Ilja Sirčenko is een Belgische filmmaker, fotograaf en muzikant, oorspronkelijk afkomstig uit de Sovjet-Unie. Hij woonde, studeerde en werkte in Letland tot 2009. Na het behalen van zijn diploma in Luchtvaarttechnische Mechanica aan de Technische Universiteit van Riga in 2009, verhuisde hij naar Malta, waar hij bij Lufthansa Technic aan de slag ging. Eind 2010 kwam hij naar Brussel om zijn studie Frans voort te zetten en verschillende professionele mogelijkheden te verkennen.
Sinds 2011 is hij actief betrokken bij het Russische amateurtoneel en verscheen hij in films, tv-series en commercials. In 2016 regisseerde hij een toneelbewerking van Alfred Hitchcock’s film Rope. Datzelfde jaar richtte hij de muziekgroep Exebiche op en componeerde hun debuutalbum Exit. In 2018 startte hij zijn studies aan de École de Photographie et de Techniques Visuelles Agnès Varda in onze hoofdstad, waar hij zich onderdompelde in straatfotografie. Hij studeerde er in december 2023 af en bracht meteen een korte documentaire uit, Brussels Close-Up, met de focus op straatfotografie in de stad.
Zijn filmkeuzes:
Kin-dza-dza! (Georgiy Daneliya, 1986)
Ik herinner me dat ik deze film voor het eerst 20-25 jaar geleden zag en ik vond hem niet leuk. Ik begreep niet wat er gebeurde, hoewel alles duidelijk leek. Toch had ik het gevoel dat er iets bijzonders aan was. Uit nieuwsgierigheid besloot ik dieper in de film te duiken om de diepere betekenis ervan te ontdekken. Het is een zeer diepgaande, filosofische film met kwaliteitsvolle humor, zijn tijd ver vooruit.
From Dusk Till Dawn (Robert Rodriguez, 1996)
Naar mijn mening is het de perfecte mix van genres. Een stijlvolle speelfilm met megacharismatische personages, leuke dialogen, geweldige acteurs, speciale effecten en fantastische muziek. Elk personage in de film heeft een unieke persoonlijkheid en ze zijn niet bang om die te tonen. Deze film zal niemand onverschillig laten.
Brother (Aleksei Balabanov, 1997)
Een Russische cultfilm en een echte momentopname van de jaren 90. Een speelfilm die aanvoelt als een documentaire. Een van de meest, zo niet de meest, opmerkelijke relieken in de geschiedenis van de post-Sovjetcinema.
Dead Alive (Peter Jackson, 1992)
De beste zwarte komedie. Het vergt onmiskenbaar talent om zo’n rijke verbeelding op een vaardige en interessante manier in een film te verpakken en dat met humor. Ik raad het fans van bloederige trash zeker aan. Evil Dead inspireerde Peter Jackson om Dead Alive te maken en in feite is Dead Alive als Evil Dead, maar dan omgekeerd.
Tucker and Dale vs. Evil (Eli Craig, 2010)
Nog vrij recent, maar een goede parodie op de tienerslashers, met name op de Friday the 13th-serie. Een groep studenten komt ontspannen bij een meertje waar twintig jaar geleden een vreselijke moord heeft plaatsgevonden. Bij hetzelfde water arriveren twee onhandige plattelandswerkers om hun pas gekochte hut te bekijken en hun vakantie door te brengen. Per ongeluk denken de tieners dat de boerenkinkels maniakken zijn.
