” I’m 42 and she’s 17. I’m older than her father, can you believe that? I’m dating a girl, wherein, I can beat up her father.” Het zijn zo van die zinnetjes waarvan je de wenkbrauwen fronst en die van Manhattan van Woody Allen uit 1979 op heel wat fronten een foute film maken en één die nu -enigszins terecht- niet meer zou kunnen gemaakt worden. Dat neemt niet weg dat het één van de mooiste visuele liefdesbrieven aan New York is en zelfs één van de beste films uit de jaren 70 tout court, ten minste toch als je geen problemen hebt met Allen’s typisch hyperzenuwachtig persoontje.
In 1979 kon zoiets nog en had Mia Farrow – te zien in een cameo- Hollywood nog niet overhoop gehaald met haar wilde verhaaltjes over het Allen-gezin en kreeg de film terecht twee Oscarnominaties voor zowel Beste Scenario (Woody Allen) als Beste Vrouwelijke Bijrol (Mariel Hemingway).
Na het succes van Annie Hall uit 1977 kregen de Woody Allen-producers Charles H. Joffe en Jack Rollins van de studio te horen dat hun klant voortaan alles mocht maken wat hij maar wilde. Het genereuze aanbod resulteerde in een zwart-witfilm -alhoewel dat toen niet zo ongewoon was want een jaar later deed Scorsese het ook met Raging Bull – over een romance tussen een volwassen vent en een tiener. Het werd Allen’s meest succesvolle film uit zijn hele carrière, maar de regisseur zelf vindt het zijn minste en kan het zelf nog niet geloven dat hij hiermee zo maar wegkwam, wij overigens ook niet. Naar verluidt was Woody Allen zo geshockeerd toen hij de ruwe versie van zijn eigen film zag, dat hij producenten zou hebben gesmeekt om Manhattan in de prullenmand te gooien en in ruil daarvoor gratis een andere film zou maken.
Gelukkig kon Allen’s editor Susan E. Morse hem tot rede brengen waardoor deze visuele parel-want dat is het- toch afgewerkt kon worden. De film opent met prachtige beelden van Gordon Willis die het mooiste maar ook het smerigste, zoals de opeengestapelde vuilniszakken, van het hippe deel van New York toont. Uiteraard is het shot van het bankje met uitzicht op de hangbrug Brooklyn Bridge over de East River het meest iconische, maar ieder shot ziet eruit als een perfect postkaartje waarin weemoed en schoonheid zit.
Zoals in elke Woody Allen-films liggen alle personages met zichzelf overhoop en hebben ze een klantenkaart bij de psychiater. Isaac Davis (Woody Allen) heeft net zijn job bij de televisie opgezegd. Het is een allesbehalve verstandige beslissing want zijn tweede ex-vrouw (een piepjonge en bloedstollend mooie Meryl Streep) is lesbienne geworden, en dat is – hoe kan het ook anders voor een Allen-personage – het meest frustrerende wat je als man te slikken kan krijgen. Isaac papt aan met een meisje die nog op de middelbare school zit, wat de oogbollen van zijn vrienden doet rollen, niet in het minst die van de betweterige journaliste Mary Wilkie (Diane Keaton).
Een liefdesverhaal dus, en zelfs een zeer oprecht, wel één waar menig kijker anno 2023 de nodige problemen mee zal hebben en dan hebben we het nog niet eens over de vele racistische zinnetjes die te pas en te onpas opduiken en ongewild toch voor een lach zorgen of wat dacht je van: “Don’t stare at me with those big eyes. Geez, you look like one of those barefoot kids from Bolivia who needs foster parents.” Wie weet zal Manhattan ooit op de gevreesde brandstapel raken – wat fout is, want censuur is altijd fout- maar als je de film in zijn tijdsgeest kan plaatsen dan is deze 70s-film een film over liefde, zowel voor de mooie vrouwen (Woody Allen is nu eenmaal Woody Allen) en zijn geliefde grootstad.
Fast Forward bekeek deze klassieker in de Cinematek, het cinemahuis nabij de Bozart waar je voor zeer democratische prijzen iedere dag het mooiste (of het meest bizarre) uit de filmgeschiedenis op een groot wit doek kan zien.https://cinematek.be/
GENRE: romantiek, drama
JAAR: 1979
REGISSEUR: Woody Allen
CAST: Woody Allen, Diane Keaton, Michael Murphy, Mariel Hemingway, Meryl Streep, Anne Byrne Hoffman
LAND : USA
