Dat Julia Roberts de mooiste glimlach heeft willen we best geloven, waarom zou je anders een film maken met haar die de titel Mona Lisa Smile heeft. Dat ze een schitterende actrice is, trekken we ook niet in twijfel. Erin Brockovich zegt genoeg. Helaas heeft de actrice uit Atlanta een filmparcours uitgestippeld dat vol met blutsen en builen zit.
Films waarvan je je afvraagt: “waarom doe je dit nu?”. Ze zijn niet allen slecht. Closer en The Pelican Brief werken prima, Pretty Woman is in zijn stijl een weergaloze klassieker en zelfs haar rol als Tinkerbell in Spielbergs Hook is charmant. Sleeping With The Enemy is de ergste in zijn soort, een film die niet meer om handen heeft dan “we hebben Julia Roberts kunnen strikken”.
Een draak van een film die werd neergesabeld door iedere criticus met wat zelfrespect (ook door Roger Ebert), maar die het aan de kassa’s ontzettend goed deed. In eigen land versloeg deze flauwe thriller Alien aan de box-office en in Indië werd de film zelfs vijftien (!) keer aan een remake onderworpen. Vanonder de torenhoge stapel dvd’s pikten we deze film uit 1991 nog eens uit om te zien of de film met de jaren iets beter is geworden. No way Jose!
Kort door de bocht genomen (soms doen we dat wel eens) kun je de film in drie zinnen samenvatten zonder dat je er iets van mist. Vrouw krijgt slaag. Vrouw loopt weg. Echtgenoot gaat haar achterna. Hiermee heb je jezelf anderhalf uur extra tijd geschonken, maar laten we eens kijken wat Sleeping With The Enemy zo slecht maakt. Veel positief valt er overigens niet over te zeggen behalve dat la Roberts er charmant uitziet, maar we zien vooral een actrice wiens acteercapaciteiten volledig onbenut zijn gebleven.
Zonder twijfel is dat de schuld van regisseur Joseph Ruben, die ons ook al The Stepfather aansmeerde, een film die in hetzelfde vaarwater zit van Sleeping With The Enemy. Roberts acteert trouwens zeer weird in deze film. Een tijdje dachten we dat Roberts een blinde vrouw vertolkte, omdat ze nooit echt in de camera kijkt, maar hoe verder de film vordert hoe meer je begrijpt dat Ruben, die na Money Train helemaal kopje onderging, gewoonweg geen goed regisseur is.
Het camerawerk is ronduit lelijk en in het begin van de film lijkt het van een Hallmark-niveau te zijn. Op Roberts na zijn het stuk voor stuk slechte acteurs, zo overtuigt Patrick Bergin (die eigenlijk veel op Kevin Kline lijkt) geen seconde als de echtgenoot met losse handjes. De rest van de wereld moet dat blijkbaar ook gezien hebben, want nadien ging het voor de man bergaf en eindigde hij in de BBC-soap Eastenders.
De thriller is ook een samenraapsel van belachelijke vondsten, zo kan je Julia Roberts niet als man vermommen door haar een snor op te plakken. Scenariovondsten die te gek zijn voor woorden, wie loopt er weg van haar agressieve echtgenoot, maar gaat eerst nog eens naar huis om het haar kort te knippen en de trouwring door de plee te spoelen? Alleen personages in Sleeping With The Enemy.
We gebruiken het woord thriller ook alleen maar om wat variatie in onze woordenschat te brengen, want de film is op twee scènes na geen seconde spannend en dan nog overdrijven we. Ruben probeert er trouwens nog een romantisch boeltje van te maken door de weggelopen echtgenote een nieuwe love interest te geven, maar ook dat loopt faliekant af. Het enige wat we onthouden is het pienter gebruik van de Symphonie Fantastique van Hector Berlioz en natuurlijk die glimlach!
Genre: drama
Jaar: 1991
Regisseur: Joseph Ruben
Cast: Harley Venton, Kyle Secor, Julia Roberts, Claudette Nevins, Kevin Anderson, Nancy Fish
Land: USA
Speelduur: 94 minuten
