Producent, scenarist en cineast Mark Waters groeide op in South Bend, Indiana in de VS en raakte bekend met The House of Yes, Mean Girls, 500 Days of Summer en He’s All That, stuk voor stuk luchtige doch populaire komedies die een blijvende impact hebben gehad op de popcultuur.
Voor Netflix komt hij nu op de proppen met Mother of the Bride, een knuddige klucht bedoeld om het exotische eiland Phuket in Thailand, dezelfde paradijselijke oase waar Danny Boyle bijna een kwarteeuw geleden The Beach met Leonardo DiCaprio opnam, te promoten. Maar hierbij stopt de vergelijking tussen de twee prenten, want de natuurlijke schoonheid die te zien was in The Beach, is in Mother of the Bride ver te zoeken ten gevolge van een schrijnend gebrek aan inzet van de filmmaker, het flinterdun scenario en omdat deze romcom zich bijna volledig afspeelt tussen de met wuivende palmbomen afgezoomd domein van een adembenemend luxe-resort.
Uiteindelijk ligt de ‘aantrekkingskracht’ van Mother of the Bride ver van de geografische schoonheid, maar grotendeels om het grote (jongere) publiek kennis te laten maken met Brooke Shields, jawel de nu bijna pensioengerechtigde fleurige dame die in Randal Kleisers The Blue Lagoon zo’n kleine halve eeuw geleden, als ontluikende heel jonge schoonheid vele onschuldige pubers natte dromen bezorgde.
Het publiek dat op Netflix op zoek is naar een romantische komedie, geeft echter niets om de tienerster uit het begin van de jaren ’80 – Shields ziet er nota bene nog steeds wondermooi uit – maar is grotendeels onbekend voor het gemiddelde hedendaagse publiek. Het is ook wel goed om weten dat Mother of the Bride naast Netflix, ook voor een groot aandeel werd gefinancierd door La Shields herself, om haar rentree onder controle te houden.
Het verhaal? Onder het motto liefde kent geen leeftijd, staat dokter Lana (Brooke Shields) versteld als ze plots te horen krijgt dat haar dochter Emma gaat trouwen. Wanneer Lana naar Thailand afreist waar de bruiloft zal plaatsvinden, schrikt ze zich een aap als ze ontdekt dat RJ, Emma’s verloofde, de zoon blijkt te zijn van Will, haar voormalige grote liefde die haar toentertijd op een grove manier in de steek liet. Er is sindsdien veel tijd verstreken, maar blijkbaar nog niet genoeg om Lana overheen het verlies van haar vurige jeugdliefde te laten komen. Oude wonden worden opnieuw opengereten. Elke confrontatie tussen de twee ex-lovers ontaardt in hevig gekibbel en vlammende ruzie, uiteraard tot groot ongenoegen van de bride to be. Gelukkig verschijnt er out of the blue een charmante Adonische arts die Lana het hof maakt. Wat er dan nog allemaal gebeurt op het zonovergoten eiland in de Andaman Zee, ontdek je best zelf.
Mother of the Bride is een Amerikaanse oppervlakkige, clichématige, voorspelbare, doch vermakelijke romcom waarin wordt geprobeerd om humor met romantiek op een leuke manier te combineren en is geregisseerd door een man die enkel geïnteresseerd lijkt te zijn in het incasseren van zijn (wellicht fikse) gage.
Het meest opmerkelijke aspect is de leeftijd van de hoofdprotagonisten. Brooke Shields nadert de 60 en Benjamin Bratt (Doctor Strange, The Infiltrator) heeft die leeftijd al bereikt. Hoewel er de afgelopen jaren al enkele films zijn geweest die iets oudere personages centraal stellen en hen opnieuw plezier in het leven laten beleven zoals onder meer Ticket to Paradise (George Clooney, Julia Roberts), Maybe I Do (Richard Gere, Susan Sarandon), Book Club: The Next Chapter (Diane Keaton, Jane Fonda, Andy Garcia, Don Johnson), It’s Complicated (Meryl Streep, Alec Baldwin), zijn romantische komedies in deze leeftijdsgroep nog steeds een zeldzaamheid. Dit geeft dit tussendoortje een verfrissend perspectief en maakt hem sympathieker en realistischer dan andere soortgelijke films in dit genre.
Daarnaast probeert de prent een complexere relatie tussen moeder en dochter op te bouwen, wat inhoudelijk iets meer zou kunnen bieden. Toch wordt dit gegeven spijtig genoeg niet optimaal benut al had dit anders wel een meerwaarde kunnen bieden. Er waren dus wel degelijk afdoende aanknopingspunten aanwezig om een interessanter verhaallijn te ontwikkelen. Uiteindelijk had scenarioschrijfster Robin Bernheim, die eerder The Princess Switch-trilogie voor Netflix schreef, blijkbaar niet echt de ambitie of goesting om hier meer werk van te maken.
Mother of the Bride is dan ook een vrij inwisselbare en voorspelbare komedie, wat wellicht niet voor iedereen een probleem zal zijn. Vooral voor liefhebbers van dit genre bestaat er een groot publiek dat niet uitgedaagd wil worden en juist vanwege de vele clichés kijkt naar dergelijke producties. Moet kunnen, maar zelfs binnen deze berg aan clichés kunnen betere films worden gemaakt.
De humor is bijvoorbeeld eveneens behoorlijk zwak. Hoewel er regelmatig geforceerd wordt gesuggereerd dat er iets grappigs gebeurt, blijft het doorgaans bij een bewering, aangezien de grappen vaak ongeïnspireerd bij elkaar zijn geraapt en daardoor hun doel missen en niet de sprankeling geeft die doorgaans goede romantische komedies kenmerkt.
Hoewel Brooke Shields en Benjamin Bratt ervaren acteurs zijn en ook nog knap ogen, is de chemie tussen hen niet overtuigend genoeg om het idyllische aspect van het verhaal echt spetterend leven in te blazen. Bovendien slaat de amoureuze vonk tussen het aspirante jonge bruidspaar, vertolkt door Miranda Taylor Cosgrove en Sean Teale, ook niet aan.
Het is allemaal niet pijnlijk ergerlijk, maar echt vermakelijk is het ook niet. Zelfs de dromerige beelden van de aanlokkelijke uitheemse locatie die af en toe worden ingelast, kunnen daar weinig aan veranderen. Voor echte romcom-fans kan Mother of the Bride nog wel behaaglijk zijn om een boring huiskameravondje mee op te vrolijken, maar zal zeker the day after alweer vergeten zijn.
Mother of the Bride is te zien via Netflix.
Genre: komedie, drama, romantiek
Jaar: 2024
Regisseur: Mark Waters
Cast: Brooke Shields, Benjamin Bratt, Miranda Taylor Cosgrove, Sean Teale, Rachel Harris
Land: USA
Speelduur: 88 minuten
