Iedere Bond-film probeerde de vorige te overtreffen door de introductie van allerlei uitvindingen die geen zinnig mens voor mogelijk hield, maar er wel voor zorgden dat James Bond uitgroeide tot de beroemdste spion aller tijden.
James Bond veroverde vanaf 1953 de boekenmarkt in het debuut Casino Royale. Vrij vlug merkte Ian Fleming dat zijn spionageverhalen ideaal waren voor televisie of film. Er werden diverse plannen gemaakt (vóór de bioscoopfilms was er zelfs een obscure televisiefilm), maar na een fikse ruzie (en rechtszaak) met producent Kevin McClory (die het alleenrecht op het gebruik van SPECTRE kreeg), werden de filmrechten uiteindelijk aan Harry Saltzman en Albert R. (Cubby) Broccoli verkocht. Ook al werd de film een gigantisch succes, toch bleek de start uiterst moeilijk.
Vanaf het begin werd het duidelijk dat James Bond heel wat jaren hoorde mee te gaan. De vraag was natuurlijk wie daarvoor geschikt was en nog meer wie dat zag zitten! Fleming vond toen al Roger Moore de ideale keuze (maar die zat contractueel aan The Saint vast), Ook Flemings andere optie (Christopher Lee) ging de mist in, terwijl Cary Grant het niet zag zitten om meerdere keren in de huid van 007 te kruipen. Ook David Niven bedankte voor de opdracht en uiteindelijk kwam men bij de Schot Sean Connery terecht, die wel heel wat films op zijn actief had staan, maar bij het grote publiek toen nog volslagen onbekend was. Naar verluidt was Fleming daar helemaal niet tevreden mee. Finaal speelde Connery zeven keer Bond: zes keer voor EON Productions (het bedrijf van Broccoli en Saltzman dat in de Pinewood Studio’s in Buckinghamshire is gevestigd) en één keer onofficieel (Never Say Never Again, met een verhaal dat eigenlijk hetzelfde is als Thunderball).
En dan was er nog de keuze van het boek! Oorspronkelijk wilden Broccoli en Saltzman met Thunderball beginnen, maar omdat Fleming en McClory toen al met elkaar in de clinch lagen, werden ze verplicht om met Dr. No te starten. In vergelijking met alle andere Bond-films werd het debuut voor een habbekrats gemaakt (en dat merk je eerlijkheidshalve ook wel een beetje), maar meteen waren alle klassieke Bond-ingrediënten aanwezig: de muziek, de intro, de beroemdste filmzin ooit (“My name is Bond, James Bond!”), de martini (shaken, not stirred), het machogedrag, het geweerlooplogo, de mooie vrouwen die alleen maar dienden om Bonds bed warm te houden en natuurlijk de uitzinnige opdrachten.
Het klinkt bizar, maar ook met het vinden van een regisseur liep het niet van een leien dakje. De producenten klopten aan bij Guy Green, Guy Hamilton, Val Guest en Ken Hughes, maar ze kwamen van een kale reis thuis. Uiteindelijk werd het Terence Young, die Broccoli kende toen die bij hem in de Warwick Films-groep zat en die ook eerder met Connery in Action Of The Tiger samenwerkte. Hij zou nadien ook From Russia With Love en Thunderball regisseren.
Een briljante keuze, zo bleek. Insiders beweren dat, mocht hij kunnen acteren, Terence Young de ideale James Bond was geweest. Meer zelfs, hij was tevens de man die James Bond een filmgestalte gaf en het was duidelijk dat alles gebaseerd was op zijn eigen flamboyante levensstijl (steeds in een Saville Row-pak en altijd de beste wijntjes in de hand). Het was dan ook hij die Connery alle kneepjes van de gentleman leerde.
In zijn eerste filmavontuur wordt Bond naar Jamaica gestuurd omdat John Strangways en zijn secretaresse daar zijn vermoord. De professor onderzocht samen met de CIA een zender die de lanceringen op Cape Canaveral verstoort. Deze missie is natuurlijk voor Bond niet zonder gevaren. Meteen bij zijn aankomst merkt de agent dat hij maar beter uit zijn doppen kan kijken. Samen met de Jamaicaan Quarrel (John Kitzmiller) gaat Bond naar het eiland Crab Key. Daar verblijft immers Dr. Julius No (Joseph Wiseman) die lid is van SPECTRE (Special Executive for Counter-intelligence, Terrorism, Revenge and Extortion) en die wel eens de storingen zou kunnen veroorzaken. Zijn kompaan raadt hem aan om dat niet te doen, want er zou een draak op het eiland ronddwalen (in werkelijkheid is het een omgebouwde vrachtwagen die uit een carnavalstoet lijkt te komen).
Bond is natuurlijk van niets bang (zeker niet van vrachtwagen!) en gaat samen met Quarrel op onderzoek uit. Ze ontmoeten Honey Ryder (Ursula Andress), een weesmeisje dat schelpen verzamelt om ze nadien in Amerika te verkopen. De rol van Honey heeft eigenlijk geen enkele betekenis (gewoon een sexy vrouw die Bond moet beschermen). Ze zorgde met haar introductie wel voor de meest historische scène uit alle Bond-films. Trouwens, Andress had zo’n zwaar accent dat haar teksten werden ingesproken door ene Nikki Van Der Zyl.
De tegenstanders van Bond zullen ongetwijfeld in hun vuistje lachen met dit simpele verhaal, maar daar gaat het hem niet om. De film is niet meer dan een avontuurtje van Bond, waardoor hij op allerlei prachtige locaties terechtkomt, mooie vrouwen ontmoet (die natuurlijk stuk voor stuk voor zijn charmes vallen) en de wereld moet zien te redden van krankzinnige snoodaards…
Genre: spionage, avontuur
Jaar: 1962
Regisseur: Terence Young
Cast: Sean Connery, Ursula Andress, Joseph Wiseman, Jack Lord, Bernard Lee, Anthony Dawson
Land: USA
Speelduur: 110 minuten
