Wanneer hij terugkeert naar de assen van zijn gevallen thuisland als de Amerikanen een definitief einde aan de Tweede Wereldoorlog hebben gemaakt, is Kōichi Shikishima alles kwijt. Zijn thuis, zijn familie, zijn hoop én zijn eer. Japan is gevallen en hij heeft voor zijn vaderland gefaald. Niet alleen was hij te bang om zijn kamikaze-opdracht te volbrengen, ook bevroor hij op een cruciaal moment waardoor nog meer mensen hun leven lieten tussen de tanden van een monsterachtige eilandbewoner. Kōichi zal er dan ook alles doen om zijn eer terug te winnen. Om zijn land te helpen gaat hij aan de slag als mijnenveger tot hij leert dat de Japanse nachtmerrie nog lang niet gedaan is. Met het wapen waarmee ze Japan op de knieën kregen, hebben de Amerikanen eveneens geëxperimenteerd. Onder invloed van de straling is Godzilla met collosale afmetingen gegroeid en is hij klaar om Japan een volgende slag toe te dienen.
Dé grote verrassing vorig jaar was ongetwijfeld het spektakel Godzilla Minus One: een monsterfilm voor de boeken, die ondanks zijn bescheiden budget erin geslaagd is om de Oscar voor beste visuele effecten te verzilveren. Het wringt dan ook nog steeds om te zien hoe stiefmoederlijk de film werd behandeld in de Vlaamse bioscopen met een wel erg beperkte programmering. Tot zonder enige vorm van waarschuwing deze titel bij Netflix terechtkwam. Hoewel dit absoluut een film is die een bioscoopvertoning verdient, voelde ons tv-scherm zich enorm vereerd om deze hit te mogen afspelen. Superlatieven komen al snel te kort om Godzilla Minus One te beschrijven, dit is echt de apex van monstercinema met een erg sterk verhaal, dat diepgeworteld zit in de geschiedenis van de Japanse cultuur en de origine van Godzilla.
De film biedt meer dan gewoon zo maar een simpel monsterdrama, je bereidt je dan ook best voor op een onvergetelijke bloemlezing van menselijk leed, vastbijtend schuldgevoel en een ultieme wens naar verlossing en absolutie. Kōichi Shikishima zou in elke film een erg menselijk figuur geweest zijn, een ideale belichaming voor de “zonden” die hem blijven plagen en dat alles omringd door een leuke cast.
Zijn wandel doorheen de film mag je gerust inspirerend noemen, met een tragische toets en het toont aan dat een monsterfilm echt wel meer kan zijn dan wat kijken naar hoe een uit de kluiten gewassen hagedis steden in puin legt. Maar laten we nu ook niet te naïef zijn. Hoe geweldig het de menselijke tragedie van een land in heropbouw ook in beeld brengt, hoe heimelijk is Kōichi’s titanische tegenstander toch weer de trekpleister.
De allegorie voor nucleaire verwoesting en de onmacht daar tegenover is er volledig opnieuw, net zoals de nostalgische bombastische prachtsoundtrack die de monsterkoning begeleidt in zijn nietsontziende woede. Ook op designvlak is dit wederom geweldig: zowel de dinosaurus als de kaiju, Godzilla ziet er iconisch uit, de massavernietiging angstaanjagend en de manier waarop zijn rugplaten uit zijn wervelkolom ‘klikken’ ter voorbereiding van zijn ultieme wapen bezorgt je kippenvel. Die Oscar is dan ook meer dan verdiend en het is eigenlijk ongelooflijk om zien, als je er het relatief kleine budget van 12 miljoen dollar naast legt.
Minpunten zijn er nauwelijks. De mindere aspecten zijn terug te brengen op de persoonlijkheden, die wel de mindset van het naoorlogse Japan realistisch neerzetten. Godzilla Minus One is dan ook gewoonweg één van de beste monsterfilms van de 21ste eeuw en als we ons verder beperken tot de wolkenkrabberklasse, dan bevindt die zich zelfs eenzaam en triomfantelijk brullend aan de top.
Genre: kaiju, drama, actie
Jaar: 2023
Regisseur: Takashi Yamazaki
Cast: Ryunosuke Kamiki, Minami Hamabe, Munetaka Aoki, Sakura Andō
Land: Japan
Speelduur: 124 minuten
