Toen de legendarische Hollywood-filmstudio MGM bekend maakte dat Steve Martin de beige regenmantel zou aantrekken van de hilarische inspecteur Clouseau in het zoveelste doch nieuwe Pink Panther-avontuur, fronsten menige roze panter-liefhebbers begrijpelijk de wenkbrauwen. De eigenlijk toen al heel lang pensioengerechtigde ‘komiek’ met de zilveren haardos trad hiermee in de voetsporen van de in 1980 overleden, maar nog steeds populaire rasacteur Peter Sellers (Dr. Strangelove, The Party, The Prisoner of Zelda, Murder by Death en vooral Hal Ashby’s onvergetelijke meesterwerk Being There).
Gelet op Martins dubieus komisch talent, denk maar aan een lange reeks van wellicht grappig bedoelde miskleunen zoals onder meer Three Amigos, Father of the Bride, Parenthood, Bringing Down the House en Looney Tunes Back in Action, hielden de fans van ’s werelds grappigste speurder met het vermaard spraakgebrek en het komische hoedje, hun adem in.
Terecht want ook in Levy’s routineuze familiefarce Cheaper by the Dozen – gebaseerd op een waar gebeurd verhaal dat reeds in 1950 door Walter – The King and I – Lang werd verfilmd onder dezelfde titel met in de hoofdrol de intussen compleet vergeten acteur Clifton Webb – huppelt Steve Martin nog maar eens als een incompetent wassenbeeld over het scherm.
In deze flauwe komedie draait alles rond Tom en Kate Baker, de gelukkige ouders van 7 zonen en 5 dochters. Wanneer Tom op een dag de lang gekoesterde job als rugbytrainer in de schoot krijgt geworpen, verhuist de Baker-familie noodgedwongen van het rurale Illinois naar het mondaine Chicago. Uiteraard zijn de snaken hierdoor grondig van hun melk. Wanneer moederlief op de koop toe naar New York vertrekt op promotietour voor haar debuutroman, muteren de moderne Von Trapp-jongeren in The Dirty Dozen. In een recordtempo slaagt Tom erin om als onvermurwbare en immer vrolijke metroseksuele man zijn dozijn lichtjes gestoorde koters te verwaarlozen en zijn gedroomde job als coach consequent evenredig te verknoeien.
Een wel heel goedkoop excuus – je gelooft het echter niet maar dit vehikel bracht in Amerika alleen al een slordige 140 miljoen dollar op – om een krakkemikkig verhaaltje te vertellen, alle basisregels voor geslaagde komische timing in de vergeethoek te kieperen, flauwe onderbroekmoppen te tappen, oersaaie familiale moraliteiten te prediken en Mister Slapstick Martin voldoende poen te laten pakken om alle Pink Panther-video’s en dvd’s op te kopen in de hoop op die manier de roemrijke reputatie van zijn Clouseau-voorganger uit het collectief bewustzijn te bannen.
Bovendien is deze familieprent hopeloos oubollig met een verhaallijn die écht nergens heen gaat. De narcistische en egotistische Martin mag dan in de USA wel een graag geziene hunk zijn die vaak met zijn stuiptrekkende en voorspelbare trucjes toch de box-offices weet te bekoren, doch in Europa heeft hij nog flink wat sisyfusarbeid voor de boeg om het publiek met zijn bekkengetrek te verleiden. Uiteraard zal er ook in onze contreien wel een subgroep zijn die zich aangetrokken voelt om tot dit ondermaats entertainment te consumeren of althans dat denken we.
Genre: komedie, familie
Jaar: 2003
Regisseur: Shawn Levy
Cast: Steve Martin, Bonnie Hunt, Hilary Duff, Piper Perabo, Tom Welling
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 99 minuten
