12 jaar na haar laatste film (Bright Star) en 28 jaar nadat de Nieuw-Zeelandse Jane Campion met The Piano in Cannes de Gouden Palm op zak stak (als enige vrouw ooit in het 74-jarige bestaan van het filmfestival van Cannes, al kreeg Campion later het gezelschap van Julia Ducournau die de Palme d’Or ontving voor haar controversiële prent Titane), maakte de maestra van de artcinema met The Power of the Dog haar rentree. En wat voor een!
Het verhaal speelt zich af in het rurale Montana zo’n kleine 100 jaar geleden. Phil (Benedict Cumberbatch) en George Burbank (Jesse Plemons) runnen samen als ervaren veefokkers de goed draaiende familieranch. De twee broers zijn elkaars uitgelezen tegenpolen. Phil is een egocentrische en verbitterde bruut die anderen met sardonisch genoegen misbruikt en in zijn nopjes is wanneer hij directief en brutaal te keer kan gaan. George is daarentegen een heel gevoelig, zachtaardig en zelfs bedeesd man die zoveel mogelijk begrip opbrengt voor zijn entourage.
Als George op een dag verliefd wordt op de knappe doch wat neurotische weduwe Rose (Kirsten Dunst) die als alleenstaande moeder haar uiterste best doet om haar eettent draaiende te houden en haar wat wereldschuwe zoon Peter (Kodi Smit-McPhee) adequaat op te vangen, heeft Phil het bijzonder moeilijk om zijn woede slash onderlinge jaloezie onder controle te houden. Wanneer George en Rose huwen en bij de broers intrekken, barst de échte alfaman in Phil los. Er ontstaan heel verregaande meningsverschillen tussen de broers. Rose en haar sensitieve zoon moeten voortdurend op hun hoede zijn voor de verholen vijandigheid van Phil.
The Power of the Dog is gebaseerd op de gelijknamige roman van de Amerikaanse auteur Thomas Savage uit 1967, waarvan de titel is ontleend aan Psalm 22:20 uit het Oude Testament: “Verlos me van het zwaard, mijn kostbare leven van de macht van de hond”. The Power of the Dog is een intrinsiek, meerlagig, broeierig drama en een ruige, onheilszwangere, stofferige, claustrofobische postmoderne en revisionistische western.
Zoals we van haar gewend zijn, laveert Champion zich met een krachtige, subtiele en intelligente regie doorheen dit psychologisch complex, veelzijdig en dramatisch portret. Bovendien ontleedt ze scalpel-precies en consistent de ambivalentie van de personages vol giftige mannelijkheid en de innerlijke pijn bij het geforceerd onderdrukken van je ware aard. Daarenboven is Champions ragfijne analyse van het verdoken relationeel en psychologisch machtsspel en dito misbruik tussen de verknipte karakters tegen de achtergrond van het adembenemende ruwe landschap en het voelbaar einde van een tijdperk, du jamais vû.
Door het verhaal dat tenslotte toch een eeuw oud is, te linken aan hedendaagse thema’s krijgt deze verontrustende psychologische thriller een krachtige contemporaine connotatie. Neem daarbij de zenuwslopende sfeer, de subtiele vertelstijl, het boeiende ritme, de werkelijk grandioze fotografie van Ari Wegner (Lady Mcbeth), de verontrustende muziek van Jonny Greenwood (There Will Be Blood, Phantom Thread) en de ronduit verbluffende vertolkingen, zeker van topacteur Benedict Cumberbatch die voor de rol van het verkrampte alfaroofdier hier wel heel diepgaat en meteen de beste vertolking aflevert in zijn reeds kleurrijk en uitgebreid acteer-portfolio. Uiteindelijk word je letterlijk meegezogen in de wereld die Jane Campion magistraal op het scherm tovert.
Genre: drama
Jaar: 2021
Regisseur: Jane Campion
Cast: Benedict Cumberbatch, Kirsten Dunst, Jesse Plemons, Kodi Smit-Mcphee, Thomasin McKenzie, Genevieve Lemon, Keith Carradine, Frances Conroy
Land: Nieuw-Zeeland, Australië, Canada, UK
Speelduur: 126 minuten
