De wet van de natuur betekent dat alles zich met de tijd zal aanpassen aan veranderende omstandigheden. Er zijn maar weinig mensen die dit beter weten dan Sophia. Na een verschrikkelijk duikincident heeft ze haar trouwe oceaanwereld ingeruild voor het vasteland van Parijs. Zich nog steeds inzettend voor de bescherming van de oceaan en vooral voor het behoud van het steeds slinkende haaienbestand is haar afstand van de door haar geliefde roofvissen een stuk groter geworden. Of tenminste, dat dacht ze. Na de verdwijning van elke mensen, vangen enkele eco-activisten het signaal op van Lilith, een haai die Sophia en haar team maanden eerder markeerden. Het signaal komt uit de Seine waar in enkele dagen het zwemgedeelte van een triatlon zal doorgaan…
Anno 2024 zat er ongetwijfeld niemand nog te wachten op de volgende haaienfilm, toch wist Frontière(s)-regisseur Xavier Gens heel wat nieuwsgierige ogen op zijn Sous la Seine te krijgen. Als je wil opvallen, moet je je onderscheiden van de rest en dat heeft de Fransman goed begrepen. De gebruikelijke setting van een Atlantisch niemandsland inwisselen voor de kanalen in hartje Frankrijk is een meesterzet. Een makreelhaai die de Seine onveilig maakt door zijn tanden in alles te zetten wat zich in het water waagt, is een intrigerend concept en Gens weet dit erg goed aan boord te leggen.
Het openingsgedeelte heeft wel nog zo’n typisch haaienfilmmomentje dat dient als een geslaagde achtergrond voor het constante dilemma waarmee Sophia (overigens uitstekend vertolkt door Bérénice Bejo) worstelt doorheen de film. De haai die zoveel van haar afnam is deze die in de Seine haar hele wereldbeeld en alles waar zij en haar vrienden zo voor hebben gevochten zomaar kan verloochenen. Ze wil het beste voor mens en dier en dat zijn filosofieën die wel eens durven te botsen. Om deze tegenstelling nog meer in de verf te zetten, is er de idealistische Mika (Léa Léviant) die in haar jeugdig activisme heel wat riskante beslissingen neemt. Een perfecter contrast met de volwassenere Sophia kon de film niet hebben.
De ecologische gedachte is nooit ver weg in deze thriller, maar krijgt geen blinde overheersing. In plaats daarvan verschuift de focus zich meer naar de onwerkelijkheid van een haai in de Franse hoofdstad én alle (dodelijke) complicaties die dit uitlokt. Niet zo extreem als Frontière(s) waarmee Xavier Gens faam en beruchtheid vergaarde, toch verliezen heel wat personages een pak ledematen, vaak in erg intense scènes.
Leuk camerawerk en fijn lichtspel, zowel boven water als er onder, brengt steeds het juiste claustrofobische gevoel over, aan sfeer is er dus geen gebrek. Net wanneer je zou beginnen denken dat deze streamerfilm, ondanks zijn setting, eerder braafjes zijn genregenoten wil volgen, besluit men voor de finale om de sluizen volledig op te zetten. Parijs was tot hiertoe prachtig in beeld gebracht en het zal toch eventjes pieken worden bij de francofielen als ze zien hoe hun geliefde stad er aan toe is aan het einde van dit verhaal. Het is echter dat wat Sous la Seine nodig had waardoor genreliefhebbers in hun handen zullen klappen.
Ja, dit is toch een kleine winst voor Netflix, ten minste zolang ze deze film mogen aanbieden. Sous la Seine zit namelijk met een beschuldiging van plagiaat aan z’n been, dit wegens de scriptgelijkenissen met een geregistreerd idee uit 2011. De uitkomst van de zaak daarrond zou wel eens zuur kunnen uitdraaien. De creature feature-titel bewandelt heel wat bekende paadjes en kan niet ontsnappen aan veel van de gebruikelijke genreconventies die vast werden gelegd in Jaws. De film zwemt niet weg van de clichés en er is dan ook weinig dat niet bekend aanvoelt. Zelfs de premisse van een haai in stedelijke kanalen is niet geheel nieuw, denk maar aan het misbaksel Shark in Venice uit 2008. Maar ondanks het feit dat het allemaal nog wat origineler mocht, moeten we toch onderstrepen dat in vergelijking met gelijkaardige titels, Sous la Seine toch mooi voor de school uitzwemt.
Genre: actie, drama, horror
Jaar: 2024
Regisseur: Xavier Gens
Cast: Bérénice Bejo, Léa Léviant, Sandra Parfait, Aksel Ustun
Land: Frankrijk
Speelduur: 101 minuten
