Geen geslaagd festival zonder een lekkere Nicolas Cage-movie. Nic mag opnieuw het noorden verliezen in The Surfer, een hommage aan de Aussie-films van de jaren zeventig met alle typische ingrediënten van de cinema Down Under. Cage is een brave huisvader die zijn geboortehuis wil kopen aan zijn geliefde strand, de beste plek om te surfen. Maar de ‘locals’ willen geen buitenstaanders. No live here, no surf here. En dus wordt hij het mikpunt van pesterijen, raakt hij vast op de parking en begint er een afdaling in de hel. Fun!
De premisse van het Zweeds-Noorse Armand van Halfdan Ullmann Tøndel (de kleinzoon van Liv Ullmann en Ingmar Bergman) doet een beetje denken aan Carnage van Roman Polanksi. Een moeder wordt geconfronteerd met een andere moeder op school nadat hun respectieve kinderen met elkaar in de clinch zijn gegaan. Begint interessant, maar een interview belette me om de rest te zien. Zal later gebeuren.
Gouden Palm-winnaar Jacques Audiard verrast opnieuw met Emilia Perez. Audiard zei altijd dat hij zich nooit wil herhalen, want dan verveelt hij zich. Deze keer heeft hij een mix van een musical, een kartelgangsterdrama en een gendermelodrama gemaakt. Het lijkt wel of hij zich in de geest van Pedro Almodovar verplaatste, maar toch zijn eigen stijl hanteerde. De Spaanstalige prent handelt over een advocate (Zoë Saldana) die bij een kartelbaas wordt gebracht met een speciale opdracht. De gangster zoekt naar een discrete plaats voor een geslachtsverandering. Wanneer de boef een vrouw is, begint hij/zij zich heel anders te gedragen. Voor sommigen wordt Emilia Perez de Gouden Palm. Persoonlijk had ik het wat moeilijk met de film, want a) ik hou niet zo van musicals en b) ik hou niet zo van Douglas Sirk-achtige melodrama’s. Maar Audiard kan filmen en de prent is zeker hoogst origineel.
Afsluiter van de dag werd de Disney+-documentaire Jim Henson: Idea Man van Ron Howard die de film zelf kwam voorstellen. Het is een heel klassieke documentaire die uitstekend gemaakt is, maar nooit diep graaft. De teneur is die van ‘zo’n goede hebben we nog niet gehad’. Henson was een uitzonderlijk talent, maar je voelt dat hij een heel obsessieve kant had. Waar die vandaan kwam, wordt nooit duidelijk. Maar wie een overzicht van het oeuvre van de maker van The Muppet Show wil, krijgt die tot in de details.
