Alles verandert en als je wil meedraaien in de nieuwe tijden, is het belangrijk om je vlug aan te passen, zelfs als je de krachten van de Hel vertegenwoordigt. De puzzeldoosjes die hen jarenlang zoveel mooie prooien hebben opgeleverd, volstaan niet meer en de cenobieten slaan de handen in elkaar met andere demonen om de zondaars toch tot bij hen te kunnen krijgen.
Eén die ze zeker willen verwelkomen is de Preceptor. Deze 10-geboden moordenaar wordt op de hielen gezeten door de rechercheursbroers David en Sean Carter, maar wanneer zij een doorbraak weten te forceren, leidt hun dit regelrecht naar de voordeur van Pinheads nieuwe onderneming.
Na meerdere zwakke tot zelfs rotslechte sequels was de eens zo veelbelovende Hellraiser-franchise haast gereduceerd tot een punchline. Niemand die er echt nog enige hoop op had dat dit ooit nog goed zou komen. Zeker niet na het abominabele Hellraiser: Revelations, maar dat is dan wel buiten Gary J. Tunnicliffe gerekend.
Ondanks het feit dat zijn naam onder het script van dat vervloekte negende deel staat, toont deze Hellraiser-veteraan (hij draait al mee met de franchise sinds ’92) dat hij beter kan. Hoe vreselijk en ongeïnspireerd Hellraiser: Revelations was, zo verrassend en vernieuwend is Hellraiser: Judgment. Het is werkelijk de sequel waarvan waarschijnlijk niemand dacht dat die ooit zou komen.
De horrorprent voelt goed aan, met een respect voor de franchisegeschiedenis én met een plot dat aanleunt bij een authentiek Hellraiser-verhaal. Ok, de vernieuwingen die het verhaal aanbrengt, zijn dan wel drastisch zoals de weeïge blauwtinten van de hel die hier hebben plaatsgemaakt voor industrieel bruin. De verandering wordt goed ingeleid door Pinhead, met een verkapte verwijzing naar Hellraiser: Bloodline.
Nadat Doug Bradley de cenobietgewaden aan de haak hing na het achtste deel, kent de tiende sequel weer een nieuw gezicht achter de spijkers maar ditmaal is de keuze geslaagder. Strikt, kalm, koud en met een diepe grafstem is Paul T. Taylor Pinhead en doet leuke dingen. Zo ook met het nieuwe personage The Auditor, die gespeeld wordt door een verrassend toffe Tunnicliffe als Pinheads nieuwe collega en een demon van een andere orde met wie er heel wat nieuwe deuren opengaan.
Ook het politieplot van de film zat aardig genoeg in één. Een religieus moordenaarsmysterie met een briljant modus operandi dat ook zonder de Hellraiser-elementen best een leuk verhaal was geweest, de combinatie van de twee maakt het dan ook een verademing na de vorige teleurstellende delen.
Het is echter wel bij dit politieplot dat de film het zwakste wordt, omdat het te traag vooruitgaat. Ook het gevoel van een soft reboot, dankzij de nieuwe industriële en bureaucratische helaanpak en het politieplot (wat een lichte Saw-vibe voortbrengt) kan een doorn in het oog vormen, terwijl sommige veranderingen best meer uitleg konden gebruiken.
Hoewel zeker niet foutloos, brengt Hellraiser: Judgment ons terug naar de franchise die al een hele tijd ontspoord was en dat op zich is al een erg aangename verrassing. Met nieuwe personages en een andere Pinhead-acteur laat het kort een nieuwe wind waaien door de franchise. Hoewel er, met de nieuwe reboot, hier niet zal verder worden gedaan, was het toch leuk te zien dat niet enkel Saw na 10 delen een vervolgvloek weet te doorbreken.
Genre: horror
Jaar: 2018
Regisseur: Gary J. Tunnicliffe
Cast: Damon Carney, Randy Wayne, Alexandra Harris, Heather Langenkamp
Land: USA, UK
Speelduur: 81 minuten
