Voor de vervloekte videocassette van Sadako, was er natuurlijk Sadako zelf. Wie was Sadako Yamamura? Hoe was ze als een klein meisje? Hoe was ze als een jonge vrouw? Dit is een verhaal dat 30 jaar voor de vondst van die cassette begon. Met een onderzoek naar de dood van een journalist en een meisje met een grote angst voor de oceaan. Ze begon als19-jarige leeftijd bij een theatergezelschap en klom daar langzaam de succesladder op, onder omstandigheden die de andere acteurs vreemd en verdacht vinden…
Alles heeft een begin en wanneer een personage erg populair wordt, is er vaak wel brood te halen in een origineverhaal of prequel. En 2 jaar na haar doorbraak op het grote scherm met Ringu (en de begraven directe sequel) was het aan Sadako om haar geheimen prijs te geven in Ringu Zero: Bāsudei., met het verhaal Lemon Heart uit Kōji Suzuki’s Birthday anthologie als basis.
De film opent met een telefoongesprek dat ons terugbrengt in tijd naar een journaliste die de dood van haar verloofde onderzoekt en daarbij op het spoor komt van Sadako Yamamura, waarna het verhaal zich voornamelijk toespitst op haar tijd bij het theatergezelschap. Zeker voor fans van de eerste novelle zal dit aanvoelen als bekend terrein.
Een groot deel van Sadako’s verleden dat nog niet werd vertaald van boek naar de film wordt komt nu aan bod, aangevuld met de elementen uit het kortverhaal. Het ontplooit zich als een spannend en griezelig verhaal met een aangename donkere atmosfeer. Zo kent de film eenvoudige doch betekenisvolle actie, voorzien van een leuke opbouw naar het moment suprême en wederom werd er gekozen voor een vergeelde zwartwitfilter voor flashbackmomenten.
Dit blijft zijn charme behouden en we treffen hier meteen één van de meest verontrustende scènes in de film. Maar de meeste verontrusting is toch wel de juxtapositie van hoe onschuldig Sadako oogt op dit punt in haar leven en de duistere krachten die ze blijkt te herbergen. Het werkt fenomenaal, zeker wanneer duidelijk wordt dat ze hier helemaal niet om heeft gevraagd, krijg je wat medeleven met de vrouw die we voor deze film kende als een vreselijke vervloeking.
Erg toepasselijk voor de eigenlijke origine van het personage. Sadako wil in de eerste plaats vooral normaal zijn en haar gaven zijn op dit punt in haar leven ook voor haar vooral een vloek. In haar eerste rol als een echte protagonist is zij veelal een slachtoffer. De hints naar wat liefdesgeluk zijn dan ook bitterzoet, lettend op de bekende afloop van haar verhaal.
De film weet erg goed met je gevoelens te spelen en ons mee te nemen op een trip die, ondanks de voorspelbaarheid eigen aan prequels, toch nog verrassend en verfrissend aanvoelt. Ook wanneer de film je niet de stuipen op het lijf probeert te jagen met griezelige verwijzingen naar Sadako’s verleden of vreemde gebeurtenissen rond haar, weet de film te charmeren.
Zo lijkt het toneel waaraan ze werken erg fijn om te zien en met een prachtige filmironie enorm symbolisch voor wat Sadako uiteindelijk wordt in de twee volgende films. Want zelfs nadat Rasen werd geschrapt uit de canon, werkt deze prequel thematisch in de richting die deze onterfde sequel introk.
Op veel vlakken vervult Ring 0 zijn rol als voorganger perfect door mooi de details in te kleuren, die vorige delen open hadden gelaten, maar sommige toevoegingen en verklaringen voelen toch ietsje minder aan. Zo is de context rond Sadako’s ultieme lot minder geslaagd dan in het originele verhaal en maakt het haar latere status als een onryō (nvdr.: een soort spook uit de Japanse folklore) minder potent.
Het werkt toch minder en verschoont bepaalde mythologische figuren net iets teveel. Net zoals Rasen weet het voor alle enge kwaliteiten toch net niet hetzelfde niveau te halen als de mijlpaal die deze filmreeks startte. Maar dat is een hoge bar om over te geraken en Ring 0 blijft een geschikt cadeau voor een J-Horrorliefhebbers Birthday!
Genre: horror, mysterie, thriller
Jaar: 2000
Regisseur: Norio Tsuruta
Cast: Yukie Nakama, Seiichi Tanabe, Kumiko Asō, Takeshi Wakamatsu
Land: Japan
Speelduur: 99 minuten
