Grote filmliefhebbers kan je mijn ouders niet meteen noemen, maar toch weerklonk de naam van Elizabeth Taylor thuis af en toe. Niet omdat ze onder de indruk waren van haar acteerprestaties, maar haar liefdesleven en vele huwelijken waren vele decennia lang voer voor de roddelboekjes. Er was dan ook geen ontsnappen aan.
Ook in de documentaire Elizabeth Taylor: The Lost Tapes vormt Taylor’s amoureuze brokkenparcours de hoofdmoot, al komen niet alle 7 echtgenoten uit de 8 huwelijken aan bod. Van de laatste 2 in de rij, John Warner en Larry Fortensky, is er geen sprake. Regisseuse Nanette Burstein (The Kid Stays in the Picture) baseerde zich namelijk vooral op een aantal recent ontdekte audiotapes met vele uren aan interviews die Times-journalist Richard Meryman in de jaren ’60 afnam ter voorbereiding van een boek. Ze illustreert Taylor’s woorden rijkelijk met archiefbeelden, krantenartikels, setfoto’s en filmfragmenten uit de eerste helft van haar carrière.
De 100 minuten durende docu start wel aan het prille begin met het debuut van een piepjonge Elizabeth Taylor in Lassie Come Home. Een rol die ze puur dankzij haar uitstraling en sprankelende ogen wist te versieren, aan een screentest werd ze nooit onderworpen. Haar carrière vertrok meteen in vliegende vaart, al legde het strenge contract bij MGM en het studiosysteem de ambitieuze actrice wel aan banden. Pas nadat ze niet meer naar de pijpen van de MGM-bonzen moest dansen, volgden de artistieke uitschieters zoals Cat on a Hot Tin Roof, Suddenly, Last Summer, Cleopatra en Who’s Afraid of Virginia Woolf? en werden de prijzenkast gevuld met Oscars en andere beeldjes.
Het noodlot spaarde Taylor ook niet. Zo stond ze samen met James Dean op de set van Giant ten tijde van zijn fatale ongeval, kwam haar derde echtgenoot Mike Todd om het leven bij een vliegtuigongeluk en moest ze goede vriend Rock Hudson afgeven aan de gevolgen van HIV. De dood van haar dierbare collega spoorde Taylor aan om zich vanaf de jaren ’80 volop in te zetten voor de goede zaak en fondsen in te zamelen voor het AIDS-onderzoek. Taylor was gedurende haar ganse leven heel close met de homogemeenschap en trok vaak met o.a. Roddy McDowall en Montgomery Clift op. Alleen bij haar gay vrienden kon ze zichzelf zijn en was er geen sprake van angst of verleiding.
Door de geluidsopnames als fundament te gebruiken, voelt Elizabeth Taylor: The Lost Tapes heel intiem aan. Het leek alsof we in de kamer zaten met het icoon en aandachtig luisterden naar zowel haar hoogte- als dieptepunten. De actrice stelde zich in de interviews kwetsbaar op en leek geen onderwerp uit de weg te gaan. Tegelijkertijd zorgen de tapes er ook voor dat het een eenzijdige benadering is en we haar waarheid als algemene waarheid moeten aanvaarden. Korte snippets uit interviews met de vernoemde personen vormen het enige weerwoord.
Burstein comprimeert Taylor’s verhaal ook tot een speelduur van slechts 100 minuten. Op zich de ideale lengte voor een film of docu, maar een miniserie was hier misschien wel op zijn plaats geweest. Die had ruimte geboden voor een beter evenwicht tussen de persoonlijke besognes en de filmcarrière, om alle echtgenoten te belichten en over de tweede helft van haar leven wat meer te vertellen dan enkel haar inzet tijdens de AIDS-crisis.
Desalniettemin levert Burstein met Elizabeth Taylor: The Lost Tapes een openhartig en informatief portret af van één van de eerste echte Hollywood-celebrities. Niet alleen verplichte kost voor de fans, maar voor elke filmliefhebber met een gezonde interesse in de geschiedenis van het medium en van Elizabeth Taylor in het bijzonder.
Genre: documentaire
Jaar: 2024
Regisseur: Nanette Burstein
Cast: Elizabeth Taylor
Land: USA
Speelduur: 100 minuten
