Een mens wil over alles macht hebben, zeker over de almachtige ruimte. De race naar de maan was een bikkelharde strijd tussen de voormalige Sovjet-Unie en Amerika. Het waren de Russen die erin slaagden om voor het eerst in 1961 een bemande ruimtevlucht te lanceren.
Een pijnlijke doorn in het oog van de Amerikanen. Om alles goed te maken, en vooral om het prestige op te krikken, beloofde John F. Kennedy dat vóór het eind van de jaren 60 een Amerikaan voet zou zetten op de maan. Een belofte die hij door een fatale kogel in Dallas niet kon waarmaken en waardoor het in de schoenen werd geschoven van het nieuwe Amerikaanse staatshoofd Richard Nixon. Hoewel nu hip, lagen de Amerikanen helemaal niet wakker van de NASA. Ze hadden net een vermoorde president ten grave gedragen en bovendien zaten ze ook nog eens opgescheept met de trieste Vietnamoorlog waaraan maar geen einde bleek te komen.
Neil Armstrong, Buzz Aldrin en Michael Collins gingen in 1969 de geschiedenis in als de drie eerste mensen die een paar voetstappen op de maan mochten zetten. Het filmpje waarin Armstrong de Amerikaanse vlag neerplant en de legendarische woorden “That’s one small step for a man, one giant leap for mankind” zegt zijn al even legendarisch. Toch beweren heel wat kwatongen dat het allemaal opgezet spel was en dat de legendarische beelden gewoon in een Hollywood-studio zijn opgenomen. Fake news dus. To The Moon vertelt het echte verhaal, of zoiets toch…
Waarom men beslist heeft om de film bij ons uit te brengen als To The Moon in plaats van de originele titel Fly Me To The Moon mag de alom bekende Joost weten, feit is dat deze beslissingen nooit in het voordeel van de marketing van een film spelen. En zeggen dat goede marketing nu net het onderwerp is van dit romantisch drama.
Kelly Jones (Scarlett Johansson, die zelf ook geld in de film stak) is een gewiekste dame die het goed kan uitleggen. Een droomvrouw, denkt Moe Berkus (Woody Harrelson) die in opdracht van de Nixon-regering ervoor moet zorgen dat iedere Amerikaan weer wild loopt van de NASA. Een kolfje naar Kelly’s hand, maar minder leuk voor Cole Davis (Channing Tatum) die de goedgebekte blondine als een lastpak ziet.
To The Moon is eindelijk nog eens een Amerikaanse film die ervoor kiest om een ouderwets verhaal te vertellen. Helaas is To The Moon wel geen Oppenheimer en daar zit het flauwe script van Bill Kirstein en Keenan Flynn voor veel tussen. Natuurlijk zie je in deze veel te heroïsche film de klassieke geschiedenisbeelden waar ieder doorsnee kijker op hoopt, maar bovenal is dit een veel te voorspelbare romcom met een routineuze Scarlett Johansson die het gras onder de voeten wil maaien van Channing Tatum. Daartussen zit ook nog Woody Harrelson met een schurkenrol zoals we het hem al vaker hebben zien doen, en jammer genoeg beter.
Naast het melige aspect zijn er ook de net iets te grote toevalligheden waardoor To The Moon degoutante Disney-trekjes krijgt. Karakters die veel te stereotiep zijn zoals Jim Rash als de homofiele Lance Vespertine die net iets te veel op kapper Albert uit Gert & Samson lijkt. We hadden eerlijk gezegd nooit verwacht dat we dit soort dingen anno 2024 nog zouden zien. Regisseur Greg Berlanti, die vooral bekend is van Dawson’s Creek vindt dat zoiets wel moet kunnen met alle tenenkrommende gevolgen vandien. Komt daarbij dat To The Moon met zijn 130 minuten veel te lang duurt. Zo heb je uiteindelijk een matige, weliswaar mooi gemaakte film waarvan je op het einde van het jaar niet eens meer weet dat je hem gezien hebt.
Genre: drama, avontuur
Jaar: 2024
Regisseur: Greg Berlanti
Cast: Scarlett Johansson, Channing Tatum, Jim Rash, Anna Garcia, Donald Elise Watkins, Noah Robbins, Colin Woodell, Christian Zuber, Nick Dillenburg, Ray Romano, Woody Harrelson
Land: USA
Speelduur: 132 minuten
