de rode draad, die het beste van de Italiaanse cinema verzamelt, ook al zou deze grote smaakvariant voor sommige kijkers een drempel te hoog kunnen zijn. In ieder geval is dit cinema uit tijden toen de Italianen nog meester waren van de alternatieve cinema, en dat alleen al is een reden om hem te zien.
GENRE: drama, komedie, anthologie
JAAR: 1962
REGISSEUR: Vittorio De Sica, Federico Fellini, Mario Monicelli, Luchino Visconti
CAST: Sophia Loren, Anita Ekberg, Peppino De Filippo, Marisa Solinas, Germano Giglioli, Romy Schneider, Thomas Milian, Romolo Valli
LAND : ITALIE
