Onlangs hielp ik een student door voor hem een enquête over mijn filmgedrag in te vullen. Een van de vragen luidde waarom ik graag naar films kijk. Tussen de antwoorden stond: “omdat ik graag lach”. Ik vond het al bij al een nogal vreemde suggestie, maar kijk: wat later ligt 9 Mois Ferme in de dvd-lader en meteen flitst het idee door mijn hoofd dat mensen wellicht dit soort prenten bekijken om eens flink te schuddebuiken.
Bij ons kent geen kat deze Franse komedie, maar in thuisland Frankrijk werd hij maar liefst voor 6 Césars genomineerd waaronder: Beste Film, Beste Scenario, Beste Actrice (Sandrine Kiberlain) en Beste Acteur (Albert Dupontel). Het is trouwens die laatste die ook de regie op zich nam. Ook al is de acteur vooral bekend van zijn rol in de schandaalfilm Irréversible, tapt hij met 9 Mois Ferme toch uit een heel ander vaatje. Frankrijk maakt sinds het fel overschatte Intouchables komische feelgoodfilms aan de lopende band en 9 Mois Ferme is daar eentje van. Soms leuk, maar op het einde toe toch ook een beetje irritant.
Ariane (Sandrine Kiberlain) is een vrouw zonder gevoelens. Deze onderzoeksrechter werkt vijftien uur per dag en is helemaal alleen. Een man in haar leven hoeft niet, het zijn toch allemaal lafaards die weglopen. Op oudejaarsavond loopt het echter mis. De ijskoude vrouw laat zich verleiden tot een drankje en wordt pardoes stomdronken. De dag nadien herinnert ze zich niks meer van het feestje. Nochtans heeft ze daar het en ander mispeuterd, want enkele maanden later blijkt de vrouw zwanger te zijn. De ontredderde vrouw gaat op onderzoek uit. Wie zou de vader kunnen zijn? Alle sporen leiden naar Bob Nolan (Albert Dupontel), een moordenaar die de oogballen van zijn slachtoffers opeet.
Tja, het scenario zou inderdaad niet misstaan op één andere Nacht Van De Wansmaak, gelukkig is het resultaat minder erg dan je zou verwachten. Integendeel, het eerste halfuurtje is zelfs ronduit hilarisch en dat valt hoofdzakelijk te danken aan de knappe vertolking van ijskonijn Sandrine Kiberlain. De rest van de cast doet het wat minder, vooral Dupontel durft zich bezondigen aan overacting. Wie goed oplet kan een leuke cameo van Terry Gilliam zien. Deze komedie is een onderhoudend Frans niemendalletje die je de dag nadien bent vergeten, maar zoals we hebben gezegd in het begin: soms dient film louter om eens de lachspieren te masseren, niet?
Genre: komedie
Jaar: 2013
Regisseur: Albert Dupontel
Cast: Sandrine Kiberlain, Albert Dupontel, Philippe Uchan
Land: Frankrijk
Speelduur: 82 minuten
