PALE RIDER 

Clint Eastwood zullen we ons het best herinneren als de iconische Dirty Harry of als cowboy. Gek genoeg kreeg Eastwood op een rijpere leeftijd een allergie voor paarden, wat verklaart waarom hij na The Outlaw Josey Wales uit 1976 nog negen jaar zou wachten vooraleer hij voor weer in het zadel kroop. Pale Rider werd meteen ook de laatste Clint Eastwood-western waarin hij het type rol speelt dat van hem zo’n grote filmster maakte: een naamloos personage, net zoals hij dat in de Man Without A Name-trilogie van Sergio Leone deed. De film werd een enorm succes, en zelfs de western die in de eighties het meeste geld opbracht, en ook al weet het geen kat, kreeg hij in 2007 een soort van remake als Missionary Man met Dolph Lundgren. Eastwood moest er wel iets voor over hebben want toen een paard waarop hij reed door dun ijs zakte en hem voorover wierp, liep hij een ontwrichte schouder op.

In Pale Rider is Eastwood een predikant, maar wel één die je beter niet kwaad krijgt. De film speelt zich af in de periode waarin iedere Amerikaan zijn geluk beproefde als golddigger. De Carbon Canyon is een goudmijnkamp in de heuvels van Californië waar Coy Lahood (Richard Dysart) de plak zwaait, ook al laat hij al het vuile werk opknappen door zijn zoon Josh (Chris Penn) en Club (Richard Kiel die voor eeuwig en altijd bekend zal blijven als Jaws uit de James Bond-films). Iedereen gaat uit de weg voor de brute Lahood, behalve een bende boeren die een concessie hebben en weigeren om hun woonplaats – waar uiteraard veel goud te vinden is – zo maar af te staan.

De bende van Lahood gedraagt zich als een bende wilde barbaren, inclusief veel dierenleed, ook al zie je net iets te duidelijk dat de afgeknalde hond gewoon een pluchen beest met wat rode verf erover is. Net op het moment dat de jonge Megan (Sydney Penny) haar trouwe viervoeter begraaft, prevelt ze een gebed en vraagt ze God om een mirakel. En jawel, in de verte komt Eastwood op een wit paard aangehuppeld.

Pale Rider is net als het personage van Eastwood vrij ingetogen. In het laatste halfuur wordt het wel brutaal en worden de westernfans op hun wenken bediend, maar doorgaans is deze door Eastwood zelf geregisseerde western eerder sober. Over zijn personage weten we niks, behalve dat hij met plezier de rol van barmhartige samaritaan op zich neemt. Af en toe is Pale Rider een tikkeltje te godvruchtig, maar als je alle gebedjes uit deze net geen twee uur durende western schrapt dan heb je nog een zeer leuke film over die de moeite loont, en op hetzelfde platform mag staan van de Eastwood-classics uit de seventies.