Dezer dagen is de roadmovie Two-Lane Blacktop van Monte Hellman opgenomen in het fameuze boek 1001 Films, maar toen de film uitkwam was dat toch eventjes anders. De titel werd alleen maar in New York vertoond, en dat maar gedurende één week, en dat had alles te maken met een stoelendans bij Universal. De nieuwe CEO had geen oren naar de films die werden gemaakt onder goedkeuring van zijn voorganger waardoor een aantal titels op de schroothoop belandden waaronder The Hired Hand van Peter Fonda, The Last Movie van Dennis Hopper, Diary of a Mad Housewife van Frank Perry en deze Two-Lane Blacktop.
Monte Hellman was net zoals zo vele Amerikaanse cineasten geïnspireerd geraakt door Easy Rider, en het was zijn bedoeling om met zijn film de Nicholson-klassieker te gaan overtreffen. Helaas was dat gemakkelijker gezegd dan gedaan. Achteraf bekeken is Hellman daar misschien zelfs in geslaagd, artistiek toch, maar zeker niet financieel.
Problemen waren er in ieder geval genoeg. Allereerst was er het script van Will Corry. Toen de man op voorhand het bedrag kreeg voor zijn script, kocht hij er een zeilboot mee en verdween hij met de noorderzon. De studio kon niet anders dan iemand anders inhuren, en met Rudy Wurlitzer had men een ideale keuze gevonden want de man had iets met hippie-vrijbuiters, getuige zijn volgende werk: Pat Garrett and Billy the Kid van Sam Peckinpah uit 1973 met Kris Kristofferson en Bob Dylan. Verwacht je echter niet aan geitenwollensokken-geleuter, deze film is er één over vrijheid en het symbool daarvoor is de wide open road, en dan vooral de U.S. Route 66 tijdens het pre-Interstate Highway tijdperk waardoor de film een echte tijdscapsule is.
Het volgende euvel werd een geïnteresseerde studio vinden, maar uiteindelijk hapte Universal toe op voorwaarde dat Monte Hellman onder de limiet bleef. De studio stelde -jawel- Kris Kristofferson voor maar Hellman vond hem te oud. Het enige wat van het Universal-voorstel overbleef was het gebruik van zijn superhit Me and Bobby McGee. Toen Hellman langs de Sunset Boulevard reed, merkte hij een affiche op van James Taylor die zijn eerste album aan de man probeerde te brengen, en overtuigd door zijn charisma vroeg Hellman aan de countryzanger of hij zin had om mee te doen. Dat was geen probleem omdat men ook al Dennis Wilson, de drummer van de Beach Boys, had gecast.
Tayler speelt The Driver die net als The Mechanic (Wilson) een autofreak is die met een oude opgefokte Chevy door het zuidwesten van de VS rijdt, samen zijn ze op zoek naar andere auto’s om mee te racen. Hun auto is hun leven en ze spreken alleen met elkaar wanneer dat nodig is. Onderweg pikken ze een (anoniem) tienermeisje op die meegaat. Een fantastische rol van Laurie Bird die het als tiener nooit gemakkelijk had en opkeek naar Hollywood-sterren. Ondanks haar talent zou ze nadien nog maar in twee films spelen, Cockfighter (1974) en Annie Hall (1977), om zich twee jaar later in New York van het leven te beroven. De drie ontmoeten er G.T.O, een man van middelbare leeftijd en er wordt besloten om een race naar Washington, D.C. te maken waarbij de winnaar de auto van de verliezer krijgt.
De rol van GTO was voor Warren Oates, overigens de enige uit de hoofdcast die acteerervaring had, ook al zie je in een klein rolletje ook Harry Dean Stanton als homofiele lifter. Two-Lane Blacktop is een echte roadmovie in de geest van Jack Kerouac. Mensen die lak hebben aan elke vorm van regels en alleen maar in hun eigen vrijheid geloven. Maar je krijgt ook een groot deel van Amerika te zien dat nu niet meer bestaat, en daardoor alleen is Two-Lane Blacktop een unieke filmervaring. Destijds compleet genegeerd, de mythe zegt zelfs dat James Taylor tot op heden nog nooit de film heeft gezien, maar zonder enige twijfel toch één van de te ontdekken titels uit de jaren 70-cinema.
GENRE: drama, roadmovie
JAAR: 1971
REGISSEUR: Monte Hellman
CAST: James Taylor, Warren Oates, Laurie Bird, Dennis Wilson, Harry Dean Stanton
LAND : USA
