De forsgebouwde en wat sjofele Julio Cesar is bijna veertig en woont nog steeds bij zijn Colombiaanse moeder, een door het leven getaande dame met een ontzagwekkende persoonlijkheid. De twee delen alles: een huis vol herinneringen, het beetje geld dat ze verdienen als drugsdealers, gevoelens, wensen, dromen en hun passie voor salsa- en merengue-avonden. Ze leiden een bestaan aan de rand van de maatschappij, maar hun intrigerende mutuele liefde is zowel symbiotisch als verstikkend.
Hun jarenlange sensibele en kwetsbare balans dreigt abrupt te worden verstoord door de komst van Ines, een Colombiaans meisje dat net haar eerste reis als drugssmokkelaar achter de rug heeft. Dit niet zo conventioneel amalgaam is het startpunt van Enrico Maria Artale’s nieuwe film El Paraíso die vorig jaar grote ogen zette in de Orizzonti-sectie van het filmfestival van Venetië en er (terecht) werd bekroond met de begeerde prijs voor het Beste Originele Scenario.
El Paraíso is geen alledaags liefdesverhaal tussen een moeder en haar zoon, maar een meeslepende en intrigerende tragedie die haar ‘helden’ onderdompelt in de wisselende nuances van hun meest intieme emoties, van tederheid tot geweld en die op verschillende manieren de dynamiek van het Oedipus-complex weerspiegelt. Het is een bijna mythische verhaal over een bloedband, een controversiële liaison die aangrijpend wordt verteld op de indringende cadans van salsa, merengue én het snuiven van cocaïne.
Hoewel de film flirt met een incestueuze ondertoon is het eerder de taal en het ritme die een centrale rol spelen in het grauwe universum van regisseur/scenarist Maria Enrico Artales die zich al eerder liet opmerken via de speelfilm Il Terzo Tempo, de documentaire Saro en onlangs de televisieserie Django met Matthias Schoenaerts in de titelrol als de vastberaden gunslinger.
El Paraíso is een klein, heel intens en emotioneel uitdagend Italiaans auteursdrama dankzij de krachtige emotionele diepgang, de realistische compromisloze aanpak, de soliede regie, het biologerende script en de uitstekend geschetste grimmige sfeer van de Romeinse buitenwijken waar criminaliteit, armoede en sociale isolatie centraal staan. Deze troosteloze setting draagt trouwens bij tot de emotionele intensiteit van de film en onderstreept de uitzichtloze situatie waarin de zoon en zijn moeder zich bevinden.
Filmmaker Artale kiest bovendien voor een visuele stijl die wordt gedomineerd door niet alleen levendige kleuren, maar ook door vloeiend aaneengeschakelde en onverhulde camerabeelden, voornamelijk tijdens de scènes waarin het dansen een grote rol speelt. De talrijke temperamentvolle pas de deux van het maverick-tweespan fungeren als een vorm van escapisme voor de personages, maar tegelijkertijd staan ze ook symbool voor de wanhopige pogingen om grip te krijgen op hun chaotische levens.
Tel daarbij de ronduit briljante vertolkingen van Edoardo Pesce als de dolende zoon en Margarita Rosa de Francisco – in onze contreien niet zo bekend, maar in Colombia een aanbeden diva – in de huid van de doorleefde en losgeslagen matras familias en de prachtige soundtrack met parelsongs van Julio Jaramillo, Nicolas Jaar, Ismael Miranda en Margarita en Rocío Duarte en je hebt een rauw drama dat de kijker uitdaagt om mee te voelen met de karakters van vlees en bloed en hun onontkoombaar lot, terwijl het tegelijkertijd vragen stelt over de aard van liefde en vrijheid. Ondanks de zware thematiek is El Paraíso een film die lang blijft nazinderen en het absoluut verdient om gezien te worden.
Genre: drama
Jaar: 2023
Regisseur: Enrico Maria Artale
Cast: Edoardo Pesce, Margarita Rosa de Francisco, Maria del Rosario, Gabriel Montesi
Land: Italië
Speelduur: 106 minuten
