De filmindustrie had in 2012 een nieuwe hype. Dacht die toch. Die keer draaide het allemaal rond het romantiseren van rijke mannen en hun kinky seksleven. Maar levert dat ook een goede film op?
Wie zijn sprookjes kent, ziet meteen dat Fifty Shades of Grey weinig meer is dan een young adult-versie – ook al is de film voor een ouder publiek bestemd – van Belle en het Beest, gekruid met een beetje Blauwbaard. Het Beest is nu een rijke snotneusversie van Thomas Crown, het kasteel veranderde in een glazen Trump Tower en het beestachtige werd vertaald naar sadomasochistische seks (met de man in de rol van de sadist) in een ‘geheime kamer’.
Zoals in het sprookje hebben de twee hoofdpersonages slechts een paar karaktertrekken: Anastasia is nieuwsgierig en hunkerend naar seks – begrijpelijk met de nitwits in de buurt – en Grey doet zich geheimzinnig en afstandelijk voor. Van realisme is er geen sprake in Fifty Shades of Grey. De film heeft vooral tot doel ‘afwijkende’ seksuele smaken, het leven van heel rijke mensen en knappe,maar onbereikbare mannen met een duistere zijde te romantiseren zoals Twilight de seksuele verlangens van tienermeisjes wilde romantiseren.
Naast een leeg vat is de film ook nog immens vervelend, ontbreekt er een degelijk slot (da’s voor de sequels) en wordt er geacteerd zoals in de meeste slechte YA-films. Fifty Shades of Grey mocht dan de hype van 12 jaar geleden zijn, de film is weinig meer dan een vervelend en hypocriet YA-sprookje met vrij brave billenkoekseks over een rijke, maar geheimzinnige prins. Wie dit gaat zien, is een idioot. Wees blij dat u dat niet bent. En zelfkritiek mag ook wel. Maar ja, het is mijn job.
Genre: erotiek, romantiek
Jaar: 2015
Regisseur: Sam Taylor-Johnson
Cast: Dakota Johnson, Jamie Dornan, Jennifer Ehle, Marcia Gay Harden
Land: USA
Speelduur: 125 minuten
