De film, gebaseerd op het boek Jackie loves Johner ok? van schrijver Neville Thompson, draait rond Jackie en Clotaire. We volgen ze doorheen de jaren, vanaf hun schooltijd in de jaren ’80 waar ze elkaar voor het eerst ontmoeten. Zij is niet op haar mond gevallen en oogt als een ijverige leerlinge en hij is de stoere rebel die voor zichzelf al snel uitgemaakt heeft dat school voor hem niets is. Maar éénmaal zij hun opgetrokken muur ietwat laten zakken voor elkaar, komen de eerste romantische vonken naar boven. Zoals het past in een klassiek opgebouwd liefdesverhaal komen er obstakels op hun liefdesweg.
Bij Clotaire is dat in de figuur van La Brosse (een op routine acterende Benoît Poelvoorde). Door zijn activiteiten voor La Brosse en daaruit volgend gevangenschap groeien Jackie en Clotaire verder uit elkaar. Maar na jaren van gevangenschap heeft Clotaire de wil om Jackie terug op te zoeken. Dat zij in de tussentijd getrouwd is, vormt een extra obstakel op zijn weg om haar terug voor zich te winnen.
De jongere versies van Jackie (Mallory Wanecque) en Clotaire (Malik Frikah) dragen de film. Je gelooft als kijker die groeiende romance tussen de twee. Mallory Wanecque kan met één blik zoveel zeggen. Hoe dat Malik Frikah zo naturel zijn personage kan switchen van stoere rebel naar verborgen romantische ziel komt sterk en naturel over . Die sequenties waarin de eerste liefdesvonken naar boven komen, zijn misschien wel de mooiste scènes van de film . Eén scène steekt daar met kop en schouders boven uit: visueel maar ook doordat de makers net niet doen wat je zou verwachten. Het hart van de film klopt geweldig bij de jonge versies van Jackie en Clotaire .
Maar dat hart klopt spijtig genoeg niet even hard doorheen de tweede helft van de film met de volwassen Jackie (Adèle Exarchopoulos) en Clotaire (François Civil). Op één dialoog op het einde na die er eigenlijk geen is. Dat soort frisse ingehouden scènes zitten te weinig in de film. Het overheersende gevoel na het zien van de film was dat de regisseur zichzelf en zijn team soms te weinig intoomde. Het moet er allemaal flashy uitzien. Met een mooie verpakking is er niets verkeerd . Maar na 5 keer eenzelfde draaiend camerabeeld achter elkaar heb je het als kijker wel even gehad. Het in toom houden van alle visuele tierlantijntjes zou naar mijn gevoel meer ruimte en meer zuurstof gegeven hebben aan de rauwe romantische gevoelens van de hoofdpersonages.
Hier had een ontroerend romantisch verhaal in gezeten, maar dat komt er spijtig genoeg niet volledig uit.
Genre: Drama, komedie
Jaar: 2024
Regisseur: Gilles Lellouche
Cast: Adèle Exarchopoulos, François Civil, Benoît Poelvoorde
Land: Frankrijk, België
Speelduur: 161 minuten
