De geschiedenis achter 10 To Midnight is wederom zo’n Cannon-verhaal dat de wenkbrauwen doet fronsen. Menahem Golan wist al lang dat Charles Bronson één van de Cannon-paradepaardjes zou worden. Producer Pancho Kohner, die al een aantal films had gemaakt met Charles Bronson, kocht samen met regisseur J. Lee Thompson de filmrechten op van de roman The Evil That Men Do uit 1978 van R. Lance Hill. Alleen verslikte Golan zich in zijn koffie toen hij zag dat hij 200.000 dollar voor de filmrechten zou moeten betalen.
Menahem weigerde om dit bedrag neer te tellen. Het probleem was evenwel dat de film al uitgebreid gepromoot werd op Cannes nog voor dat er ook maar één seconde was gedraaid. Dat gebeurde wel vaker bij Cannon, en daarom ging men eens terug in Los Angeles op zoek naar een verhaal. Lance Hool, die een vriend was van Kohner, stopte hem het scenario Bloody Sunday van William Roberts toe, en zonder er echt naar te kijken had 10 To Midnight onmiddellijk een scenario gevonden. Later zou The Evil That Men Do ook gedraaid worden, maar dan wel met geld van ITC Entertainment.
Charles Bronson, die best wel zin had om ook in de jaren ’80 een filmster te zijn, trok er zich allemaal niet veel van aan. Bronson, die toen al 61 was, onderging plastische chirurgie om er jonger uit te zien en had het volste vertrouwen in J. Lee Thompson, met wie hij al sinds 1976 samenwerkte met films als St. Ives, de aparte western The White Buffalo en het zeer matige Caboblanco. Net als Bronson zou J. Lee Thompson (de gevierde cineast van o.a. The Guns Of Navarone en de originele Cape Fear) één van de trouwe Cannon-medewerkers worden, en naast Bronson-films zou hij ook King Solomon’s Mines met Richard Chamberlain en Sharon Stone doen, wat een regelrechte rip-off was van Raiders Of The Lost Ark.
Echt origineel kun je het verhaal van 10 To Midnight niet noemen, want het is bijna krak hetzelfde als dat van de wraakfilm Death Wish, waarin Bronson op zoek gaat naar een maniak die voor zijn plezier vrouwen doodt. Het is ook geen whodunit-verhaal want al in de eerste minuten krijgen we te zien dat de seriemoordenaar Warren Stacey is, en vertolkt wordt door Gene Davis, die verschrikkelijk veel op Jan-Michael Vincent lijkt. Hij speelt een kantoorklerk die in zijn vrije tijd er alles aan doet om zijn lichaam perfect uit te bouwen, maar er toch maar niet in slaagt om een vrouw aan de haak te slaan.
De creepy nerd krijgt dan ook de inhoud van een koffiekan over zijn kop als hij zijn vrouwelijke collega lastigvalt. De volgende dag mag de vrouw het samen met haar vriendje bekopen, want de twee worden brutaal in een bos afgeslacht. Niemand die vermoedt dat Stacey de dader is, en dus komt hij naar de begrafenis van zijn slachtoffer, waar ook de politiedetective Leo Kessler (Charles Bronson) aanwezig is, en hoort dat de politie op zoek is naar een dagboek. Het moorden houdt niet op, en ondertussen wordt rechercheur Kessler, die eigenlijk liever alles zelf doet, opgezadeld met een nieuwe partner Paul McAnn (Andrew Stevens), die een oogje heeft op Laurie Kessler (Lisa Eilbacher), de enige dochter van Leo.
Eightiesfans zullen het beamen, maar Cannon-films zijn eigenlijk nooit slecht, tenminste niet als pulpcinema je ding is. Toch is 10 To Midnight één van de betere titels uit de immense catalogus van Golan en Globus. Dat komt vooral omdat deze film een perfecte combinatie is van de politiefilm (twee flikken die elkaar niet kunnen uitstaan maar na een halfuur film beste maatjes worden) en een slasher.
De moorden zijn best brutaal, en door de knappe score van Robert O. Ragland, die ook de muziek deed voor Grizzly en Q: The Winged Serpent, krijgt 10 To Midnight een aangenaam John Carpenter-sfeertje. Zoals bijna alle Bronson-films is deze thriller tamelijk vrouwonvriendelijk (en dan blijven we beleefd), maar desalniettemin een absolute must-see.
GENRE: actie
JAAR: 1983
REGISSEUR: J. Lee Thompson
CAST: Charles Bronson, Lisa Eilbacher, Andrew Stevens, Gene Davis, Geoffrey Lewis, Wilford Brimley
LAND : USA
