Swallow van de Amerikaanse scenarist/regisseur Carlo Mirabella-Davis is beslist een onvervalste verrassing. Na de kortfilm Knife Point en documentaire The Swell Season, pakt de filmmaker uit met Swallow, zijn langspeelfilmdebuut. Hij bewijst een groot opkomend talent te zijn. In Swallow poot hij zijn camera neer in een heel luchtig glazig droomhuis met zwembad en een adembenemend uitzicht op de rustige robuuste natuur, uptown ruraal New York. Het designinterieur lijkt weg gescheurd uit een Vogue-living tijdschrift. De dame des huizes is Hunter, een frêle, bijna porseleinen jonge blondine met een poppengezichtje en een lichaam met de juiste vormen en maten.
Ze is net gehuwd met Ritchie, een rijkeluiszoon die pas het welvarend familiebedrijf van zijn vader heeft overgenomen. Hun relatie is harmonieus en alles lijkt perfect. Wat kan een mens eigenlijk nog meer verlangen? Een opvolger voor het familieconcern natuurlijk en wanneer Hunter zwanger blijkt te zijn, is the sky meteen de limit. Ze wordt overbeschermd en duchtig in de watten gelegd door haar snob-echtgenoot en zijn veeleisende bourgeois-ouders.
Maar achter de uiterlijke top-schoonheid, schuilt een gitzwart mysterieus geheim. Ritchie is toegewijd aan de firma en weinig thuis. Hunter verveelt zich te pletter en zit dagelijks psychisch te verkommeren middenin haar opgeblonken steriele designmeubelen. Ze voelt zich een speeltje van de hoogst egocentrische familie die haar daarenboven negeert, verwaarloost en domineert. Je zou van minder tilt slaan. Haar schreeuw om aandacht en respect concretiseert ze in pica-gedrag. Ze ontwikkelt een zucht naar het consumeren van eigenlijk niet eetbare zaken zoals aarde, glazen knikkers, prikbord punaises, veiligheidsspelden, batterijen, enz.
Uiteraard brengt ze daardoor haar gezondheid en deze van de baby ernstig in gevaar. Wanneer haar afwijkende eetgedrag door de familie wordt ontdekt, slaan de stoppen door en worden er meteen ernstige maatregelen genomen. Pica heeft doorgaans echter een pedagogische, psychische en sociaal-relationele oorzaak gecorreleerd aan de ontwikkelingsfase bij heel jonge kinderen. Hunters vreemde en oncontroleerbare obsessie verbergt dus duidelijk een groter en verschrikkelijk geheim, maar welk?
Swallow is een heel sterk onderbouwde, Hitchcockiaanse psychologische thriller met een opvallende esthetische en visuele look. De gestileerd geënsceneerde setting, decors en kleding met jaren 50-vintage-tintje gedept in een heerlijk snoepkleurenbad zijn geïnspireerd op het fascinerende oeuvre van de drie befaamde en invloedrijkste New Yorkse fotografen: Tina Barney, Philip-Lorca diCorcia en Gregory Crewdson.
Om deze meta-gemodelleerde leefwereld geloofwaardig over te brengen naar het kritische publiek, deed Davis beroep op DOP’er Katelin Arizmendi die met een vakkundige mix aan alle denkmogelijke camerastanden en indringende close-ups tekent voor een ongeziene huzarenstunt die de prent meteen een fiks claustrofobisch gevoel meegeeft. Het apart verhaal puurde regisseur Davis dan weer uit de ervaringen van zijn grootmoeder, maar een verbluffend ingenieuze zet is beslist dat de talentvolle cineast het verhaal opsplitst in twee aparte delen.
In het eerste constituent krijg je op een heel originele en visueel indrukwekkende manier alle componenten aangeboden, inherent ingenieuze thrillers doch doordacht omsluierd met een metaforische voile. Davis slaagt er trouwens in om de spanning en de nieuwsgierigheid ten top te drijven.
In het tweede gedeelte krijg je op een perfect gedoseerde manier de onderliggende psychologische, sociale en traumatische achtergrondinformatie voorgeschoteld van Hunters gedrag, die uiteindelijk fulmineren in een climax-ontknoping. Regisseur Carlo Mirabella-Davis (een toepasselijke mondvol) mag bovendien Haley Bennet (Thanks You For Your Service, The Girl On The Train) op beide knieën bedanken voor de bijzonder overtuigende en intrigerende manier waarop ze het aanvankelijk gedomineerde, verwaarloosde, geobsedeerde en vervolgens ontnuchterde en ontvoogde hoofdpersonage neerzet (ze werd voor haar sublieme vertolking trouwens meermaals bekroond op diverse filmfestivals).
Spijtig in dit ongewoon, creatief en ijzersterk debuut is het cartooneske personage van Hunters echtgenoot dat bovendien bereslecht gestalte wordt gegeven door Austin Stowell die te zien was in de miniserie Catch-22 en het wansmakelijke vehikel Fantasy Island. Ofschoon dit minpuntje viel Swallow op diverse filmfestivals in de prijzen. Meer dan terecht want deze een klasse-thriller is er een om gulzig ‘door te slikken’.
Genre: thriller
Jaar: 2019
Regisseur: Carlo Mirabella-Davis
Cast: Haley Bennett, Austin Stowell, Elizabeth Marvel, David Rasche, Denis O’Hare
Land: USA, Frankrijk
Speelduur: 94 minuten
