Pesterijen kunnen van iemands leven een ware hel maken. Vraag het maar aan Lincoln. Thuis wordt hij steevast geconfronteerd met het agressieve wangedrag van zijn dronkenlapvader en op school is hij een gemakkelijk doelwit voor pestkoppen. Tot het hem op een dag teveel wordt en hij uithaalt. Een stunt die hem echter duur komt te staan. Zoals wel vaker is de gepeste degene die voor alles opdraait en voor Lincoln is dat niet anders wanneer hij wordt overgeplaatst naar een kostschool voor probleemjongeren, waar de problemen gewoon herbeginnen. Althans tot hij in een uiting van haat de geest van een gepest tienermeisje Moira oproept, die een permanente oplossing voor het pestprobleem heeft.
Pesten lijkt soms een eeuwig en onuitroeibaar kwaad. Er zijn nochtans al heel wat ontradingspogingen gedaan. Het spellen van de les met een opgestoken vingertje, straffen, anti-pestacties, de proactieve stippencampagne of natuurlijk de occasionele lowbudget-horrorfilm. Zoals bijvoorbeeld het regiedebuut van Daniel Isn’t Real-maker Adam Egypt Mortimer. Een supernatuurlijke slasher met een duidelijk antipestboodschap verweven in zijn DNA en met een dertien-in-een-dozijn plot. Gepeste jongen wordt tot het uiterste gedreven, slaat terug en wordt daarvoor gestraft op een manier zodat de cyclus eigenlijk gewoon kan hervat worden tot hij een permanentere aanpak leert kennen.
In Some Kind of Hate heet ze Moira en hoewel we even op haar komst moeten wachten, toont de geest zich snel als een erg leuke slasherkiller met een bijzondere modus operandi. Niet volledig nieuw, maar toch uiterst goed uitgewerkt die genreliefhebbers op hun wenken bedient als het aankomt op het laten vloeien van het rode goud. Ook de manier waarop de steeds groeiende bodycount in beeld wordt gebracht, is zeker niet verkeerd. Vaak erg budgetvriendelijk, vanuit een hoek die enige limieten qua effecten verbergt, toch heb je zelden het gevoel dat je iets mist. Sommige dingen laat je dan ook beter over aan de fantasie.
Met het tandem van Lincoln en Moira tackelt Adam Egypt Mortimer trouwens erg leuke slachtofferattitudes tegenover het pestgedrag. Beide voelen natuurlijk als een begrijpelijke haat tegenover hun kwelduivels aan, maar waar Lincoln die haat eerder opkropt of het enkel maar uitschreeuwt, te bang dat hij iemand kwaad zou doen, eindigt Moira aan de volledige andere kant van het spectrum. De van niemand ontziende wraakengel, voor wie schuld en onschuld niet langer belangrijk is. En met Kaitlin leren we dat zelfs dat de populairste ook hun pestverhalen hebben. Het zijn verfrissende nuances en een goede afzetting tegen de “alles is geoorloofd”-gedachtestroom.
Lincoln is dan ook een sympathieke protagonist, wiens voorliefde voor death en black metal de film weer een stukje zwaarder maakt (afgewisseld met een streepje hiphop) en op natuurlijke wijze de catharsis die metalheads ermee beleven duidt. Beschreven zoals een typische tiener het zou doen, in essentie schept het dan ook wel een accuraat beeld. Maar Some Kind Of Hate blijft wel een lowbudgethorror, die ondanks de beperkte bioscooprelease best gezien wordt als een straight-to-dvd release. Het heeft veel van die typische kenmerken en verhindert de film geheel tot zijn recht te komen. Voor het zich herpakt, kort na de eerste moord, voelt de slasher weinig memorabel aan en zelfs daarna houdt het teveel vast aan bepaalde clichés, omtrent de school, het personeel én Moira zelf. Maar al bij al is het geen slecht debuut. Geen onmiddellijke pottenbreker, toch één van de betere anti-pesthorrors en is er niet veel in deze film om te haten.
Genre: horror, thriller, drama
Jaar: 2015
Regisseur: Adam Egypt Mortimer
Cast: Ronen Rubinstein, Grace Phipps, Sierra McCormick, Spencer Breslin
Land: USA
Speelduur: 82 minuten
