BACK TO BLACK 

Is het weer een halfgeslaagde biopic zoals recentelijk One love over Bob Marley? Voegt de film nog iets toe na de schitterende documentaire Amy uit 2015? Kan je er doorheen kijken dat de actrice niet voldoende op Amy Winehouse zou lijken. Zit alles niet nog te vers in het geheugen en komt een fictiefilm niet te vroeg? We trokken met de nodige scepsis richting bioscoop voor Back To Black en kwamen er goedgemutst buiten.

Back to Black is een meer dan geslaagde onderdompeling in werk en privé van de fel betreurde Amy Winehouse, helaas één van de leden van de fameuze 27 club. Actrice Marisa Abela wordt gewoon Amy en als ze zingt, vraag je je heel de tijd af of zij het nu zelf is of je luistert naar een opname van de echte zangeres.

De songs zijn tijdloos en dat is geen toeval, want Amy Winehouse was één en al jazz en noemde als haar helden steevast Billie Holiday, Dinah Washington of Tony Bennet met wie ze samen Body and Soul zou zingen. De film schippert net als Winehouse’s echte leven tussen torenhoog succes en in de goot belanden door zelfdestructief gedrag. Iedereen stelt zich blijvend de vraag: Waarom greep niemand van de entourage of de familie in? Uiteindelijk noemt ze zich zelf verantwoordelijk en de nefaste rol van haar bad boyfriend Blake wordt in Back To Black erg in de verf gezet, zonder het helemaal zwart wit te maken, check maar eens de gevangenisscène. Vader Mitch komt dan weer best rooskleurig naar voren, zeker in vergelijking met de documentaire Amy van Asif Kapadia. De volledige waarheid zullen we wel nooit weten.

Gelukkig is er over een ding niet de minste twijfel. Amy Winehouse was één van de sterkste zangeressen en songschrijvers van haar generatie. Wat was het genieten van haar concert op Rock Werchter 2007. Wat een podiumprésence en interactie met haar al even fantastische band.

Waar Back To Black wonderwel in slaagt, is de songs het verhaal te laten drijven. Dat kon en mocht ook niet anders, want zowel in film als documentaire verklaart Amy Winehouse dat ze niets kan schrijven dat ze niet zelf beleefde en daarom haar tijd moest nemen na haar debuutplaat. Regisseur Sam Taylor-Johnson dacht er even aan om van de film een musical te maken. Dat deed zij gelukkig niet, hulde voor de geslaagde invoeging van de songs waardoor ons op geen enkel moment een flets musicalgevoel bekroop. Jammer dat net zoals in de documentaire Mark Ronson amper of niet voortkomt.

Naast de ronduit verbluffende Marisa Abela schitteren andere Britse acteurs in de bijrollen: Jack O’Connell als Blake, Eddie Marsan als haar vader en last but not least Lesley Manville als de grootmoeder, haar nan die voor Amy een stijlicoon was en haar een gigantische muzikale bagage meegaf.

Voor de symfonische score tenslotte leverden Nick Cave en Warren Ellis nog maar eens een memorabele soundtrack af met een -zonder te willen spoilen- fraai toetje op de eindgeneriek.
Ons wist Back To Black mee te slepen en ons veelvuldig zowel te laten peinzen Thank You For The Music als Such A Shame.