Filmmaker Christina Vandekerckhove hoefde niet ver te zoeken naar de perfecte score voor haar eerste fictiefilm: muzikant Stijn Ylode De Gezelle is al vele jaren haar partner, zowel thuis als op het werk. Ook De Gezelle deed ideeën op dicht bij huis:
Mijn grootste inspiratie kwam voort uit de hechte band met onze kinderen en de tomeloze drive van Christina tijdens de draaiperiode van de film.
Milano: broos en baanbrekend
In Milano probeert alleenstaande vader Alain (Matteo Simoni) zijn dove zoon Milano (Basil Wheatley) een beter leven te geven dan hij zelf ooit gehad heeft. Ondanks de beste bedoelingen worden zijn onmacht en falen zichtbaar. De vader-zoonrelatie komt onder druk te staan wanneer Milano zijn biologische moeder wil ontmoeten.
Net zoals Vandekerckhoves bekroonde documentaire Rabot roept haar fictiedebuut op tot mildheid. Bovendien is Milano de eerste Vlaamse langspeelfilm waarin een dove acteur de hoofdrol speelt en Vlaamse Gebarentaal prominent aanwezig is op het scherm. Zo demonstreert Vandekerkhove de kracht van film om verhalen onder de aandacht te brengen die anders ongehoord blijven.
In een film waarin geluid – en het gebrek eraan – zo centraal staat, verdient ook de score een plaats in het voetlicht. Een plaats tussen de hoofdrolspelers zelfs, volgens regisseur Christina Vandekerckhove:
Ik wou muziek die op zich stond, als een personage. Muziek die zich ook laat blenden met de regen en de wind. Waarmee we de stiltes harder voelen. Stuwend en niet zich verstoppend achter beelden. En daar is Stijn Ylode De Gezelle fantastisch in geslaagd.
Stem, synths en strijkers
Vandekerckhove en componist Stijn Ylode De Gezelle zijn dan ook niet aan hun eerste samenwerking toe. De Gezelle schreef eerder al muziek voor Rabot (2018), de kortfilm Mia (2020) en de door Vandekerckhove geregisseerde episode Stella van de vrt-reeks Lockdown. Dat de twee al jaren een koppel vormen, draagt enkel bij tot hun harmonieuze partnerschap. Stijn Ylode De Gezelle componeerde zijn muziek op basis van het scenario. Zijn score viel, net zoals bij hun vorige samenwerkingen, heel organisch samen met de uiteindelijke beelden.
De Gezelle bouwde de muziek voor Milano op in drie lagen: het verleden, het heden en een overschouwende stem. De strijkers en de blazers, met hun klassieke vorm, refereren naar het verleden. Net zoals bij onze herinneringen zijn de trivialiteiten van het moment vervaagd en blijft enkel een stevig steunpunt over, waarop de luisteraar kan terugvallen. De synths vertegenwoordigen het nu: emotioneel en impulsief, zoals een spontane reactie. Tot slot kunnen de vrouwenstemmen als een Grieks koor op verschillende manieren een scène betreden en verlaten: nu eens bekritiserend of spottend, dan weer enthousiast of zoekend, maar ook louterend en zalvend. Ze zijn onverbiddelijk, maar door hun mysterieuze alwetendheid ook troostend.
Met zijn score voor Milano stelt Stijn Ylode De Gezelle zijn veelzijdigheid als muzikant tentoon. Zijn combinatie van strijkers en synths doet soms denken aan cellist Oliver Coates’ weemoedige score voor Aftersun (Charlotte Wells, 2022), maar is op andere momenten dan weer ronduit dansbaar.
Over Stijn Ylode De Gezelle:
Stijn Ylode De Gezelle schreef een stukje Belgische muziekgeschiedenis als zanger/gitarist van de legendarische band Madensuyu. Vijfentwintig jaar lang zette hij samen met drummer Pieterjan Vervondel hun eigenzinnige Belgische noiserock op de kaart. Het duo bracht vijf albums uit: Adjust We (2005), A Field Between (2006), D Is Done (2008), Stabat Mater (2013) en Current (2018). De Gezelle werkte ondertussen ook als geluidstechnicus voor verschillende theatergezelschappen, en als sounddesigner en componist voor diverse dans- en theaterproducties, onder meer Pubers bestaan niet van Ontroerend Goed (2008) en Invisible van Kabinet K (2018).
